ინტერვიუ თბილისის მთაწმინდის რაიონის გამგებელთან, თბილისის მერობის კანდიდატ ნიკა მელიასთან
#1(38), 2014
მინი-დოსიე
ნიკა მელია დაიბადა 1979 წლის 21 დეკემბერს, თბილისში.
განათლება
1986-1997 – თბილისის 47-ე საჯარო სკოლა.
1997-2002 – საქართველოს ეროვნული უშიშროების აკადემია, სამართალმცოდნეობის სპეციალობით, იურისტის კვალიფიკაცია.
2005-2006 – ოქსფორდის ბრუქს უნივერსიტეტი. საერთაშორ¬ისო ურთიერთობების ფაკულტეტი, მაგისტრის ხარისხი.
სამუშაო გამოცდილება
2002-2003 – საქართველოს უშიშროების სამინისტროს საგა¬მოძიებო დეპარტამენტი, გამომძიებელი.
2007 – საქართველოს ეროვნული უშიშროების საბჭოს აპარა¬ტის თავდაცვისა და მართლწესრიგის დეპარტამენტის მრჩეველი.
2007-2008 – საქართველოს ეროვნული უშიშროების საბჭოს აპარატის სახელმწიფო უსაფრთხოების დეპარტამენტის მრჩე¬ველი.
2008-2009 – აღსრულების ეროვნული ბიურო, თბილისის სააღსრულებო ბიუროს უფროსის მოადგილე.
2009-2010 – აღსრულების ეროვნული ბიურო, თბილისის სააღსრულებო ბიუროს უფროსი.
2010-2012 – აღსრულების ეროვნული ბიურო, თავმჯდომარე.
2012-დან დღემდე – თბილისის მთაწმინდის რაიონის გამგე¬ბელი.
ენები
რუსული, ინგლისური, ესპანური.
– ბატონო ნიკა, მოკლედ გვიამბეთ თქვენი გავლილი გზის შესახებ, სანამ მთაწმინდის რაიონის გამგებელი გახდებოდით.
– დავამთავრე 47-ე საშუალო სკოლა მთაწმიდაზე, ჩიტაძის ქუჩაზე. შემდეგ ჩავაბარე საქართველოს სახელმწიფო უშიშროების აკადემიაში. სწავლის დამთავრების შემდეგ 1 წელი უშიშროების სამინისტროში ვიმუშავე. 2002 წელს ინგლისში სასწავლებლად გავემგზავრე. 4 წელიწადში დავამთავრე ოსფორდ ბრუქს უნივერსიტეტის საერთაშორისო ურთიერთობები და გავხდი მაგისტრი. ამის შემდეგ საქართ¬ველოში დავბრუნდი და მუშაობა უშიშროების საბჭოში მრჩევლის თანამდებობაზე დავიწყე.
2008 წელს მუშაობა დავიწყე ერთ-ერთ ყველაზე მძიმე სამსახურში – თბილისის სააღსრულებლო ბიუროს უფროსის მოადგილედ. ზუსტად იმ დროს მივედი, როდესაც რეფორმა იწყებოდა. მაშინ გარდაიქმნა საჯარო სამართლის იურიდიულ პირად და ჩამოყალიბდა აღსრულების ეროვნულ ბიუროდ. მაშინ დაიწყო რეფორმების ტალღა იუსტიციის სამინისტროში, ძალიან ბევრი რამე გაკეთდა. ბედნიერი ვარ, რომ ეს სამსახური დღეს აღარ ითვლება მონსტრ სამსახურად. მაქსიმალურად ვეცადეთ, რომ გაკეთილშობილებულიყო და ყოფილიყო არა ვიღაცისთვის რაღაცის წართმევაზე, არამედ მოქალაქეზე ორიენტირებული. სამსახურში დავნერგეთ მედიაციის სამსახური, ბევრი ახალი ფუნქცია დაემატა.
2012 წლის საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ დავტოვე სამსახური და მაშინ გავიცანი გიგი უგულავა. მანამდე ნაციონალური მოძრაობის წევრებს არც ვიცნობდი.
– არჩევნებამდე უპარტიო იყავით?
– კი, ვიყავი ჩვეულებრივი ტექნოკრატი თანამშრომელი, რომელიც თავის მოვალეობას ასრულებს. არჩევნებიდან დაახლოებით 2 თვეში დავტოვე სამსახური და სრულიად შემთხვევით გავიცანი გიგი უგულავა. გიგიმ მოგვიანებით მთაწმინდის რაიონის გამგებლობა შემომთავაზა. ვინაიდან ამ რაიონში დავიბადე, გავიზარდე, დღემდე ვცხოვრობ და ძალიან ნაცნობი გარემოა, ვიფიქრე კარგი იქნებოდა აქ მემუშავა. დღემდე მაქვს განცდა, რომ სამსახურში კი არა, ვარ ერთ-ერთ შენობაში, რომელსაც გამგეობა ჰქვია და ემსახურება რაიონის მაცხოვრებლებს.
იქიდან მოყოლებული გამგებლის თანამდებობაზე ვარ. გავლილმა წელიწადნახევარმა საშუალება მომცა თბილისში არსებული პრობლემები სხვა თვალით დამენახა. სულ რაღაც 2 თვის წინ გადავწყვიტე, ჩემი კანდიდატურა წამომეყენებინა თბილისის მერობის პრაიმერზე.
– კანდიდატობა თქვენი ინდივიდუალური გადაწყვეტილება იყო თუ გუნდმა შემოგთავაზათ?
– როდესაც გადაწყდა, რომ პოლიტიკურ გაერთიანებაში პრაიმერი ჩატარდებოდა, მონაწილეობის მიღება გადავწყვიტე. საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე გარკვეული პერიოდი ვიფიქრე, მეგობრებთანაც ვისაუბრე. აღმოჩნდა, რომ ჩემი და გიორგი ვაშაძის გარდა არავის გამოუთქვამს ეს სურვილი. გიორგი ვაშაძემ, რომელთანაც ასევე მეგობრული ურთიერთობა მაკავშირებს იუსტიციის სამინისტროდან, საკუთარი კანდიდატურა მოხსნა. ახლა წარმოვადგენ იმ პოლიტიკური გაერთიანების კანდიდატს მერის თანამდებობის დასაკავებლად, რომელსაც ასე ვთქვათ, წინა წლებში ბევრი შეცდომების და გადაცდომების გამო მე თვითონ არ ვწყალობდი. მიუხედავად ყველა იმ დიდი წარმატებებისა, რაც წლების განმავლობაში იყო, ვთვლი, რომ ბევრი გადაცდომა იყო. მაგრამ მიმაჩნია, რომ შეიძლება ამ საარჩევნო კამპანიაში მოვახერხო თბილისის მოსახლეობის დარწმუნება იმაში, რომ დღეს თბილისს სჭირდება პოლიტიკურ ინტრიგებში ნაკლებად გამობრძმედილი პოლიტიკოსი და მეტად სჭირდება მერი, რომელის პოლიტიკაც არის თბილისი.
– ნაციონალური მოძრაობის წევრი როდიდან ხართ?
– 2 თვეა, ამ პოლიტიკური გაერთიანების წევრი გავხდი.
– მანამდე რა მოგწონდათ ან არ მოგწონდათ ნაციონალურ მოძრაობაში – თქვენ სახელმწიფო სამსახურში მუშაობის საკმაოდ ხანგრძლივი პერიოდის გამოცდილება გაქვთ, მაგრამ არ ყოფილხართ მმართველი პარტიის წევრი.
– ახალი ხელისუფლების პირობებში, გავლილი წელიწადნახევრის მანძილზე რომ დამენახა და აღარ მომხდარიყო ის შეცდომები და გადაცდომები, რაც ნაციონალური მოძრაობის მმართველობის დროს იყო; ახალ ხელისუფლებას რომ მხოლოდ ის გაეგრძელებინა, რაც წინა ხელისუფლების დროს პოზიტიური ხდებოდა, გულწრფელად გეუბნებით, იმ გადაწყვეტილებას, რაც მივიღე – არ მივიღებდი.
მაგრამ, დავინახე, რომ ახალი ხელისუფლება სიამოვნებით ჩაებღაუჭა იმ მანკიერ მექანიზმებს, რომელსაც წინა ხელისუფლება წარმატებით იყენებდა. მაგალითად, საუბრების უკანონო მოსმენა, აბსოლუტურად არასაკმარისი კონტროლის მექანიზმი ძალოვან სტრუქტურებზე. დღეს პირიქით, წახალისებულია მსგავსი უკონტროლობა. წინა ხელისუფლების დროს ძალოვანი უწყებები აქტიურად იყვნენ ჩართული არჩევნებში, ადრე თუ კუდი (კონსტიტუციური უსაფრთხოების დეპარტამენტი) დევნიდა მმართველი ძალის ოპონენტებს და სახელისუფლებო კანდიდატს არაფორმალურად ეხმარებოდა, დღეს ვხედავ რომ იგივეს აკეთებს სუსი (სახელმწიფო უსაფრთხოების სააგენტო).
მაგალითად, რამდენიმე დღის წინ მე და ქალბატონმა სევდია უგრეხელიძემ იუნკერების ობელისკი გვირგვინებით შევამკეთ. 150 მეტრში, პატარა მანქანიდან ვიდეოკამერით გვიღებდნენ. ამას აკეთებს სუსი. სახელმწიფოს თუ განვითარებაზე აქვს პრეტენზია, მსგავს მოვლენებს ადგილი არ უნდა ჰქონოდა. მაგრამ, ჩემთვის ორმაგად სამწუხაროა, რომ ქვეყანა ახალი ხელისუფლების პირობებში განვითარების ახალ ეტაპზე ვერ გადავიდა.
– თქვენ დღეს იმ პოლიტიკურ გუნდს წარმოადგენთ, რომლის ხელისუფლებაში ყოფნის დროსაც ხდებოდა დასახელებული შეცდომები და გადაცდომები. რატომ გადაწყვიტეთ ნაციონალური მოძრაობის წევრობა, ფიქრობთ რომ იგივე ძალა ხელისუფლებაში რომ დაბრუნდეს, იგივეს აღარ გაიმეორებს?
– დარწმუნებული ვარ. ვინც ამას აკეთებდა, თითქმის ყველა მათგანი დღეს ახალ ხელისუფლებაშია. განსაკუთრე¬ბით ის ხალხი, ვინც ძალოვან სტრუქტურებში მუშაობდა, დღესაც იქ არიან.
დღეს ჩემი მთავარი კონკურენტია დღევანდელი ხელისუფლება და ძველი ნაციონალური მოძრაობა. წინა წლების ნაციონალური მოძრაობა არის ის, რომელსაც მე საჯარო განცხადებებით ბევრ რამეს არ ვუწონებ.
– მათ შორის დამოკიდებულებას ბიზნესთან?
– რა თქმა უნდა. ფინანსური პოლიცია, პროკურატურა, შსს-ს სხვადასხვა სტრუქტურა აქტიურად იყო ჩართული იმ საკითხების მოგვარებაში, სადაც ჩარევის არანაირი უფლება არ ჰქონდა. იგივე, კერძო საკუთრებასთან დაკავშირებით.
წინა ხელისუფლების პრობლემა იყო, რომ პოლიტიკურ ელიტას ნაკლები გავლენა ჰქონდა ძალოვან სტრუქტურებზე. ქვეყანაში პოლიტიკას ფაქტობრივად ძალოვანი სტრუქტურების წარმომადგენლები განსაზღვრავდნენ. წინა ხელისუფლების წევრს, რომელსაც ვხედავდით პარლამენტში თუ სატელევიზიო დებატებში, რეალური ძალაუფლება არ ჰქონდა. რეალური ძალაუფლება ჰქონდა რაიონის პოლიციის უფროსს. ეს იყო პრობლემა. მაგრამ, დღესაც მე რომ ვხედავ ანალოგიურს, ეს არის ჩემთვის ძალიან სამწუხარო.
2005 წელს, როდესაც რესპუბლიკური პარტიის წევრ ვალერი გელაშვილს დღისით, 3 მანქანით მისული ნიღბიანები, შეიარაღებულები ფიზიკურად სასტიკად გაუსწორდნენ, არ მეპარებოდა ეჭვი, რომ ეს შეუძლებელი იყო სპეცსამსახურის გარეშე. ამას ვერ გაბედავდა ვერავინ შსს-სთან შეთანხმების გარეშე. მაგრამ, როდესაც იმ ამბიდან 9 წლის თავზე, პრაქტიკულად იგივე ხდება, დილის 3 საათზე, დეპუტატ ნუგზარ წიკლაურს სახლთან დახვდება ასევე 3 მანქანით ადამიანთა ჯგუფი და გაუსწორდება სასტიკად, კვლავ არ მეპარება ეჭვი, რომ სპეცსამსახურებთან და ძალოვან სტრუქტურებთან შეთანხმებით არის გაკეთებული. უარესი მდგომარეობაა, რადგან საკმარისია 9 წელი, რომ იგივე შეცდომები არ დავუშვათ.
– თქვენ რამდენიმე სამსახური გამოიცვალეთ, სანამ გამგებელი გახდებოდით. სხვადასხვა პოზიციაზე მუშაობისას, სად უფრო კომფორტული და წარმატებული იყო თქვენი საქმიანობა?
– ძალიან მეამაყება, იუსტიციის სამინისტროში მუშაობის 4 წლის წინანდელ პერიოდს როცა ვიხსენებ. მაშინ გა¬ტარდა რეფორმები და მიხარია, რომ აქტიურ მონაწილეობას ვღებულობდი. იუსტიციის სამინისტრო მეტნაკლებად იშვიათი გამონაკლისია, სადაც ძველი თანამშრომლები მასობრივად არ გაუშვიათ სამსახურიდან. ძირითადი ბირთვი შენარჩუნებულია. მართლაც, მხოლოდ ცოდნაზე და უნარ-ჩვევების გათვალისწინებით ხდებოდა თანამშრომლების შერჩევა.
თუმცა, დღევანდელი საქმიანობის, გამგეობაში მუშაობის სპეციფიკა წინა სამსახურებისგან ბევრად განსხვავდება. უფრო ახლო კომუნიკაცია მაქვს მოსახლეობასთან. ურთიერთობა ხალხთან მანამდეც მქონდა, მაგრამ ახლა ძირითადად ერთი ერთზე ვურთიერთობ თანაქალაქელებთან. ბევრი საყოფაცხოვრებო, ინფრასტრუქტურული და სოციალური პრობლემები აწუხებთ ჩემი რაიონის მაცხოვრებლებს. ყოველდღიურად მიწევს მათთან შეხვედრა. ვთვლი, რომ ყველა სამსახურს ჰქონდა თავისი ხიბლი, მაგრამ სპეციფიკა განსხვავდებოდა.
– თქვენ ასევე მცირე პერიოდი იმუშავეთ უშიშროების საბჭოში, საიდანაც კახა ლომაიას მისვლის შემდეგ გაგათავისუფლეს, შემდეგ სასჯელაღსრულების და პრობაციის სამინისტროში ხათუნა კალმახელიძის მინისტრობისას იმუშავეთ...
– კახა ლომაიასთან ძალიან მცირე დროით ვიმუშავე. ახალი ხელმძღვანელობა დაინიშნა და იქ დასაქმებული ხალხი გაგვიშვეს. ხათუნა კალმახელიძესთან მხოლოდ თვე და შვიდი დღე ვიმუშავე. პრაქტიკულად, არც მიმუშავია. იმ სამსახურში გადავედი იუსტიციის სამინისტროდან და მქონდა სურვილი, რომ იგივე რეფორმები განგვეხორციელებინა. მაგრამ როგორც კი დავინახე, რომ სამინისტროში ამისთვის მზაობა არ იყო, წამოვედი.
– ბოლო პოზიციებზე, სადაც მოგიხდათ მუშაობა ყველგან სახელმწიფო მოხელეს წარმოადგენდით . თქვენი შეფასებით, სახელმწიფო მოხელის ინსტიტუტი როგორ ვითარდება საქართველოში?
– ბოლო წლებში რაც კარგი მოხდა, სახელმწიფო ინსტიტუციები ნამდვილად ჩამოყალიბდა. სახელმწიფო სამსახურში მუშაობა პრესტიჟული გახდა. იგივე იუსტიციის სამინისტროს მაგალითზე შემიძლია ეს ვთქვა. მაგრამ, სამწუხაროდ ბევრ სამინისტროში იგივე არ ხდებოდა. 2 წლის წინანდელ იუსტიციის სამინისტროს თუ ჩემ დღევანდელ სამსახურს შევადარებთ – დიდი კონტრასტია. იუსტიციის სამინისტროდან როცა გადმოვედი მერიის სამსახურში, მთაწმინდის გამგეობაში, კულტურული შოკი მქონდა. იუსტიციის სამინისტროში თანამშრომლებს განცდა გვქონდა, რომ ვიყავით კერძო კომპანიის თანამშრომლები, რომლებიც 24 საათი განვითარებაზეა ორიენტირებული. ბევრად თანამედროვე და წინწასული იყო. სამწუხაროდ, სხვა სახელმწიფო სამსახურები, თუნდაც როგორიც არის დედაქალაქის მერია, გაცილებით ჩამორჩა რეფორმების გატარებაში იუსტიციის სამინისტროს.
– ვისი დამსახურება იყო იუსტიციის სამინისტროს ასეთი პროგრესი, მაშინდელი მინისტრის – ზურაბ ადეიშვილის?
– ნამდვილად ასე იყო. ზურაბ ადეიშვილი გახლდათ მაღალკვალიფიური მენეჯერი, რაც ახალმა ხელისუფლებამაც არაერთხელ აღიარა. სამწუხაროა, რომ მან ვერ მოახერხა იგივეს გაკეთება პროკურატურაში, რისი გაკეთებაც იუსტიციის სამინისტროში და მის სამსახურებში შეძლო. იუსტიციის სამინისტროს წამყვან სამსახურებში, როგორიც არის სამოქალაქო რეესტრი, საჯარო რეესტრი, აღსრულების ეროვნული ბიურო და ა.შ., ბევრი რამ გაკეთდა. ეს ის სამსახურებია, რომელთაც მოსახლეობასთან ძალიან აქტიური შეხება აქვთ.
4 წელი ვმუშაობდი სამსახურის ხელმძღვანელის თანამდებობაზე და იმის ილუზიაც კი არ მქონია, რომ ნეპოტიზმი არსებობდა. მახსოვს, კონკურსი როგორ ცხადდებოდა ხოლმე.
– თქვენც კონკურსი გაიარეთ?
– ინგლისიდან ახალი ჩამოსული ვიყავი, როდესაც სააღსრულებლო ბიუროს უფროსის მოადგილის ვაკანტურ თანამდებობაზე განაცხადი შევიტანე. გავიარე გასაუბრება და იუსტიციის სამინისტროში ასე აღმოვჩნდი. ზუსტად ამ დროს იწყებოდა რეფორმირება. მაშინ ზურაბ ადეიშვილი ჯერ არ იყო მინისტრი. სამინისტროს ნიკა გვარამია ხელმძღვანელობდა.
შერჩევა ხდებოდა ცოდნაზე, გამოცდილებაზე და უნარ-ჩვევებზე დაყრდნობით. მინდა ვაღიარო, რომ დღეს დედაქალაქის მერიაში ასე არ არის. მერად არჩევის შემთხ¬ვევაში, ყველაზე დიდი ყურადღება მაგას უნდა მივაქციო. მერია უნდა იყოს დაკომპლექტებული მხოლოდ კვალიფიციური კადრებით. ძალიან ბევრი გამოცდილი, კვალიფიციური ადამიანი მუშაობს, თუმცა არის სივრცე გაუმჯობესებისთვის და ეს უნდა გამოვიყენოთ.
– გიგი უგულავას მერობის პერიოდს, ასევე დღევანდელ მოვალეობის შემსრულებლის – სევდია უგრეხელიძის მუშაობას როგორ შეაფასებდით და თქვენ რომ ყოფილიყავით მათ ადგილას, სხვანაირად რას გააკეთებდით?
– საჭიროა უფრო მეტი კომუნიკაცია საზოგადოებასთან. გაცილებით მეტი, ვიდრე წინა წლებში იყო. ბევრი პროექტი, რაც თბილისში განხორციელდა, იყო გაკეთებული საზოგადოებასთან ინტერაქციის გარეშე.
– მაგალითად?
– თუნდაც, რადგან მთაწმინდის გამგებელი ვარ, ძველ თბილისში განხორციელებული რამდენიმე მსხვილი პროექტი - მრავალსართულიანი სახლები, რომელიც ძველ თბილისში ააშენეს და რამაც ჩემი აზრით, ძველ თბილისს ამ რაიონისთვის დამახასიათებელი ხიბლი დაუკარგა და რითმიდან ამოაგდო. არ შეიძლება თბილისში ასეთი მასშტაბური პროექტები საზოგადოებასთან შეთანხმების გარეშე განხორციელდეს.
როდესაც დედაქალაქის მესვეური ხარ, ეს არ ნიშნავს, რომ დედაქალაქი არის შენი. ყოველთვის უნდა ვიყოთ მზად აქტიური ჩართულობისთვის, სადაც ჩავრთავთ ფოკუს-ჯგუფებს, თუნდაც არქიტექტორთა საზოგადოებას. არ დავდგამთ ქალაქის ცენტრში იმ შენობას, რომლის დადგმის გადაწყვეტილებასაც 1-2 ადამიანი მიიღებს. ეს იყო პრობლემა.
მსგავს პრობლემას დღესაც ვხედავ. დააანონსეს „თბილისი პანორამას“ პროექტი. როგორც ჩანს, გადაწყვეტილება მიღებულია და უნდა გაკეთდეს ჩემთვის სრულიად გაუგებარი პროექტი, რომელიც მიზნად ისახავს ერთი ადამიანის ბიზნესის დეველოპმენტს და განვითარებას. ეს არ არის ის, რაც ძველ თბილისს სჭირდება. ნახევარი თბილისის შენობები ავარიულ მდგომარეობაშია, ფული სხვა მიმართულებით შეიძლება დაიხარჯოს. თუ მაინცდამაინც საბაგირო გზები აინტერესებთ, მერიაში დევს საბაგირო ტრანსპორტის განვითარების 2 კონცეფცია. დაგეგმილია მეტრო დიდუბედან ვაშლიჯვარზე საბაგირო ხაზის გაჭიმვა, რომელიც მოსახლეობას რეალურად მოემსახურება და ასევე საბურთალოდან წყნეთში საბაგიროს მშენებლობის კონცეფციაც არსებობს.
ან ეს თანხა დაიხარჯოს იქ, სადაც ქალაქს განვითარების ახალ ბიძგს მისცემს. მაგალითად, შემოვლითი რკინიგზის მშენებლობაზე. 350 მილიონია დახარჯული, სამუშაოების 80% შესრულებულია. პროექტი გაჩერებულია, 6 000 სამუშაო ადგილი დაკარგული. ასევე, მაგალითად, უნივერსიტეტის მაღლივი კორპუსთან მეტროსადგურის მშენებლობას მოხმარდეს; ვეფხის და მოყმის ძეგლთან, ორი სანაპიროს ერთმანეთთან დაკავშირება მოხდეს ხიდით, რომლის პროექტი დევს მერიაში და აზიის განვითარების ბანკს თანხა გამოყოფილი ჰქონდა. მხოლოდ ინფრასტრუქტურის სამინისტროს თანხმობა იყო საჭირო.
– შარშან, ინფრასტრუქტურის მინისტრმა დავით ნარმანიამ სწორედ ჩვენს ჟურნალთან ინტერვიუში განაცხადა, რომ მათ მიიღეს სამტრედიის ქუჩის მაცხოვრებლებისგან წერილი, სადაც ისინი ამბობდნენ, რომ ხიდის აშენების შემთხვევაში სამტრედიის ქუჩა ძალიან გადაიტვირთებოდა და ამიტომ აღარ გადაწყდა ხიდის მშენებლობა.
– ეს ძალიან კოჭლი არგუმენტია. ეს ხიდი განმუხტავდა ქალაქის იმ მონაკვეთს, სადაც მართლა რთული მდგომარეობაა. აბსოლუტურად იცვლებოდა მოძრაობის სქემა, შუქნიშნები არ იარსებებდა. ჩემი აზრით, ეგ კი არა, არაერთი სხვა ხიდიც უნდა აშენდეს. მარცხენა და მარჯვენა სანაპიროებზე ადრე თუ გვიან ცალმხრივი მოძრაობა უნდა დაწესდეს.
– ნაწილობრივ უკვე თქვით, მოკლედ ჩამოაყალიბეთ – რა იქნება თქვენი პრიორიტეტი მერის პოსტის დაკავების შემთხვევაში?
– უკანასკნელ წლებში ქალაქში მნიშვნელოვანი ინფრასტრუქტურული მშენებლობები განხორციელდა: ესტაკადები, ხიდები, გვირაბები აშენდა. საგზაო სამშენებლო სამუშაოების ერთი ტალღა გატარდა, რაც მნიშვნელოვანი იყო. მაგრამ, დადგა დრო, როდესაც აქცენტი უნდა გაკეთდეს მოსახლეობის 2/3 ნაწილზე, ვინც დედაქალაქში ფეხით გადაადგილდება. ორიენტირი უნდა იყოს ფეხით მოსიარულე თბილისელი. ამაში ვგულისხმობ საზოგადოებრივ ტრანსპორტს, საფეხმავლო სივრცეს, სარეკრეაციო ზონებს. არ შეიძლება თანამედროვე ევროპული დედაქალაქი ეწოდოს, სადაც დავუშვათ, არ არსებობს შესაბამისი ადაპტირებული ინფრასტრუქტურა. მაგალითად, შშმ (შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე) ადამიანებისთვის. სამწუხაროდ, თბილისში არ არსებობს საზოგადოებრივი ტრანსპორტი, რითაც შშმ ადამიანს მგზავრობა შეუძლია. საქართველოში რეგისტრირებულია დაახლოებით 30.000 ეტლით მოსარგებლე ადამიანი. აქედან, თითქმის ნახევარი თბილისში ცხოვრობს.
არანაირი შესაბამისი ადაპტირებული ინფრასტრუქტურა მათთვის არ არსებობს. ვერ ჩავა მეტროში, ვერ ავა ავტობუსში. აუცილებელია შესაბამისი ინფრასტრუქტურის მქონე 100 ახალი ავტობუსის შეძენა. ეს ისედაც საჭიროა, არსებულ ხაზებზე ავტობუსების ნაკლებობაა, ახალი ხაზებია დასამატებელი.
საზოგადოებრივი ტრანსპორტი უნდა გახდეს უფრო ფუნქციონირებადი. ფეხით მოსიარულე ქალაქელს ან ქალაქის სტუმარს კომფორტულად გადაადგილება უნდა შეეძლოს.
საზოგადოებრივი ტრანსპორტი იმდაგვარად უნდა განვითარდეს, რომ ბევრმა თბილისელმა საკუთარი ავტომობილით მგზავრობას არჩიოს.
საინტერესოა ტრამვაის პროექტი, რომელიც არის ეკოლოგიურად ყველაზე სუფთა ტრანსპორტი. თან, ჩვენ ელექტროენერგიას ვაწარმოებთ და შეიძლება აქედან ეკონომიკური სარგებელიც ვნახოთ. რადგან საცობებია, ბევრ ქალაქში ტრამვაი არის უფრო სწრაფი ტრანსპორტი, ვიდრე ტაქსი.
მიწისქვეშა გადასასვლელები არ არის იმ დონის, როგორიც უნდა გვქონდეს. საზოგადოებრივი სველი წერტილები თითქმის არ არის ქალაქში. არცერთ ნორმალურ ქალაქში მსგავსი პრობლემა არ დგას.
ყველა ადამიანისთვის, ვინც საპენსიო ასაკისაა, საზოგადოებრივი ტრანსპორტი უნდა იყოს უფასო. დღეს უფასოა 160 ათასი სკოლის მოსწავლისთვის, იგივე უნდა იყოს პენსიონერებისათვის.
სახელმწიფოს წილი ქვეყნის ეკონომიკაში საკმაოდ სოლიდურია. სახელმწიფოს შეუძლია ახალი სამუშაო ადგილების შექმნა – არა ახალი დეპარტამენტების და სამმართველოების სახით, არამედ მსხვილი ინფრასტრუქტურული პროექტების განხორციელებით. მაგალითად, რაც ჩამოვთვალეთ: შემოვლითი რკინიგზა, ხიდების მშენებლობა, მეტროს ახალი სადგური... ჯამში დაახლოებით 10 000 ადამიანი იყო დასაქმებული.
აუცილებელია რაღაც გზა გამოინახოს და საგადასახადო ტვირთისგან გარკვეულწილად გათავისუფლდეს მცირე ბიზნესი. ბიუჯეტი კი ნაკლებ თანხას მიიღებს, მაგრამ უფრო მნიშვნელოვანია მეტი სამუშაო ადგილები შეიქმნას და არა საბიუჯეტო ფული ბიუროკრატიის გაბერვას მოხმარდეს.
ჩვენ გვაქვს ციფრები, რომ წელიწადნახევარში 160 მილიონი ლარით მოიმატა საბიუჯეტო ხარჯმა ბიუროკრატიაზე. სახელმწიფო საწარმოებში წარმოუდგენლად მაღალი ხელფასებია – 20, 25, 30 ათასი ლარი ხელმძღვანელს და მრჩეველს 6-7 ათასი ლარი აქვს ხელფასი. ჩემი აზრით, არაპროპორციულია დღევანდელი ცხოვრების სტანდარტებიდან გამომდინარე.
– ეგ მაინც ცენტრალური ხელისუფლების გადასაწყვეტია და ადგილობრივი თვითმართველობა საკუთარი ინიციატივით ბევრს ვერაფერს შეცვლის...
– ცენტრალური ხელისუფლების გადასაწყვეტია, თუმცა, დედაქალაქის არჩეულმა მერმა ყველაფერი უნდა გააკეთოს ცენტრალური ხელისუფლების დარწმუნებისთვის, რომ ეს ნაბიჯებია გადასადგმელი.
– თქვენ ნათქვამი გაქვთ, მაგრამ იქნებ დავაზუსტოთ, რატომ აღარ ჩატარდა პრაიმერი ნაციონალურ მოძ¬რაობაში; მხოლოდ ის იყო მიზეზი, რომ გიორგი ვაშაძემ მეგობრულად მოხსნა საკუთარი კანდიდატურა? პარტიამ თავის მიერვე გამოცხადებულ პრინციპზე რატომ თქვა უარი?
– გიორგიმ მიიღო ეს გადაწყვეტილება. ჩვენ ერთი გუნდის წევრები ვართ, ერთი იდეის გარშემო გავერთიანდით და აქტიურად არის ჩემ საარჩევნო შტაბში ჩართული.
– შიდა გაუგებრობა გამორიცხულია?
– არავითარი მსგავსი არ ყოფილა. მე და გიორგი წლების განმავლობაში ერთად ვმუშაობდით და ვმონაწილეობდით სამინისტროს რეფორმირებაში. გიორგი აქტიურად არის ჩართული მთელი ქვეყნის მასშტაბით საარჩევნო კამპანიაში. ძალიან არაჯანსაღი სიტუაციაა შექმნილი წინასაარჩევნოდ, ახლახანს, 3 დღის განმავლობაში მერიის 43 თანამშრომელი დაიბარეს დაკითხვაზე. მათი უმრავლესობა აბსოლუტურად აბსურდულ საქმეებზეა დაბარებული. ამ შემთხვევაში შეიძლება სწორიც იყო თბილისის მერის კანდიდატურაზე პრაიმერის ჩაუტარებლობა. მეტი რესურსი დაიხარჯება არა შიდა კონკურენციაზე, არამედ რეალურ კონკურენტებთან ბრძოლაში. თვითონ პრაიმერის იდეა, თავიდან სწორედ გიორგი ვაშაძეს ეკუთვნოდა. ეს არის დიდი სიახლე ქართულ პოლიტიკაში, აქამდე მსგავსი არაფერი ყოფილა.
– გიორგი ვაშაძეზე რომ ყოფილიყო მერობის კანდიდატი, გამარჯვების შანსი მეტი ექნებოდა თუ ნაკლები?
– ვერ გეტყვით. გიორგი არის ძალიან ძლიერი პოლიტიკოსი, მაგრამ ვთვლი, რომ თბილისს უფრო სხვა ტიპის პოლიტიკოსი სჭირდება, ვისთვისაც მთავარი იქნება თბილისი.
ძალიან ბედნიერი ვიქნები, ვიყო ქალაქის ის მერი, რომელსაც გააკრიტიკებენ შემდეგ საკითხებზე: მაგალითად, რატომ არ არის მიკროავტობუსებში საკმარისი კონდიცირება, რატომ არ არის საფეხმავლო სივრცე მოწესრიგებული ისე, როგორც უნდა იყოს... და არ იქნება გაკრიტიკებული იმის გამო, დავუშვათ, რა პოლიტიკური განცხადება გააკეთა მაგალითად, ავღანეთთან მიმართებაში.
დედაქალაქში იმდენი პრობლემაა, რაც თბილისელებს აწუხებთ და იმდენი სამუშაოა, მერს სხვა საქმიანობისთვის და განცხადებებისთვის დრო არ უნდა რჩებოდეს. მე ვფიქრობ, რომ გიგი უგულავას ერთ-ერთი ნაკლი ესეც იყო – ძალიან აქტიურად იყო ეროვნულ პოლიტიკაში ჩართული, რაც ძალიან დიდ დროს აკარგვინებდა. ეგ რომ არა, გიგი თბილისისთვის გაცილებით მეტს გააკეთებდა.
– საპრეზიდენტო არჩევნებზე ბიძინა ივანიშვილმა მოუწოდა ხალხს და მანამდე თითქმის უცნობმა და პოლიტიკურად ნაკლებად აქტიურმა გიორგი მარგველაშვილმა 60%-იანი მხარდაჭერა მიიღო. როგორ ფიქრობთ, ივანიშვილის დასახელებულ დავით ნარმანიას მხოლოდ ივანიშვილის მოწოდება გამარჯვებისთვის არ ეყოფა?
– მე ვფიქრობ, ეს იქნება ისეთი არაორდინარული არჩევნები, როგორიც აქამდე არასოდეს ჩატარებულა. გაცილებით მეტი თბილისელი გააკეთებს გაცნობიერებულ არჩევანს და ბრმად აღარ გაჰყვება ავტორიტეტებს.
– ფიქრობთ, რომ გამარჯვების რეალური შანსი გაქვთ?
– ეს იქნება არჩევნები, რომელიც დამოკიდებული იქნება საარჩევნო კამპანიაზე, კანდიდატების ხედვაზე და არა ავტორიტეტების ბრმად გაყოლაზე. სამწუხაროდ, უკანასკნელმა არჩევნებმა დაადასტურა, რომ ბრმად გაყოლა და ვიღაცის ჯინაზე სხვისთვის ხმის მიცემა აღარ უნდა მოხდეს. ამით მხოლოდ ქვეყანა აგებს.
– თქვენი აზრით, ამომრჩეველმა ჭკუა ისწავლა და ბრმად აღარავის ენდობა?
– ვფიქრობ, რომ ძალიან ბევრი ამას მიხვდა. შესაბამისად, ვთვლი, რომ შანსები არის 50/50-ზე. ძალიან საწყენია, როდესაც ჯერ კიდევ არ იყო არცერთი კანდი¬დატი დასახელებული და სახელისუფლებო კანდიდატი აცხადებდა, რომ იგი უალტერნატივოა. საარჩევნო კამპანია ნორმალურ ქვეყანაში უნდა გულისხმობდეს იმას, რომ კანდიდატებმა მოახდინონ თავისი ხედვის და პოლიტიკის ამომრჩევლისთვის გაცნობა, თუ რას გააკეთებს მომდევნო წლებში და ამის შემდეგ უნდა მიიღოს გადაწყვეტილება ამომრჩეველმა.
ამ მხრივ მდგომარეობა ნამდვილად გაუმჯობესებულია. მართლაც არ მინდა ვიყო ქალაქის მერი, რომელსაც მხარს მხოლოდ ცალკეული პოლიტიკური გუნდის მხარდამჭერები დაუჭერენ. მინდა დავარწმუნო ნებისმიერი პოლიტიკური გაერთიანების მხარდამჭერი, რომ ვიქნები ის მერი, რომელიც რეალურად გააკეთებს საქმეს, რაც მათ სჭირდებათ. ვგულისხმობ თბილისში არსებული პრობლემების გადაწყვეტას. ამის იმედი ნამდვილად მაქვს.
– დღევანდელ საპარლამენტო უმრავლესობასთან და მთავრობასთან წარმოგიდგენიათ ნაყოფიერი თანამშრომლობა?
– რაც არ უნდა მიუღებელი იყოს ამა თუ იმ პოლიტიკოსისთვის ოპონენტის შეხედულება, ვალდებულება მოითხოვს, რომ ნებისმიერ პოლიტიკურ ძალებს შორის იყოს ურთიერთობა. აზრთა სხვადასხვაობის მიუხედავად, თბილისის საკრებულოსთან დღესაც ვთანამშრომლობ. ქალაქის საჭიროებიდან გამომდინარე ეს აუცილებელია. საჭიროა, იყოს დიალოგი. ვფიქრობ, რომ არჩეულ მერს ექნება მაღალი ლეგიტიმაცია და ურთიერთობის პრობლემა არ ექნება. ვიღაცას მოსწონს თუ არა, ცენტრალურ ხელისუფლებაში ქართული ოცნება 2016 წლამდე იქნება. ურთიერთობა შეიძლება არ იყოს ისეთი ჰარმონიული, როგორც შეიძლება ვინმეს სურდეს, მაგრამ აუცილებელია არ იყოს ჩიხური მდგომარეობა.
წინა ხელისუფლების სერიოზული პრობლემა იყო, რომ სახელისუფლებო რგოლებს შორის ბალანსი არ არსებობდა. როდესაც ყველა საკვანძო არჩევითი თანამდებობა დაკომპლექტებულია ერთი პოლიტიკური ძალის მიერ, არ იგრძნობა კონკურენცია და არ არის ბალანსი, ამით აგებს ხელისუფლებაში მყოფი პოლიტიკური ძალა და საბოლოო ჯამში აგებს ქვეყანა. ჩემი აზრით, ეს ბალანსი თუ დღესაც იქნება დარღვეული: პრეზიდენტი, პრემიერ-მინისტრი, პარლამენტის თავმჯდომარე, მინისტრები, ქალაქის მერები იქნებიან ერთი კონკრეტული პოლიტიკური გუნდის მიერ დაკომპლექტებული, არ იქნება არანაირი ბალანსი. ეს ძალიან ცუდია დემოკრატიზაციის განვითარებისათვის.
როდესაც სახელისუფლებო შტოებს შორის არის ბალანსი და გადანაწილებულია სხვადასხვა პოლიტიკურ ძალებზე, ერთ დონეზე უსამართლოდ დაჩაგვრის შემთხვევაში, მოქალაქე ადგება და მიდის რომელიმე სხვა პოლიტიკური გაერთიანების პირთან და ამ პრობლემას ასაჯაროებს. როდესაც ხელისუფლების ყველა შტო ერთი პოლიტიკური გუნდით არის წარმოდგენილი, ეს პრობლემები იკარგება, ილექება და საჯარო არ ხდება. ამიტომ, აუცილებელია სახელისუფლებო შტოებს შორის იყოს ბალანსი.
თუ მმართველი პოლიტიკური ძალა არჩევნების შედეგებში გაუარესებულ მაჩვენებელს ვერ დაინახავს და მაგალითად წინა არჩევნების მსგავსად ახლაც მიიღებს 60%-იან მხარდაჭერას, ის ჩათვლის, რომ საკმარისად კარგად მუშაობს. მოტივაცია, რომ 2016 წლამდე თავისი მუშაობა გააუმჯობესოს, არ ექნება. განსაკუთრებით იმ ფონზე, როდესაც არ არსებობს ქართული ოცნების მომხრეც კი, რომელიც კმაყოფილია იმით, რაც წელიწადნახევრის განმავლობაში ხდება.
კონკურენცია საჭიროა ყველა საქმეში, კერძო კომპანიიდან დაწყებული ხელისუფლების მართვით დამთავრე¬ბული. თუ ეს ბალანსი დღესაც დაირღვა და კონკურენცია არ იარსებებს, მაღალი ალბათობით, არსებული პრობლემები კიდევ უფრო გაღრმავდება.
– კონკურენტ კანდიდატზე რას ფიქრობთ, რამდენად ძლიერი კონკურენტია და როგორ წარმოგიდგენიათ დავით ნარმანია მერის პოსტზე?
– ჩემი აზრით, დავით ნარმანიას ძლიერი მხარე არჩევნებში მხოლოდ ისაა, რომ ის არის ხელისუფლების კანდიდატი. მას დიდი იმედი უნდა ჰქონდეს ცენტრალური ხელისუფლების, როგორც ორთქლმავლის. მაგრამ, თვითონ, როგორც ცალკე აღებული კანდიდატი, შევაფასებდი, რომ ინფრასტრუქტურის მინისტრობის დროს ნამდვილად ვერ წარმოაჩინა თავი საუკეთესო მხრით. ეს მაფიქრებინებს, რომ არ შეიძლება აღქმული იყოს, როგორც უალტერნატივო კანდიდატურა. ვფიქრობ, საზოგადოებაშიც ეს განცდა არის იმის მიუხედავად, რომ იგი სახელისუფლებო პარტიის კანდიდატია.
– რა სტადიაზეა "ქართუ ბანკის" და "ლა-ტრუფეს" საქმეები, სადაც თქვენ ბრალდებული ხართ? ხომ არ ელოდებით, რომ წინასაარჩევნო პერიოდში ეს საქმეები გაააქტიურონ?
– როდესაც გამგებლად დავინიშნე, ორგზის ბრალდებული გავხდი. ჩემ გარშემო ბევრი ბრალდებულია. გირაოთი ვარ გამოშვებული. საქმე არ არის დამთავრებული. ამ საქმეს არავითარი პერსპექტივა არა აქვს. დაინტერესებული ვარ, რომ ეს საქმე ბოლომდე მივიდეს და სიმართლე გამოაშკარავდეს. ეს არის ის საქმე, რომლის გამოძიებაც ახალმა ხელისუფლებამ პირველ რიგში დაიწყო და რომელიც უკავშირდება ივანიშვილის `ქართუ ბანკის~ გაკოტრების მცდელობას. რამდენად ველი წინასაარჩევნოდ ამ საქმეების წინა პლანზე წამოწევას? როგორ გითხრათ, საქმე სასამართლოშია წარგზავნილი და პერიოდულად პროცესი იმართება ხოლმე. სასამართლოში სიარულის არანაირი პრობლემა არ მაქვს. მეტიც, დაინტრესებული ვარ, რაც შეიძლება მალე დამთავრდეს. მაგრამ საქმის დინებიდან გამომდინარე ვთვლი, რომ მინიმუმ 1 წელი მაინც დასჭირდება.
– თქვენი აზრით, რა შანსები აქვს ნაციონალურ მოძრაობას, რომ დედაქალაქის საკრებულოს არჩევნებში მაღალი მხარდაჭერა მიიღოს?
– თუ ამ ტემპით გააგრძელა ხელისუფლებამ შეცდომების დაშვება, შეიძლება 2012 წლის ოქტომბრის არჩევნების მსგავსი სიტუაცია მივიღოთ. ვფიქრობ, რომ მაშინ ნაციონალურმა მოძრაობამ წააგო და არა ქართულმა ოცნებამ მოიგო. დაშვებულმა შეცდომებმა დაამარცხა ნაციონალური მოძრაობა და არა ახალი პოლიტიკური გაერთიანების და¬პირებებმა. ასევე მგონია, რომ თუკი დღევანდელი ხელისუფლება გააგრძელებს შეცდომების დაშვებას, ვფიქრობ, ჩვენი შანსები ყოველდღიურად გაიზრდება. რეალობას თვალს თუ გავუსწორებთ, საკრებულოში ნაციონალური მოძრაობის უმრავლესობით შესვლას ამ ეტაპზე არ ველოდები. ალბათ, მრავალპარტიული საკრებულო გვექნება, სადაც სხვადასხვა პარტიები იქნება წარმოდგენილი.
– როგორ ფიქრობთ, დედაქალაქის ფული უნდა წასულიყო თუ არა `ძველი თბილისის ახალი სიცოცხლის“ მსგავს პროექტებზე – რამდენად რენტაბელურია თბილისის ბიუჯეტიდან თანხების ამ მიმართულებით დახარჯვა?
– ამ პროექტმა მართლა იმუშავა. ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ მსგავსი პროექტები მომავალშიც განხორციელდეს. ძველი თბილისი არის რაიონი, სადაც სამშენებლო კომპანიები, ინვესტორები ხალისით არ შემოდიან. მათთვის მიმზიდველი არ არის ძველი თბილისის რაიონი. სადაც მიმზიდველი გახდა, სამწუხაროდ, რაიონის იერსახე დაირღვა.
ინვესტორმა ძველი სახლის ნაცვლად მრავალსართულიანი სახლი თუ არ ააშენა, მშენებლობა მომგებიანი არ იქნება. ამიტომ, იმ პროექტმა იმუშავა. კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლები და შენობები, ათასშვიდასამდეა ძველი თბილისის რაიონში. უმრავლესობა მათგანი ავარიულ მდგომარეობაშია. მაგ სახლებში მრავალი ოჯახი ცხოვრობს. თუ საგადასახადო ტვირთისგან გავათავისუფლებთ ინვესტორს, რომელიც ისტორიული შენობებით დაინტერესდება, პრობლემა შეიძლება ამ გზით მოგვარდეს. ინვესტორს საშუალება გაუჩნდება ობიექტი შეისყიდოს, გამოასახლოს მაცხოვრებელი და იმ შენობებში ბიზნეს-ობიექტები გახსნას. მაგალითად, კერძო სასტუმრო. სხვანაირად, მხოლოდ სახელმწიფოს სახსრებით, ძველი თბილისის ავარიული სახლების პრობლემის გადაჭრა ძალიან რთული იქნება. ბიზნესს უნდა ჰქონდეს რაიონში შემოსვლის ინტერესი, მაგრამ ეს არ უნდა მოხდეს ქალაქის იერსახის დამახინჯების ხარჯზე.
– ე.წ `ხრუშჩოვკების~ თემაზე თუ გაქვთ მოსაზრება? ამას წინათ საკრებულოს თავმჯდომარე ირაკლი შიხიაშვილმა განაცხადა, რომ ერთ-ერთ არაბულ კომპანიასთან მემორანდუმიც გააფორმეს და დედაქალაქში ეს პრობლემა მოგვარდება...
– მხოლოდ გამიხარდება ეს პროექტი რეალურად განხორციელებადი რომ იყოს. ძალიან ბევრი ავარიული სახლია თბილისში და არა მხოლოდ „ხრუშჩოვკები“. სრულიად გაუგებარ მემორანდუმს მოაწერეს ხელი და გაუგებარ სახელმწიფო გარანტიაზეა საუბარი, რომელსაც ინვესტორი ითხოვს. ეს კი დამატებით კითხვებს აჩენს პროექტთან მიმართებაში. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, მსგავსი პროექტი ვერ განხორციელდა პოსტსოციალისტურ, ჩვენზე მდიდარ ქვეყნებში, როგორიც არის პოლონეთი, აღმოსავლეთ გერმანიის ნაწილი, ბულგარეთი... გამიხარდებოდა ეს რომ რეალური იყოს, მაგრამ შეუძლებელია. ინვესტორისთვის `ხრუშჩოვკის~ დანგრევა და მის ნაცვლად ახალი სახლის მშენებლობა მაშინ არის მომგებიანი, თუ მინიმუმ 4-ჯერ მეტი ფართი იქნება ახალ შენობაში. თითო ასეთ ძველ სახლში 2300 კვადრატული მეტრი საცხოვრებელი ფართია. გამოდის, 5 სართულიანის ნაცვლად მინიმუმ 20 სართულიანი სახლი უნდა აშენდეს, ასევე არის 3 სართულიანი ძველი სახლები, რომელთა ნაცვლადაც 12 სართულიანის აშენებაა საჭირო. იმ სიმჭიდროვეში, რაც მაგალითად, ვაჟა-ფშაველას გამზირზეა, 12 და 20 სართულიანი სახლების აშენება წარმოუდგენელია. რომელი კომუნიკაცია გაუძლებს და რა მანქანები დაეტევა იქ? აგრეთვე, მთავარია, რომ უნდა გაჩნდეს 3-4-ჯერ მეტი გასაყიდი ფართი, ინვესტორმა რომ არ იზარალოს. როგორ ფიქრობთ, თბილისში უცებ რომ 6-7 ათასი გასაყიდი ბინა გაჩნდეს – გაიყიდება? ეს ხომ არ არის ქველმოქმედება, ეს არის ბიზნესპროექტი, რომელმაც მოგება უნდა მოუტანოს ინვესტორს.
ამიტომ სამწუხაროა, რომ ეს პროექტი წინასაარჩევნოდ ხმებზე ნადირობას უფრო ჰგავს, ვიდრე რეალურ ბიზნეს-გეგმას.
– თქვენ ამბობთ, რომ ქალაქში დამატებით მინიმუმ 100 ახალი ავტობუსია საყიდელი, აგრეთვე სხვა იდეებიც გაქვთ, რაც ფულის გარეშე არ განხორციელდება. ამდენი ფული აქვს ქალაქს?
– 100 ავტობუსის ყიდვა უკვე დაგეგმილი იყო და ქალაქის ბიუჯეტში გათვალისწინებულია. ბიუჯეტის დამტკიცების გაჭიანურებამ ჩაშალა ტენდერი. მთავარია სწორი პრიორიტეტების განსაზღვრა. ყველაფერს ერთ წელიწადში ვერ გავაკეთებთ. ერთ-ერთი მთავარი პრიორიტეტი უნდა იყოს პირველივე წელს საზოგადოებრივი ტრანსპორტის განვითარება.
– დედაქალაქის მერია თბილისელ ყველა აბონენტს ზამთრის პერიოდში კომუნალურ ვაუჩერებს აძლევს, რაც ბიუჯეტს 43-44 მილიონი ლარი უჯდება; ასევე არის ხოლმე სხვადასხვა მასობრივი სოციალური პროექტების დაფინანსება დედაქალაქის ბიუჯეტიდან. ხომ არ მიგაჩნიათ, რომ სჯობს უფრო მიზნობრივად დაიხარჯოს დედაქალაქის ფული და იგივე თქვენს დასახელებულ პრიორიტეტებს მოხმარდეს?
– სხვადასხვა სოციალური პროექტის დაფინანსება მოსახლეობისთვის კარგი შეიძლება იყოს კონკრეტულ პერიოდში, მაგრამ საბოლოო ჯამში ქალაქი წააგებს. არ მომწონს აგრეთვე ის, რომ ცენტრალურმა ხელისუფლებამ ბიუჯეტი დაგეგმა სოციალურად ორიენტირებული, მაგრამ შეაჩერა ინფრასტრუქტურული პროექტები და დავკარგეთ სამუშაო ადგილები. დავუშვათ, შენდებოდა 10 ობიექტი, დღეს შენდება 2, აგებდნენ 100 კილომეტრ გზას, დღეს აგებენ 10-ს და ა.შ. იმავდროულად, სოციალურად დაუცველთა შემწეობა 30 ლარის ნაცვლად გახდა 60 ლარი, მაგრამ ეს მაინცდამაინც დიდ შეღავათს არ აძლევთ...
აუცილებელია პრიორიტეტების სწორი განსაზღვრა. ყველაფერი 1-2 წელიწადში ვერ გადაწყდება. თბილისს შემოერთებული სოფლები, სადაც არ არის 24-საათიანი წყალმომარაგება, არის კანალიზაციის და საგზაო ინფრასტრუქტურის პრობლემები. ჩვენი პრიორიტეტია, პირველ წელიწადს შემოერთებულ სოფლებს უნდა მიეხედოს. საზოგადოებრივი ტრანსპორტის გაუმჯობესება და ყველა შესაბამისი ინფრასტრუქტურის განვითარება, რომელიც ეხება თბილისელების იმ 2/3, ვინც დედაქალაქში ფეხით გადაადგილდება.
– ტურიზმის განვითარების მხრივ რაიმე გეგმები გაქვთ?
– ამ მხრივ, ქალაქი მართლაც გაჩერებულია. არადა, ბევრი პროცესი იყო დაძრული. წინა ხელისუფლების ერთი დიდი პლუსი გახლდათ, რომ ისინი იყვნენ მკვეთრად ორიენტირებული შედეგზე. ახალი ხელისუფლება უფრო მეტად პროცესზეა ორიენტირებული: შევქმნათ კომისია, საბჭო, მოდით ვიმსჯელოთ... რეალურ საქმედ ხომ უნდა გადაიქცეს ეს ყველაფერი? ამ მხრივ სტაგნაციაა. კომისიების და საბჭოების შექმნამ განვითარების იდეების აღმოფხვრა არ უნდა გამოიწვიოს. რის გაკეთებაც ჩვეულებრივ სიტუაციაში 1 წელიწადშია შესაძლებელი, მონდომების შემთხვევაში შეიძლება 8 თვეშიც მოესწროს. ძალიან ბევრ დროს ვკარგავთ უაზრო კინკლაობაში.
– ოჯახის შესახებ რას გვეტყვით?
– ვარ დაუოჯახებელი. ეს ისეთი საკითხია, რომელიც შეკვეთით ვერ მოგვარდება. დავიბადე ექიმების ოჯახში, სადაც მამა, დედა, და, ბაბუა, ბებია, ბიძა – ყველანი ექიმები არიან. მე ვარ ერთადერთი, ვინც მედიცინას არ გაჰყვა ოჯახში და ამ პროფესიის გზიდან გადაუხვია.
– ადრე პრესაში იყო ინფორმაცია, რომ თქვენი და მამათქვენის – ანზორ მელიას პოლიტიკური გემოვნება რადიკალურად განსხვავებულია.
– არა, ბოლო წლებში მე და მამა ბევრ რაღაცაზე ვკამათობდით, რაც ნორმალური მოვლენაა. ჩემ სამეგობროში, საახლობლო წრეში ბევრი სხვადასხვა პოლიტიკური შეხედულების ადამიანია და შეხედულებების გამო მათთან პრობლემა არ მქონია. თუმცა, დღეს მამა ძალიან აქტიურად არის ჩართული ჩემ საარჩევნო კამპანიაში. სამწუხაროა, რომ დღევანდელი ხელისუფლებისგან ისიც ძალიან იმედგაცრუებულია ბოლო წელიწადნახევრის განმავლობაში.
– თავისუფალი დრო თუ გაქვთ და რა არის თქვენი ჰობი?
– სამწუხაროდ, თავისუფალი დრო ნაკლებად მაქვს. აი, ახლა ჩვენი საუბრის დროს ღამის 12-ის ნახევარია. დილის 9 საათიდან გამოსული ვარ და ჰობისთვის ნამდვილად აღარ მცალია.
ჩემი ჰობია აქტიური სპორტი, ბევრ სახეობას მივდევ და როდესაც თავისუფალი დრო მაქვს, ვცდილობ სპორტით ვიყო დაკავებული. სამწუხაროდ, ბოლო 6-7 თვის მანძილზე ამის დრო აღარ მაქვს. ბოლო პერიოდში მეგობრებთან ერთად დროის გატარების საშუალებაც ნაკლებად მეძლევა. თითქმის 24-საათიან რეჟიმში სამსახურის საქმეებში ვარ და ახლა უკვე საარჩევნო რეჟიმში ყოფნაც დამემატა.
