მკითხველთა მხრიდან მასალების მოწოდების შემთხვევაში სასამართლოს გადაწყვეტილებები საგადასახადო დავებზე ჩვენს ჟურნალში კვლავაც გამოქვეყნდება.

საქართველოს უზენაესი სასამართლო
გ ა ნ ჩ ი ნ ე ბ ა
საქართველოს სახელით

                                         27 ნოემბერი, 2008 წელი  ქ. თბილისი
#ბს-708-680(კ-08)                                    
#8-მეგარონი-2008                                      

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე:  მაია ვაჩაძე    (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: მარიამ ცისკაძე, ნინო ქადაგიძე.
სხდომის მდივანი - ქეთევან მაღრაძე.

კასატორი (მოპასუხე) - საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრი (საგადასახადო ინსპექცია).

მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) - შპს "მეგარონი".

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 28 თებერვლის გადაწყვეტილება.

სარჩელის საგანი - ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობა.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი   ნ ა წ ი ლ ი

2007 წლის 25 იანვარს შპს "მეგარონმა" სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის მიმართ.
მოსარჩელის განმარტებით, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 29 დეკემბრის #306879 "საგადასახადო მოთხოვნის" შესაბამისად, რომელიც მოსარჩელეს ჩაბარდა 2007 წლის 15 იანვარს, მოსახლეობასთან ფულადი ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოყენების წესის დარღვევისათვის, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილის საფუძველზე, ჯარიმის სახით, უსაფუძვლოდ დაეკისრა გადასახდელად 1500 ლარი, რადგან ხსენებული "საგადასახადო მოთხოვნის" შედგენას წინ უძღოდა 2006 წლის 1 დეკემბერს, 15.17 საათსა და 16.00 საათს შორის #306879 ოქმის შედგენა საგადასახადო სამართალდარღვევის შესახებ, რომელშიც ჯარიმის დაკისრების საფუძვლად მიეთითა, რომ შპს "მეგარონი" მის კუთვნილ ავტოსადგომზე მოსახლეობასთან ფულად ანგარიშსწორებას ახორციელებდა საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოყენების გარეშე. აღნიშნული იყო არასწორი, რადგან ხსენებული ოქმის შემდგენლებმა შეიყვანეს რა მათი კუთვნილი ავტომანქანა სავაჭრო-გასართობ ცენტრ "მეგალაინის" ავტოსადგომზე, მისი გაყვანისა და საფასურის გადახდისთანავე, მოლარემ საკონტროლო-სალარო აპარატზე ამობეჭდა შესაბამისი ქვითარი და წარუდგინა მათ, მაგრამ აღნიშნულმა პირებმა ხსენებული ქვითარი არ წაიღეს, იმავე ავტოსადგომის ტერიტორიის დატოვების შემდეგ კი, უკან მიბრუნდნენ და მოლარეს წაუყენეს პრეტენზია, ხოლო მიუხედავად მოსარჩელის მხრიდან განმარტებისა და ქვითრის წარდგენისა, მათ შეადგინეს დასახელებული ოქმი. ხსენებულ ოქმში მოლარისა და შპს "მეგარონის" თანამშრომლის მიერ ამ ფაქტზე გაკეთდა შესაბამისი განმარტება. აღნიშნული ოქმი შედგენილ იქნა მოწმეთა თანდასწრების გარეშე. 2006 წლის 1 დეკემბერს და კონკრეტულ შემთხვევაშიც, საკონტროლო-სალარო აპარატის მეშვეობით ხდებოდა შესაბამისი ქვითრების გაცემა, რაც დასტურდებოდა სარჩელზე თანდართული საკონტროლო-სალარო აპარატის საკონტროლო ლენტით.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ მოითხოვა შპს "მეგარონისთვის" ჯარიმის სახით 1500 ლარის დაკისრების შესახებ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 29 დეკემბრის #306879 "საგადასახადო მოთხოვნის" ბათილად ცნობა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 14 ივნისის გადაწყვეტილებით შპს "მეგარონის" სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ 2006 წლის 27 ივნისს შპს "მეგარონის" მიმართ შედგენილ იქნა #303311 საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმი და მის მიერ საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოყენების გარეშე ფულადი ანგარიშსწორების გამო, შპს "მეგარონს" დაეკისრა 500 ლარიანი ჯარიმა. ხსენებული ოქმის საფუძველზე, იმავე წლის 13 ივლისს გამოიცა #303311 ბრძანება. 2006 წლის 1 დეკემბრის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომლების მიერ შპს "მეგარონის" მიმართ საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოყენების გარეშე განმეორებით ფულადი ანგარიშსწორების განხორციელების მოტივით, შედგა საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმი და შესაბამისად, გამოიცა 2006 წლის 15 დეკემბრის #306879 ბრძანება, მას ჯარიმის სახით 1500 ლარი განესაზღვრა და შედგა 29 დეკემბრით დათარიღებული საგადასახადო მოთხოვნა.
საქალაქო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, მომხმარებელთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოუყენებლობა იწვევდა დაჯარიმებას 500 ლარის ოდენობით, ხოლო იმავე მუხლის მე-5 ნაწილის მიხედვით, იგივე ქმედება, ჩადენილი განმეორებით, იწვევდა დაჯარიმებას 1500 ლარის ოდენობით.
საქალაქო სასამართლომ ზემოთ მითითებული ფაქტობრივი გარემოებებისა და სამართლის ნორმების შეჯერების შედეგად, განმარტა, რომ მოცემულ შემთხვევაში, მოსარჩელის მიერ საკუთარი პოზიციის განსამტკიცებლად, საქმეში წარმოდგენილი იყო შპს "მეგარონის" საკონტროლო-სალარო აპარატის 2006 წლის 1 დეკემბრის საკონტროლო ლენტა. მოსარჩელის წარმომადგენელი აპელირებდა, რომ სწორედ ამ ლენტის მე-20 ჩეკი (15.48 საათი) იყო ის ჩეკი, რომელიც, მართალია, გასცა მოლარემ, მაგრამ ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომლებმა იგი განზრახ არ წაიღეს. მოსარჩელემ აღნიშნულის დასამტკიცებლად, ხსენებული ჩეკის წარმოდგენა ვერ შეძლო. მოსარჩელის წარმომადგენელი თავდაპირველად განმარტავდა, რომ სარჩელის დანართის მე-5 გვერდზე არსებული ჩეკი იყო თავად ის ჩეკი, რომელიც ამოირტყა და განზრახ იყო დატოვებული მოპასუხის მიერ, ხოლო შემდეგ სხდომაზე იგი ამტკიცებდა, რომ აღნიშნული ჩეკი სადღაც დაიკარგა. ამასთან, საგულისხმო იყო, რომ დანართის სახით წარმოდგენილი ცალკე ჩეკი წარმოადგენდა `ცვლის მიხედვით განულებით ჩეკს~, რომელიც ამობეჭდილი იყო  19.27 საათზე, როდესაც სალაროს აპარატით იმ დღეს მუშაობა დასრულდა. ის გარემოება, რომ სალარო აპარატის ერთიან ლენტზე მე-20 ნომრად მითითებული, 15.48 საათზე ამორტყმული ჩეკი სწორედ ის იყო, რომელიც იმ კონკრეტულ მომენტში იქნა ამობეჭდილი, მოსარჩელემ ვერ დაადასტურა. აღსანიშნავი იყო, რომ მოსარჩელის წარმომადგენელმა სასამართლო პროცესზე თავად ოქმის შედგენისას მყოფი მოლარის დაკითხვა არ ისურვა, მაშინ, როცა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 102-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, თითოეულ მხარეს თავად უნდა დაემტკიცებინა გარემოებანი, რომლებზედაც იგი ამყარებდა თავის მოთხოვნებს. საქალაქო სასამართლომ არამართებულად მიიჩნია მოსარჩელის მტკიცება იმის შესახებ, რომ, ვინაიდან საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, ადმინისტრაციული-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის შესახებ სარჩელის წარდგენის შემთხვევაში, მტკიცების ტვირთი ეკისრებოდა იმ ადმინისტრაციულ ორგანოს, რომელმაც გამოსცა იგი, აღნიშნული გულისხმობდა მტკიცების ტვირთის მთლიანად ადმინისტრაციულ ორგანოზე გადაკისრებას ისე, რომ თავისი პოზიციის გასამყარებლად მოსარჩელეს არაფრის მტკიცება აღარ სჭირდებოდა, რადგან იმ ფაქტობრივი გარემოებების მტკიცება, მოლარემ კონკრეტულ შემთხვევაში, ამობეჭდა თუ არა ჩეკი ან საგადასახადო ინსპექციის წარმომადგენლების მიერ განზრახ დატოვებული ჩეკის წარმოდგენა მოსარჩელემ სასამართლო პროცესზე რატომ ვერ შეძლო, თავად მხარის დასამტკიცებლად იყო და ამასთან მიმართებაში, ადმინისტრაციული ორგანოს მტკიცების ტვირთზე სასამართლო ვერ იმსჯელებდა. ადმინისტრაციული ორგანოს მტკიცების ტვირთი შესაძლებელი იყო შეხებოდა აქტის სამართლებრივ დასაბუთებას და მისი კანონთან შესაბამისობის დამტკიცებას და არა ყოველ კონკრეტულ ფაქტობრივ გარემოებას.
საქალაქო სასამართლომ მიუთითა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 52-ე მუხლზე, რომლის თანახმად, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი შეიძლებოდა გამოცემულიყო წერილობითი ფორმით და მასში უნდა ყოფილიყო მოცემული ის სამართლებრივი და ფაქტობრივი წანამძღვრები, რომელთა საფუძველზეც გამოიცა ეს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი. აღნიშნულის გათვალისწინებით, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ გასაჩივრებულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში ასახული კონკრეტული ურთიერთობის მოწესრიგება შეესაბამებოდა მისი გამოცემის სამართლებრივ საფუძვლებს და არ ეწინააღმდეგებოდა მოცემული ურთიერთობის მარეგულირებელ სამართლის ნორმებს, რის გამოც სარჩელი იყო უსაფუძვლო.
ამასთან, საქალაქო სასამართლომ დამატებით აღნიშნა, რომ მოსარჩელეს გასაჩივრებული ჰქონდა მხოლოდ საგადასახადო მოთხოვნა, მაშინ, როცა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 128-ე მუხლის თანახმად, საგადასახადო სამართალდარღვევის საქმეზე საგადასახადო ორგანოს მიერ მიღებული ბრძანება ან გადაწყვეტილება ცალკე გასაჩივრებას არ ექვემდებარებოდა. აღნიშნული აქტები შეიძლებოდა გაესაჩივრებინდა პირს, რომლის მიმართაც გამოტანილი იყო ხსენებული ბრძანება ან სხვა გადაწყვეტილება, ან მის კანონიერ ან უფლებამოსილ წარმომადგენელს ამ კოდექსის VIII კარით დადგენილი წესით, მხოლოდ მათ საფუძველზე გამოცემულ "საგადასახადო მოთხოვნასთან" ერთად. ამდენად, ვინაიდან მოცემულ შემთხვევაში, მოსარჩელეს მხოლოდ საგადასახადო მოთხოვნა ჰქონდა გასაჩივრებული, ხოლო მისი საფუძვლის - 2006 წლის 1 დეკემბრის ოქმის საფუძველზე გამოცემული იმავე წლის 15 დეკემბრის #306979 ბრძანების კანონიერება მისი მხრიდან სადავოდ არ გამხდარა, აღნიშნული, თავის მხრივ, დამოუკიდებელ საფუძველს წარმოადგენდა სასარჩელო განცხადების დაუსაბუთებლად ცნობისათვის.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 14 ივნისის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა შპს "მეგარონმა", რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების სარჩელის დაკმაყოფილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 14 თებერვლის საოქმო განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლედ დადგენილ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექცია.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 28 თებერვლის გადაწყვეტილებით შპს "მეგარონის" სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 14 ივნისის გადაწყვეტილების შეცვლით მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება, რომლითაც შპს "მეგარონის" სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 29 დეკემბრის #306879 "საგადასახადო მოთხოვნა".
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ დაარღვია საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 93-ე მუხლის მოთხოვნები, კერძოდ, არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა და არასწორად განმარტა კანონი, ასევე დაარღვია ამავე კოდექსის 394-ე მუხლის "ე" ქვეპუნქტი - გასაჩივრებული გადაწყვეტილება იურიდიულად არ იყო საკმარისად დასაბუთებული, რაც ამ გადაწყვეტილების გაუქმების აბსოლუტურ საფუძველს წარმოადგენდა.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მსჯელობა იმის თაობაზე, რომ, რადგან მოსარჩელეს სადავოდ არ გაუხდია საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმზე დარიცხვის ბრძანება, აღნიშნული დამოუკიდებელ საფუძველს წარმოადგენდა სასარჩელო განცხადების დაუსაბუთებლად ცნობისათვის.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 128-ე მუხლის თანახმად, საგადასახადო სამართალდარღვევის საქმეზე საგადასახადო ორგანოს მიერ მიღებული ბრძანება ან სხვა გადაწყვეტილება ცალკე გასაჩივრებას არ ექვემდებარებოდა. მითითებული აქტები შეიძლებოდა გაესაჩივრებინა პირს, რომლის მიმართაც გამოტანილი იყო აღნიშნული ბრძანება ან სხვა გადაწყვეტილება, ან მის კანონიერ ან უფლებამოსილ წარმომადგენელს ამ კოდექსის VIII კარით დადგენილი წესით, მხოლოდ მათ საფუძველზე გამოცემულ "საგადასახადო მოთხოვნასთან" ერთად. იმავე კოდექსის 146-ე მუხლის მე-6 ნაწილის თანახმად, საგადასახადო ორგანოს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გასაჩივრება ნიშნავდა მის საფუძველზე გამოცემული "საგადასახადო მოთხოვნის" გასაჩივრებას და პირიქით. ამდენად, შპს "მეგარონმა", გაასაჩივრა რა "საგადასახადო მოთხოვნა", იმავდროულად სადავოდ გახადა დარიცხვის საფუძველი - ბრძანება, რაც ცალსახად სარჩელის უსაფუძვლობაზე არ მეტყველებდა.
რაც შეეხებოდა საქმის ფაქტობრივ გარემოებებს, სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-10 ნაწილის თანახმად, საგადასახადო ინსპექციის უფროსი/მოადგილე ვალდებული იყო, დაედგინა: ჩადენილი იყო თუ არა საგადასახადო სამართალდარღვევა; ბრალეული იყო თუ არა პირი მის ჩადენაში; ექვემდებარებოდა თუ არა პირი ამ კოდექსით განსაზღვრულ პასუხისმგებლობას და მხოლოდ აღნიშნული საკითხების დადგენის შემდეგ იღებდა იგი გადაწყვეტილებას, სამართალდარღვევის ოქმის შედგენიდან არაუგვიანეს 30 დღისა, რომელიც ფორმდებოდა ბრძანებით.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ, როგორც საქმეში წარმოდგენილი სამართალდარღვევის ოქმით დგინდებოდა, საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმს არ დაეთანხმა გადასახადის გადამხდელი, რის შესახებაც იმავე ოქმში გააკეთა შენიშვნა, რადგან მოლარეს ჩეკის გამოუყენებლობის თაობაზე პრეტენზია წაეყენა საგადასახადო ორგანოს თანამშრომლების მიერ ტერიტორიის დატოვების შემდეგ და ჩეკის ამორტყმისას ოქმის შემდგენლები სალაროსთან არ მისულან.
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ სამართალდარღვევის ოქმი შედგენილ იქნა 15.17 საათსა და 16.00 საათს შორის ინტერვალში. საქმეში წარმოდგენილი სალარო აპარატის ლენტით დადგენილი იყო, რომ 15 საათიდან 16.01 საათამდე პერიოდში შპს "მეგარონის" მხრიდან სახეზე იყო სალარო აპარატის 10-ჯერ გამოყენების ფაქტი, ხოლო კონკრეტულად რომელ საათზე ჰქონდა სამართალდარღვევის ჩადენის ფაქტს ადგილი, სამართალდარღვევის ოქმიდან არ იკითხებოდა. სამართალდარღვევის ოქმზე არსებული შენიშვნით კი დგინდებოდა, რომ ობიექტის დატოვების შემდეგ ოქმის შემდგენმა პირებმა დაბრუნებისას წაუყენეს პრეტენზია ამ გადასახადის გადამხდელს და შეუდგინეს სამართალდარღვევის ოქმი. მათ მიერ ობიექტის ტერიტორიის მიტოვების ფაქტზე მეტყველებდა სამართალდარღვევის ოქმის შედგენის დროის 43-წუთიანი ინტერვალი.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2006 წლის 27 თებერვლის #145 ბრძანებით დამტკიცებული "საგადასახადო ორგანოების მიერ საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოყენების წესების დაცვაზე კონტროლის პროცედურების შესახებ" ინსტრუქციის მე-4 მუხლის მე-5 პუნქტის თანახმად, საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოყენების წესების დაცვაზე კონტროლის პროცედურის განხორციელების დროს, საკონტროლო-სალარო აპარატების გარეშე მუშაობის ან მათი გამოუყენებლობის ფაქტის დადგენის მიზნით, საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომელი, ობიექტის ხელმძღვანელობისათვის სამსახურებრივი მოწმობისა და მისი უფლებამოსილების შესახებ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის წარდგენის შემდეგ, უფლებამოსილი იყო, შეემოწმებინა ობიექტზე საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოყენების წესები და საგადასახადო სამართალდარღვევის გამოვლენისას შეედგინა შესაბამისი ოქმი.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-4 ნაწილზე, რომლის თანახმად, ოქმი გასაცნობად წარედგინებოდა მოქმედების მონაწილე ყველა პირს, რომელთაც უფლება ჰქონდათ, გამოეთქვათ შენიშვნები, რაც აისახებოდა ოქმში. ხსენებული მუხლის მე-5 ნაწილის მიხედვით, ოქმს ხელს აწერდნენ ოქმის შემდგენი პირი და სამართალდარღვევის ჩამდენი გადასახადის გადამხდელი ან მისი წარმომადგენელი, ხოლო იმავე მუხლის მე-6 ნაწილის თანახმად, თუ სამართალდარღვევის ჩამდენი უარს იტყოდა ოქმის ხელმოწერაზე, ოქმში კეთდებოდა შესაბამისი ჩანაწერი. აღნიშნული ნორმები საგადასახადო ორგანოს თანამშრომლისათვის წარმოადგენდა საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმის შედგენისას სავალდებულოდ გასათვალისწინებელ მოთხოვნებს, რაც შემდგომში დასახელებული მუხლის მე-9 ნაწილის მიხედვით, საქმის სხვა ფაქტობრივ გარემოებებთან ერთობლიობაში, განხილული უნდა ყოფილიყო საგადასახადო ინსპექციის უფროსის/მოადგილის მიერ და მიღებული ყოფილიყო სათანადო გადაწყვეტილება. აღნიშნულ გადაწყვეტილებას საგადასახადო ორგანოს უფროსი/მოადგილე იღებდა საქმის ფაქტობრივი გარემოებების შესწავლის შედეგად.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ საგადასახადო ინსპექციის უფროსი/მოადგილე ვალდებული იყო, გადაწყვეტილების მიღებისას არსებითად შეესწავლა საქმის ფაქტობრივი გარემოებები, ზემოხსენებული ინსტრუქციის მე-4 მუხლის მე 5 პუნქტის "გ" ქვეპუნქტის შესაბამისად, შეემოწმებინა, არსებობდა თუ არა საკონტროლო-სალარო აპარატიდან ამობეჭდილი, კონკრეტული პერიოდის მიხედვით, აპარატის ფისკალურ მეხსიერებაში არსებული ინფორმაცია ამონაგები თანხის შესახებ, რაც მოცემულ შემთხვევაში სახეზე არ ყოფილა. ამასთან, სამართალდარღვევის ოქმის შედგენის დროის ინტერვალი ზუსტად არ ასახავდა მისი ჩადენის დროს, რაც საგადასახადო ორგანოს მიერ ფისკალურ მეხსიერებასთან შედარების გარეშე იქნა განხილული საგადასახადო სამართალდარღვევად.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ საქმეში წარმოდგენილი სამართალდარღვევის ოქმით არ დგინდებოდა შპს "მეგარონის" მიერ საგადასახადო სამართალდარღვევის ჩადენის ფაქტობრივი გარემოება. აღნიშნულიდან გამომდინარე, შპს "მეგარონის" სააპელაციო საჩივარში მითითებული გარემოებები სააპელაციო საჩივრის დაკმაყოფილებისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების პროცესუალურ-სამართლებრივ საფუძვლებს ქმნიდა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 28 თებერვლის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალურმა ცენტრმა (საგადასახადო ინსპექცია), რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
კასატორის მტკიცებით, სააპელაციო სასამართლომ არ დაიცვა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 389-ე მუხლით დადგენილი იმპერატიული მოთხოვნები, კერძოდ, სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება უნდა პასუხობდეს ამ კოდექსის 249-ე მუხლის მოთხოვნებს. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 249-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, სასამართლოს გადაწყვეტილება შედგება შესავალი, აღწერილობითი, სამოტივაციო და სარეზოლუციო ნაწილებისაგან. კანონმდებლობის აღნიშნული იმპერატიული მოთხოვნაც კი არ იქნა დაცული სააპელაციო სასამართლოს მიერ.
კასატორი არ იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მითითებას საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 146-ე მუხლის მე-6 ნაწილზე, რომლის შესაბამისადაც, საგადასახადო ორგანოს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გასაჩივრება ნიშნავს მის საფუძველზე გამოცემული "საგადასახადო მოთხოვნის" გასაჩივრებას და პირიქით. ხსენებული მუხლი გადაწყვეტილების გამოტანისას საერთოდ არ არსებობდა და ბუნებრივია, საქალაქო სასამართლო ვერ იხელმძღვანელებდა იმ პერიოდში არარსებული მუხლით, ხოლო საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 128-ე მუხლი იმპერატიულად განსაზღვრავს, რომ ბრძანება ცალკე გასაჩივრებას არ ექვემდებარება. პირმა, რომლის მიმართაც გამოტანილია ბრძანება, შეიძლება იგი გაასაჩივროს მხოლოდ მის საფუძველზე გამოცემულ საგადასახადო მოთხოვნასთან ერთად, ხოლო საგადასახადო მიზნებისათვის დარიცხვის საფუძველს წარმოადგენს ბრძანება, მოთხოვნა კი არის შეტყობინება უკვე დარიცხული თანხების შესახებ. აქედან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლოს არ უნდა ემსჯელა ბრძანების კანონიერებაზე. შესაბამისად, იგი ვერ იმსჯელებდა მოთხოვნის კანონიერებაზეც, რაც სააპელაციო საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის აბსოლუტურ საფუძველს წარმოადგენდა.
კასატორის მტკიცებით, სააპელაციო სასამართლომ საქმეში არსებული მასალების გამოკვლევის გარეშე მიიჩნია, რომ საქმეში წარმოდგენილი სამართალდარღვევის ოქმით არ დგინდებოდა შპს "მეგარონის" მიერ საგადასახადო სამართალდარღვევის ჩადენის ფაქტობრივი გარემოება. საერთოდ არ იქნა გამოკვლეული ის გარემოება, რომ, როგორც მოსარჩელის წარმომადგენელი სასამართლო სხდომაზე თავდაპირველად განმარტავდა, სარჩელზე მტკიცებულების სახით თანდართული ჩეკი იყო სწორედ ის ჩეკი, რომელიც ამოარტყა და განზრახ იყო დატოვებული საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომლების მიერ, ხოლო შემდეგ სხდომაზე იგი ამტკიცებდა, რომ აღნიშნული ჩეკი სადღაც დაიკარგა, ანუ ამგვარ ურთიერთსაწინააღმდეგო განმარტებებს იძლეოდა მოსარჩელის წარმომადგენელი.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლომ თავისი გადაწყვეტილება დაასაბუთა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-4 და მე-5 ნაწილებით. აღნიშნული კი არ შეიძლება ჩაითვალოს არსებით დარღვევად და გახდეს საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის საფუძველი. გარდა ამისა, მოცემული დავის სპეციფიკიდან გამომდინარე, განსაკუთრებით გაძლიერებულია ე.წ "შინაგანი რწმენის ინსტიტუტი", ვინაიდან ფაქტობრივი გარემოებების დადგენა ამგვარ დავებში წარმოუდგენელია, რის გამოც სასამართლოს ყოველმხრივ, სრულად და ობიექტურად უნდა გამოეკვლია საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებები, დაეკითხა მოწმეები ორივე მხრიდან და მხოლოდ ამის საფუძველზე მიეღო გადაწყვეტილება.
კასატორის მტკიცებით, მოცემული დავის გადაწყვეტა მნიშვნელოვანია ერთგვარი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის, ვინაიდან უნდა ჩამოყალიბდეს ერთიანი მიდგომა ამგვარი დავების განხილვისადმი, მათი სპეციფიკიდან გამომდინარე.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 2 ივლისის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექცია) საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2008 წლის 2 ივლისის განჩინებით ჩაბარებიდან 14 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივარი საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2008 წლის 25 სექტემბრამდე.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 25 სექტემბრის განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექცია) საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დასაშვებად საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის "ა" ქვეპუნქტით და მისი განხილვა დაინიშნა მხარეთა დასწრებით 2008 წლის 30 ოქტომბერს.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო   ნ ა წ ი ლ ი

საკასაციო სასამართლო გაეცნო საქმის მასალებს, მოისმინა მხარეთა ახსნა-განმარტებანი, შეამოწმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობა, წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრის საფუძვლიანობა და მიაჩნია, რომ საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს.
საკასაციო სასამართლოს დადგენილად მიაჩნია შემდეგი ფაქტობრივი გარემოებები: საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის თბილისის საგადასახადო ინსპექციის მიერ 2006 წლის 27 ივნისს შპს "მეგარონის" მიმართ შედგა #303311 საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმი იმის თაობაზე, რომ შპს "მეგარონის" კუთვნილი ავტოსადგომი მოსახლეობასთან ანგარიშსწორებას ახორციელებდა მის მიერ საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოყენების გარეშე (ს.ფ. 48). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 13 ივლისის #303311 ბრძანებით შპს "მეგარონს" პასუხისმგებლობის ზომად სანქციის სახით განესაზღვრა ჯარიმა, თანხით - 500 ლარი, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლისა და 139-ე მუხლის მე-4 ნაწილის საფუძველზე (ს.ფ. 47). იმავე ფაქტზე განმეორებით 2006 წლის 1 დეკემბერს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის თბილისის საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომლების მიერ შპს "მეგარონის" მიმართ საკონტროლო აპარატის გამოყენების გარეშე ფულადი ანგარიშსწორების განხორციელების მოტივით შედგა #306979 საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმი, ხსენებულ ოქმს არ დაეთანხმა გადასახადის გადამხდელი და ოქმზე განხორციელებული შენიშვნის გრაფაში დააფიქსირა, რომ ოქმის შემდგენმა და მოქმედების მონაწილე პირებმა მოლარეს პრეტენზია წაუყენეს ტერიტორიის დატოვების შემდეგ, ჩეკის ამორტყმისას ოქმის შემდგენები სალაროსთან არ მისულან (ს.ფ. 29). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის #306979 ბრძანებით შპს "მეგარონს" პასუხისმგებლობის ზომად სანქციის სახით განესაზღვრა ჯარიმა, თანხით - 1500 ლარი, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლისა და 139 ე მუხლის საფუძველზე (ს.ფ. 30). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 29 დეკემბრის #306879 "საგადასახადო მოთხოვნით", მომხმარებელთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოყენების წესების დარღვევისათვის, შპს "მეგარონს" დაეკისრა სანქციის სახით 1500 ლარის გადახდა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლისა და 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილის საფუძველზე (ს.ფ. 2).
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ, კასატორს არ წამოუყენებია დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია (შედავება), საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 407-ე მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე, სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე დამტკიცებულად ცნობილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსათვის, მათ შორის, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებები იმის შესახებ, რომ სამართალდარღვევის ოქმი შედგენილ იქნა 15.17 საათსა და 16 საათს შორის ინტერვალში. საქმეში წარმოდგენილი სალარო აპარატის ლენტით დადგენილი იყო, რომ 15.00 საათიდან 16.01 საათამდე პერიოდში შპს "მეგარონის" მხრიდან სახეზე იყო სალარო აპარატის 10-ჯერ გამოყენების ფაქტი, ხოლო კონკრეტულად, რომელ საათზე ჰქონდა სამართალდარღვევის ჩადენის ფაქტს ადგილი, სამართალდარღვევის ოქმიდან არ იკითხებოდა. სამართალდარღვევის ოქმზე არსებული შენიშვნით კი დგინდებოდა, რომ ობიექტის დატოვების შემდეგ ოქმის შემდგენმა პირებმა დაბრუნებისას წაუყენეს ოქმი. მათ მიერ ობიექტის ტერიტორიის მიტოვების ფაქტზე მეტყველებდა სამართალდარღვევის ოქმის შედგენის დროის 43-წუთიანი ინტერვალი. ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს იმ გარემოებებზე, რომ მხარეს სადავოდ არ გაუხდია მოსარჩელის მიერ საქმეში წარმოდგენილი სალარო აპარატის ლენტის ნამდვილობა.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2006 წლის 27 თებერვლის #145 ბრძანებით დამტკიცებული "საგადასახადო ორგანოების მიერ საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოყენების წესების დაცვაზე კონტროლის პროცედურების შესახებ" ინსტრუქციის მე-4 მუხლის მე-5 პუნქტის თანახმად, საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოყენების წესების დაცვაზე კონტროლის პროცედურის განხორციელების დროს, საკონტროლო-სალარო აპარატების გარეშე მუშაობის ან მათი გამოუყენებლობის ფაქტის დადგენის მიზნით, საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომელი, ობიექტის ხელმძღვანელობისათვის სამსახურებრივი მოწმობისა და მისი უფლებამოსილების შესახებ, უფლებამოსილია, შეამოწმოს ობიექტზე საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოყენების წესები და საგადასახადო სამართალდარღვევის გამოვლენისას შეადგინოს შესაბამისი ოქმი.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმი არის პირველადი წერილობითი დოკუმენტი, რომელშიც ფიქსირდება საგადასახადო სამართალდარღვევის ფაქტი, რომლის გამოც მომავალში პირის მიმართ შესაძლებელია გამოყენებულ იქნეს კანონით სანქცია. სანქციის  გამოყენების საკითხს წყვეტს უფლებამოსილი პირი - საგადასახადო ინსპექციის უფროსი/მოადგილე, რომელიც ამ დროს მოქმედებს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლით დადგენილი წესების შესაბამისად, კერძოდ, ხსენებული მუხლის მე-9 ნაწილით დადგენილია, რომ საგადასახადო სამართალდარღვევის საქმის განსახილველად მომზადებისას ინსპექციის უფროსი/მოადგილე წყვეტს შემდეგ საკითხებს: ა) განეკუთვნება თუ არა მის კომპეტენციას აღნიშნული საქმის განხილვა; ბ) სწორად არის თუ არა შედგენილი ოქმი და საგადასახადო სამართალდარღვევის საქმის სხვა მასალები. იმავე მუხლის მე-10 ნაწილით დადგენილია, რომ საგადასახადო ინსპექციის უფროსი/მოადგილე საგადასახადო სამართალდარღვევის საქმის განხილვისას ვალდებულია, დაადგინოს: ა) ჩადენილი იყო თუ არა სამართალდარღვევა; ბ) ბრალეულია თუ არა პირი მის ჩადენაში; გ) ექვემდებარება თუ არა პირი ამ კოდექსით განსაზღვრულ პასუხისმგებლობას. ამდენად, სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემამდე, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფროსის მოადგილეს უნდა შეემოწმებინა 2006 წლის 1 დეკემბრის საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმის სისწორე, რომლის საფუძველზეც გამოიცა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 29 დეკემბრის #306879 "საგადასახადო მოთხოვნა", მით უმეტეს, რომ ხსენებულ სამართალდარღვევის ოქმზე განხორციელებული შენიშვნის თანახმად, გადასახადის გადამხდელი არ დაეთანხმა საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმს, რის შესახებაც ოქმში გააკეთა შენიშვნა, რომლის თანახმადაც, მოლარეს ჩეკის გამოუყენებლობის თაობაზე პრეტენზია წაეყენა საგადასახადო ორგანოს თანამშრომელთა მიერ ტერიტორიის დატოვების შემდეგ და ჩეკის ამობეჭდვისას ოქმის შემდგენლები სალაროსთან არ მისულან.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-9-11 ნაწილები საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფროსის მოადგილეს ავალდებულებს, საგადასახადო სამართალდარღვევის გამო, ფინანსური სანქციის დაკისრების შესახებ საკითხის გადაწყვეტისას, სრულყოფილად გამოიკვლიოს კონკრეტულ საქმესთან დაკავშირებული ყველა ფაქტობრივი გარემოება. ამდენად, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფროსის მოადგილე ვალდებული იყო, გადაწყვეტილების მიღებისას არსებითად შეესწავლა საქმის ფაქტობრივი გარემოებები, საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2006 წლის 27 თებერვლის #145 ბრძანებით დამტკიცებული `საგადასახადო ორგანოების მიერ საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოყენების წესების დაცვაზე კონტროლის პროცედურების შესახებ~ ინსტრუქციის მე-4 მუხლის მე-5 პუნქტის "გ" ქვეპუნქტის შესაბამისად, შეემოწმებინა, არსებობდა თუ არა საკონტროლო-სალარო აპარატიდან ამობეჭდილი, კონკრეტული პერიოდის მიხედვით, აპარატის ფისკალურ მეხსიერებაში არსებული ინფორმაცია ამონაგები თანხის შესახებ, რაც მოცემულ შემთხვევაში სახეზე არ ყოფილა. ამასთან, სამართალდარღვევის ოქმის შედგენის დროის ინტერვალი ზუსტად არ ასახავდა მისი ჩადენის დროს, რაც საგადასახადო ორგანოს მიერ ფისკალურ მეხსიერებასთან შედარების გარეშე იქნა განხილული საგადასახადო სამართალდარღვევად. საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის ხსენებული დარღვევები წარმოადგენდა არსებით დარღვევებს, რაც სადავო "საგადასახადო მოთხოვნის" ბათილად ცნობის საფუძველს წარმოადგენდა.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ სწორედ მიუთითა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 146-ე მუხლის მე-6 ნაწილზე, რომლის თანახმად, საგადასახადო ორგანოს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გასაჩივრება ნიშნავს მის საფუძველზე გამოცემული "საგადასახადო მოთხოვნის" გასაჩივრებას და პირიქით. ამასთან, საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს კასატორის მოსაზრებას იმის თაობაზე, რომ სააპელაციო სასამართლოს არ უნდა გამოეყენებინა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 146-ე მუხლის მე-6 ნაწილი.
საკასაციო სასამართლო ვერ დაეთანხმება კასატორის - საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის მტკიცებას იმის თაობაზე, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ არ იქნა დაცული საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 389-ე მუხლით დადგენილი იმპერატიული მოთხოვნები, კერძოდ, სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება უნდა პასუხობდეს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 249-ე მუხლის მოთხოვნებს, რაც არ იყო დაცული სააპელაციო სასამართლოს მიერ.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დაცულ იქნა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 249-ე მუხლის მოთხოვნები. აღნიშნული მუხლი შეეხება სასამართლო გადაწყვეტილების შინაარსს და მასში მითითებულია გადაწყვეტილების ნაწილებზე. მართალია, გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებაში სიტყვიერად არ წერია გადაწყვეტილების ნაწილების სათაურები და ამ სათაურებით არ არის ერთმანეთისგან გამიჯნული მისი ნაწილები, მაგრამ გასაჩივრებული გადაწყვეტილება შინაარსობრივად შეიცავს დადგენილ ყველა ნაწილს და შესაბამისად, აკმაყოფილებს საქართველოს საქალაქო საპროცესო კოდექსის 249-ე მუხლის მოთხოვნებს.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ საკასაციო სასამართლომ მოცემულ საქმეზე მიიღო კანონიერი და მართებული გადაწყვეტილება, რის გამოც არ არსებობს საკასაციო საჩივრის გაბათილებისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველი.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო  ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს საქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექცია) საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 28 თებერვლის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.

თავმჯდომარე: მ. ვაჩაძე

მოსამართლეები: მ. ცისკაძე ნ. ქადაგიძე