გაგრძელება. დასაწყისი იხ. "აუდიტი, აღრიცხვა, ფინანსები", #2(110)-6(114), 2009 წ.
სხვა გადასახადებთან ერთად, 2009 წლის იანვრიდან ამოქმედებული საგადასახადო კოდექსის ახალი ცვლილებები მოგების გადასახადსაც ეხება. ძირითადად, ეს შეეხო დასაბეგრი შემოსავლიდან ხარჯების გამოქვითვის წესებს, მათ შორის, შეიცვალა სსკ 177-ე მუხლი "შემოსავლის მიღებასთან დაკავშირებული ხარჯები". მისი 1-ლი და მე 2 პუნქტები შემდეგნაირად ჩამოყალიბდა:
"1. ერთობლივი შემოსავლიდან გამოიქვითება ყველა დოკუმენტურად დადასტურებული ხარჯი, რომელიც დაკავშირებულია მის მიღებასთან, გარდა:
ა) ამ კოდექსის 211-ე მუხლის მიხედვით ძირითად საშუალებათა შეძენის, დადგმისა და სხვა კაპიტალიზებადი ხარჯებისა, როდესაც არ არსებობს ამ კოდექსის 183-ე მუხლის მე-13 ნაწილით გათვალისწინებული შემთხვევები;
ბ) იმ ხარჯებისა, რომლებიც, ამ კოდექსის 178-ე მუხლისა და ამ თავის სხვა დებულებათა თანახმად, გამოქვითვას არ ექვემდებარება.
2. გადასახადის გადამხდელს უფლება აქვს გამოქვითოს მისთვის საქონლის/მომსახურების უსასყიდლოდ მიწოდების შედეგად წარმოშობილი სარგებელი ერთობლივი შემოსავლიდან ამ კოდექსით განსაზღვრული შეზღუდვების გათვალისწინებით".
ძველ დებულებასთან შედარებით, ამ ცვლილებებში ორი სიახლეა:
1) ჩამატებულია სიტყვები "დოკუმენტურად დადასტურებული". შეიძლება ეს ცვლილება ვინმეს უმნიშვნელოდ მოეჩვენოს, მაგრამ, ჩვენი აზრით, ეს გადამხდელებს მიუთითებს მეტ აუცილებლობაზე, რომ დაიცვან სხვადასხვა ფორმალობები აღრიცხვაში, მათ შორის, შექმნან დოკუმენტები ყველა იმ ხარჯების დასადასტურებლად, რომლებსაც ისინი გამოქვითავენ ერთობლივი შემოსავლიდან: სხვადასხვა ჩამოწერის აქტები, პროტოკოლები, მოხსენებითი ბარათები სათანადო რეზოლუციებით და ა.შ.
2) 177-ე მუხლის მე-2 ნაწილი სრულიად ახალია, ამასთან - ეს ფრიად დადებითი სიახლე გახლავთ. ამ სიახლით ბოლო მოეღება წლების განმავლობაში გავრცელებულ დავებს საგადასახადო ინსპექტორთა მხრიდან, რომლებიც ამტკიცებდნენ, რომ თითქოს (მათი აზრით) ნაჩუქარი ფასეულობების (მათ შორის, ნაჩუქარი ძირითადი საშუალებების) შემთხვევაში გადასახადის გადამხდელებს, მიუხედავად იმისა, რომ მათ აღიარებული ჰქონდათ ამ ფასეულობების საბაზრო ფასი დასაბეგრ ერთობლივ შემოსავალში, ამ ფასეულობების (ან ძირითადი საშუალებების ცვეთის) ხარჯებში მიკუთვნების უფლება არ ჰქონდათ. ჩვენი ჟურნალის რედაქცია არც მაშინ ეთანხმებოდა ამ აზრის მქონე საგადასახადო ინსპექტორებს, ახლა კი, აღნიშნული ცვლილების შემდეგ, ეს საკითხი დღის წესრიგში აღარ დადგება.
კიდევ ერთი საკითხი, რომელიც სამსჯელო იყო, მდგომარეობდა იმაში, შეეძლოთ თუ არა გადასახადის გადამხდელებს ხარჯად ეღიარებინათ იმ საქონლის მიწოდებაზე ან მომსახურებაზე გაწეული ხარჯები, რომელსაც ისინი უსასყიდლოდ აწვდიდნენ სახელმწიფოს. შეგახსენებთ, რომ სსკ მე-20 მუხლის მე-4 ნაწილის "ბ" ქვეპუნქტის თანახმად, საქონლის მიწოდებად/ მომსახურების გაწევად არ ითვლება "სახელმწიფოსათვის ან/და ადგილობრივი თვითმმართველობისათვის საქონლის უსასყიდლოდ გადაცემა ან/და მომსახურების უსასყიდლოდ გაწევა". შესაბამისად, რადგან მიწოდების აღიარება საგადასახადო თვალსაზრისით არ ხდება, ამიტომ 2009 წლის 1 იანვრამდე საგადასახადო ორგანო მიიჩნევდა (და ამ შემთხვევაში - სავსებით სამართლიანად), რომ ასეთი საქონლის მიწოდებაზე/მომსახურების გაწევაზე გაწეული ხარჯი გადამხდელებს არ უნდა გამოექვითათ. ახლა კი კანონმდებლის მიდგომა ამ საკითხისადმი შეიცვალა და 2009 წლის იანვრიდან სსკ 178-ე მუხლს დაემატა შემდეგი შინაარის "ე" პუნქტი:
"ერთობლივი შემოსავლიდან არ გამოიქვითება... ე) იმ საქონელზე/მომსახურებაზე გაწეული ხარჯი, რომელიც მოგების გადასახადის მიზნებისათვის არ ითვლება მიწოდებად, გარდა ამ კოდექსის მე-20 მუხლის მე-4 ნაწილის "ბ" ქვეპუნქტით გათვალისწინებული შემთხვევისა".
მაგალითი 1. შპს-მ, რომელიც აწარმოებს საინჟინრო და სამშენებლო სამუშაოებს, 2009 წელს მოიგო ერთ-ერთი მუნიციპალიტეტის მიერ გამოცხადებული ტენდერი 20 კმ სიგრძის წყალგაყვანილობის მილების მიწოდებასა და დამონტაჟებაზე. მიწისქვეშა რელიეფის სირთულეების გამო, საჭირო გახდა ერთ მონაკვეთზე პროექტის შეცვლა, რის გამოც შპს-მ ფაქტობრივად მუნიციპალიტეტს მიაწოდა და დაამონტაჟა 21 კმ სიგრძის წყალგაყვანილობის მილები. მუნიციპალიტეტმა უარი განაცხადა დამატებითი 1 კმ სიგრძის წყალგაყვანილობის მილების მიწოდებისა და დამონტაჟების ანაზღაურებაზე იმ მოტივით, რომ ის ტენდერის პირობებით გათვალისწინებული არ იყო. შპს იძულებული გახდა, დაჰყოლოდა მუნიციპალიტეტის თხოვნას და მხარეთა საბოლოო შეთანხმებით, ზედმეტი 1 კმ სიგრძის წყალგაყვანილობის მილების მიწოდება და დამონტაჟება ჩაითვალა უსასყიდლოდ გაწეულ საქონლის მიწოდებად/მომსახურების გაწევად.
მოქმედი საგადასახადო ნორმებით, კერძოდ სსკ მე-20 მუხლის მე-4-"ბ" პუნქტის თანახმად, შპს-მ აღიარა დასაბეგრ მიწოდებად (როგორც დღგ-ით, ასევე მოგების გადასახადით დაბეგვრის მიზნებისათვის) მხოლოდ 20 კმ სიგრძის წყალგაყვანილობის მილების მიწოდებისა და დამონტაჟების საზღაური, ხოლო დამატებითი 1 კმ-ის - არ აღიარა მიწოდებად. მიუხედავად ამისა, 2009 წლის იანვრიდან ამოქმედებული ცვლილებების ძალით, შპს-მ სრულად მოახდინა ყველა იმ ხარჯის გამოქვითვა და ასევე დღგ-ის ჩათვლა, რაც გაწეული ჰქონდა 21 კმ სიგრძის წყალგაყვანილობის მილების შეძენასა და დამონტაჟებაზე.
მთელი რიგი ცვლილებები შეეხო ძირითადი საშუალებების ხარჯების გამოქვითვის წესებს. უპირველეს ყოვლისა, აღსანიშნავია, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსში გაჩნდა ბიოლოგიური აქტივების განმარტება (ცხოველი ან მცენარე), სსკ 183-ე მუხლის მე-2 ნაწილით კი განისაზღვრა, რომ "ამორტიზაცია არ ერიცხება ... ბიოლოგიურ აქტივს", ამასთან, "ბიოლოგიურ აქტივზე გაწეული ხარჯი გამოიქვითება იმ საანგარიშო წელს, როდესაც იგი ფაქტობრივად იქნა გაწეული". აღნიშნული ცვლილების ძალით, ამორტიზაცია აღარ დაერიცხება, მაგალითად, მსხმოიარე ვენახებს და პლანტაციებს, საგადასახადო წლის განმავლობაში მათზე გაწეული ხარჯები კი გამოიქვითება იმავე წელს. უდავოდ, ეს დადებითი ცვლილებაა.
კიდევ უფრო მისასალმებელია ის ცვლილება, რომელიც შეეხება იჯარით აღებულ ძირითად საშუალებებზე გაწეული რემონტის ხარჯების გამოქვითვას. შეგახსენებთ, რომ 2008 წლის ბოლომდე მოქმედი საგადასახადო კანონმდებლობით, გადასახადის გადამხდელებს არ ჰქონდათ უფლება იჯარით აღებულ ძირითად საშუალებებზე გაწეული რემონტის ხარჯების გამოქვითვისა (გარდა იმ შემთხვევისა, როდესაც მათ ამ რემონტის ხარჯებს უნაზღაურებდა მეიჯარე). გარდა ამისა, სსკ 189-ე მუხლის მე-13 ნაწილით ნებადართული ძირითადი საშუალებების 100%-იანი გამოქვითვის შემთხვევაში, შესაბამისი ინსტრუქციის მიხედვით გადამხდელებს შეეძლოთ მხოლოდ ამ ძირითად საშუალებებზე გაწეული რემონტის ხარჯების სრული (შეზღუდვების გარეშე) გამოქვითვა. 2009 წლის იანვრიდან ამოქმედებული ცვლილებების შემდეგ, სსკ 184-ე მუხლი "ძირითად საშუალებათა რემონტის ხარჯების გამოქვითვა" შეიცვალა და მისი მე-2 და მე-3 ნაწილების თანახმად განისაზღვრა, რომ:
"2. თანხა, რომელიც აღემატება ამ მუხლის პირველი ნაწილით დადგენილ ზღვრულ დონეს, ზრდის შესაბამისი ჯგუფის ღირებულებით ბალანსს. ამასთანავე, ამ კოდექსის 183-ე მუხლით დადგენილი 100-პროცენტიანი საამორტიზაციო ანარიცხების ნორმების გამოყენებისას, რემონტის ხარჯები გამოიქვითება სრულად, ამ მუხლით განსაზღვრული შეზღუდვის გაუთვალისწინებლად.
3. იჯარით აღებულ ძირითად საშუალებათა რემონტის ხარჯები, თუ მისი ჩატარება ხელშეკრულების შესაბამისად გათვალისწინებული არ არის საიჯარო გადასახდელების შემცირების ხარჯზე, ექვემდებარება ძირითად საშუალებათა მიმღებთან კაპიტალიზებას და საანგარიშო პერიოდის ბოლოსთვის ქმნის ცალკე ჯგუფს, ხოლო გაწეული ხარჯები ერთობლივი შემოსავლიდან გამოიქვითება ამ კოდექსის 183-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მეხუთე ჯგუფში შემავალ ძირითად საშუალებათა ამორტიზაციის ნორმის მიხედვით. ამასთანავე, ხელშეკრულების ვადის გასვლის ან ვადაზე ადრე შეწყვეტის შემთხვევაში აღნიშნული ჯგუფის ღირებულებითი ბალანსი ნულს გაუტოლდება და დარჩენილი თანხა ერთობლივი შემოსავლიდან არ გამოიქვითება".
შესაბამისად, ამ ცვლილებების ძალით, ამჟამად იჯარით აღებულ ძირითად საშუალებებზე გაწეული რემონტის ხარჯები გამოიქვითება ამორტიზაციის დარიცხვის გზით, ძირითადი საშუალებების 100%-იანი გამოქვითვის შემთხვევაში კი ყველა ძირითად საშუალებაზე გაწეული რემონტის ხარჯი გამოიქვითება შეუზღუდავად.
მაგალითი 2. გადასახადის გადამხდელმა, რომელიც 2007 წლამდე ჩათვლით არ იყენებდა ძირითადი საშუალების 100%-იანი გამოქვითვის მეთოდს, აირჩია ეს მეთოდი 2008 წლიდან. 2007 წლის ბოლოს მისი ძირითადი საშუალებების 1-ლი ჯგუფის ღირებულებითი ბალანსი იყო 2 400 ლარი. 2009 წელს
გადამხდელმა გაარემონტა 2006-2007 წლებში ექსპლუატაციაში შესული 1-ლი საგადასახადო ჯგუფის ძირითადი საშუალებები, რაზეც გაწია ხარჯი 500 ლარის ოდენობით.
რადგან გადასახადის გადამხდელს არჩეული აქვს ძირითადი საშუალების 100%-იანი გამოქვითვის მეთოდი, 2009 წლის ბოლოს ის აღნიშნულ სარემონტო ხარჯს გამოქვითავს მთლიანად (მიუხედავად იმისა, რომ გარემონტებულია ძირითადი საშუალებები, რომლებიც ექსპლუატაციაში ამ მეთოდის არჩევამდე შევიდნენ). გადამხდელს ეს სარემონტო ხარჯი 2008 წელს რომ გაეწია, მაშინ ის ამ ხარჯიდან გამოქვითავდა მხოლოდ 2 400ხ5%=120 ლარს, სსკ 184-ე მუხლის 1-ლი ნაწილით დადგენილი შეზღუდვის გამო.
მაგალითი 3. გადასახადის გადამხდელმა, რომელიც არ იყენებს ძირითადი საშუალებების 100%-იანი გამოქვითვის მეთოდს, 2008 წელს მან იჯარით აიღო ოფისი და საწყობი. ოფისი გაარემონტა 2008 წელს, ხოლო საწყობი - 2009 წელს. ოფისის რემონტის ხარჯმა შეადგინა 20 000 ლარი, საწყობის რემონტის ხარჯმა კი - 6 000 ლარი. რემონტის ხარჯების ანაზღაურება მეიჯარის მხრიდან საიჯარო ხელშეკრულებით გათვალისწინებული არ არის.
საწარმომ 2008 წელს გაწეული იჯარით აღებული ოფისის რემონტის ხარჯები, მაშინდელი კანონმდებლობის თანახმად, მიაკუთვნა არაგამოსაქვით ხარჯებს.
2009 წელს გაწეული იჯარით აღებული საწყობის რემონტის იჯარის ხარჯებმა კი, ახალი ცვლილების ძალით, შეადგინა ცალკე ძირითადი საშუალება, რომლის 15% - 900 ლარი გადამხდელმა გამოქვითა 2009 წელს ცვეთის სახით.
ძირითადი საშუალებების 100%-იან გამოქვითვასთან დაკავშირებით, სსკ 183-ე მუხლის მე-14 ნაწილში დაზუსტდა, რომ ეს გამოქვითვა შეეხება მხოლოდ ამორტიზაციას დაქვემდებარებულ ძირითად საშუალებებს, ანუ, ის არ ეხება, მაგალითად, მიწას, ხელოვნების ნიმუშებს, სხვა არაამორტიზებად ძირითად საშუალებებს. პრინციპში, აღნიშნულ ცვლილებამდე ძველი დებულებების ლოგიკითაც იგივე გამომდინარეობდა, ამიტომ ამ ცვლილებას არსებითად არ მივიჩნევთ. თუმცა, კარგია, რომ ამ საკითხში სიცხადეა შეტანილი.
კიდევ ერთი ცვლილება ძირითადი საშუალებების ამორტიზაციასთან დაკავშირებით შეტანილ იქნა ძირითადი საშუალებების საგადასახადო ჯგუფის ღირებულებითი ბალანსის გაანგარიშების წესშიც, კერძოდ, სსკ 183-ე მუხლის მე-6 ნაწილში შევიდა ცვლილება და ჯგუფის ღირებულებითი ბალანსის გამოთვლაში მონაწილეობას მიიღებს (გამოაკლდება) "ლიზინგით გაცემულ ძირითად საშუალებათა დისკონტირების გზით გამოყოფილი თანხა".
რედაქციული სახის ცვლილება შევიდა სსკ 192-ე მუხლში "ზარალის გადატანა", კერძოდ, დაზუსტდა, რომ გასული წლების ზარალი გამოიქვითება არა "ერთობლივი შემოსავლის ხარჯზე", არამედ "ერთობლივი შემოსავლის გამოქვითვებზე გადამეტების ხარჯზე". ასევე რედაქციული სახის ცვლილებები შევიდა სსკ 1921-ე და 196-ე მუხლებში, რომლითაც დაკონკრეტდა, რომ შემოსავალზე, რომელიც მიღებული არ არის საქართველოში არსებული წყაროდან, საქართველოს ფარგლებს გარეთ გადახდილი მოგების გადასახადის თანხის ჩათვლა ხდება "შესაბამისი საგადასახადო წლისათვის" საქართველოში გადასახადის გადახდისას, ხოლო დასაბეგრი მოგების მქონე რეზიდენტი იურიდიული პირის მიერ მიღებული, საქართველოში გადახდის წყაროსთან დაბეგრილი პროცენტებიდან დაკავებული გადასახადის თანხა ჩათვლა შეიძლება მოხდეს მხოლოდ "იმ საგადასახადო წელს, როდესაც შესაბამისი თანხა ბიუჯეტში იქნა გადახდილი".
აღსანიშნავია აგრეთვე საგადასახადო კოდექსში ახლადჩამატებული დებულებები - 195-ე მუხლის მე-6 ნაწილი და 196-ე მუხლის მე-7 ნაწილი, რომელთა მიხედვით, საქართველოს საწარმოს მიერ სახელმწიფოსთვის გადახდილი დივიდენდები და პროცენტები გადახდის წყაროსთან არ დაიბეგრება.
ფრიად საყურადღებო ცვლილებად მიგვაჩნია სსკ 211 ე მუხლის პირველი ნაწილის ახალი რედაქცია. ეს ნაწილი ასე ჩამოყალიბდა:
"1.. აქტივების ღირებულებაში შეიტანება მათი შესყიდვის, წარმოების, მშენებლობის, მონტაჟისა და დადგმის ხარჯები (დანახარჯები), აგრეთვე სხვა ხარჯები (დანახარჯები), რომლებიც ზრდის მათ ღირებულებას, ხოლო აქტივების უსასყიდლოდ მიღებისას - ამ აქტივების საბაზრო ფასი".
ამ მუხლის წინა რედაქციასთან შედარებით, აქ ორი სიახლეა: პირველი, ჩამატებულია ის, რომ აქტივების უსასყიდლოდ მიღებისას მათი ღირებულება განისაზღვრება საბაზრო ფასით. ამ ბუნებრივი შინაარსის ჩანაწერის არარსებობა წინა წლებში ზრდიდა საგადასახადო ინსპექტორთა მხრიდან მოდავების ალბათობას იმ საკითხში, რომელიც ამ სტატიის დასაწყისში უკვე აღვნიშნეთ: შეეძლოთ თუ არა გადამხდელებს გამოექვითათ უსასყიდლოდ მიღებული ძირითადი საშუალებების საბაზრო ღირებულება (რომელიც შეტანილი ჰქონდათ დასაბეგრ ერთობლივ შემოსავალში) ამორტიზაციის დარიცხვის გზით ერთობლივი შემოსავლიდან; მეორე, რაც მთავარია, ძველი დებულებიდან ამოღებული იქნა ყოვლად არალოგიკური ჩანაწერი "გარდა გადახდილი მოსაკრებლისა ან/და საბაჟო გადასახადისა". ამ ჩანაწერის ძალით გამოდიოდა, რომ გადამხდელებს იმპორტირებული ძირითადი საშუალებების თვითღირებულებაში შეეძლოთ არ შეეტანათ საბაჟო მოსაკრებელი და საბაჟო გადასახადი, რაც პირდაპირ ეწინააღმდეგებოდა ბასს 16 "ძირითადი საშუალებების" განსაზღვრულ ძირითადი საშუალებების თვითღირებულების ფორმირების წესებს და ჰქმნიდა დამატებით სირთულეებს იმ გადამხდელთათვის, ვისაც ევალებოდათ ან სურდათ აღრიცხვა-ანგარიშგების წარმოება ფინანსური ანგარიშგების საერთაშორისო სტანდარტების (IFRS) მიხედვით. ახლა, 2009 წლიდან, შეიძლება ითქვას, რომ "გაუგებრობა აღმოფხვრილია".
სხვადასხვა სახის ნაკლებად მნიშვნელოვანი რედაქციული ცვლილებები შევიდა 217-ე ("დეკლარაციის წარდგენა") და 218-ე ("გადახდის წყაროსთან გადასახადის დაკავების წესი") მუხლებში. ამ ცვლილებებიდან მხოლოდ ერთს გამოვყოფთ - 218-ე მუხლიდან მე-5 ნაწილის ამოღებას. ეს, აწ უკვე გაუქმებული დებულება შემდეგში მდგომარეობდა: "საგადასახადო აგენტის მიერ დაკავებული გადასახადი გადაიხდება დაქირავებულის ფაქტობრივი საქმიანობის შესაბამის ადგილობრივ ბიუჯეტში, ხოლო საქართველოს ფარგლებს გარეთ მუშაობის შემთხვევაში - საგადასახადო აგენტის საგადასახადო აღრიცხვის მიხედვით".
ამგვარად, ადრე ის საწარმოები, რომლებიც საქმიანობას ეწეოდნენ საქართველოს რამდენიმე რაიონში ერთდროულად და შესაბამისად, დაქირავებული მუშახელი ჰყავდათ სხვადასხვა რაიონებში (მაგალითად, ბანკები, სადისტრიბუციო და საკომუნიკაციო კომპანიები, აგს-ების ქსელის მქონე საწარმოები და სხვ.), ვალდებული იყვნენ ამ მუშახელის ხელფასებიდან დაკავებული საშემოსავლო გადასახადი გადაერიცხათ შესაბამისი რაიონების ბიუჯეტებში, რაც, რა თქმა უნდა, ძალიან მოუხერხებელი იყო.
ბოლო ცვლილება, რომელზეც ამ სტატიაში თქვენს ყურადღებას შევაჩერებთ, ეხება სსკ 219-ე მუხლის მე-3 ნაწილს ”გადასახადის მიმდინარე გადასახდელები”, რომელიც შემდეგნაირად ჩამოყალიბდა:
”3. თუ გადასახადის გადამხდელის მიმდინარე საგადასახადო წლის მოსალოდნელი დასაბეგრი შემოსავალი (მოგება), მათ შორის, საგადასახადო შეღავათების გათვალისწინებით, არანაკლებ 50 პროცენტით მცირდება გასული საგადასახადო წლის დასაბეგრ შემოსავალთან (მოგებასთან) შედარებით და აღნიშნულის შესახებ იგი ამ მუხლის პირველი ნაწილით განსაზღვრული მიმდინარე გადასახდელების გადახდის სავადომდე 5 დღით ადრე აცნობებს შესაბამის საგადასახადო ორგანოს, გადასახადის გადამხდელს უფლება აქვს შეამციროს ან საერთოდ არ გადაიხადოს მიმდინარე გადასახდელების თანხები.
ამასთანავე, თუ წარმოდგენილი ფაქტობრივი წლიური შედეგების მიხედვით არ დასტურდება მოსალოდნელი დასაბეგრი შემოსავლის (მოგების) არანაკლებ 50 პროცენტით შემცირება და გადასახადის გადამხდელს საანგარიშო წლის განმავლობაში სრული ოდენობით არ გადაუხდია მიმდინარე გადასახდელები, მან უნდა გადაიხადოს საურავი ამ კოდექსის შესაბამისად, მიმდინარე გადასახდელების გადახდის ვადების დადგენილი თარიღებიდან საგადასახადო დეკლარაციის წარდგენის თარიღამდე არსებულ დროის მონაკვეთში”.
ამ ფორმულირებაში ორი სიახლეა: 1) მიმდინარე გადასახდელების შემცირების თაობაზე საგადასახადო ორგანოს სავალდებულო ინფორმირების პერიოდი 15 დღიდან 5 დღემდეა შემოკლებული, რაც, ცხადია, ძალიან კარგია; 2) ჩამატებულია სიტყვები ”მათ შორის, საგადასახადო შეღავათების გათვალისწინებით”, რითაც დაკონკრეტდა, რომ დასაბეგრი შემოსავლის (მოგების) მოსალოდნელი შემცირება, რის გამოც გადასახადის გადამხდელს მიმდინარე გადასახდელები უმცირდება, შეიძლება გამოწვეული იყოს არა მარტო საქმიანი აქტიურობის შემცირებით ან სხვა ეკონომიკური მიზეზებით, არამედ ახალი საგადასახადო შეღავათების შემოღებითაც. ეს ცვლილება ასევე დადებით სიახლედ უნდა ჩაითვალოს.
გიორგი ცერცვაძე
გაგრძელება იქნება
P.S. ამ სტატიის დამთავრებამდე რამდენიმე დღით ადრე გამოქვეყნდა მორიგი ცვლილებები და დამატებები საქართველოს საგადასახადო კოდექსში (საქართველოს 2009 წლის 17 ივლისის კანონი #1527-რს, გამოქვეყნების თარიღი 24.07.2009 წ.). ეს ცვლილებები წინამდებარე სტატიაში განხილული არ არის. მათ ცალკე პუბლიკაცია დაეთმობათ.
