მინი-დოსიე

ალექსანდრე ელისაშვილი დაიბადა 1978 წლის 16 იანვარს, თბილისში. 

განათლება

1984-1995 – თბილისის პირველი ექსპერიმენტული სკოლა. 

1995-2000 – ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ისტორიის ფაკულტეტი, სპეციალობით პოლიტოლოგია. 

სამუშაო გამოცდილება: 

1996 – „დილის გაზეთი“; „მერიდიანი 44“; სატელევიზიო გადაცემა „ალიონი“ – წამყვანი. 

1998 – სახელმწიფო რადიო „პირველი არხის“ და „რადიო ორის“ საინფორმაციო პროგრამების და `პიკის საათის~ წამყვანი. 

1998 – რადიო „იმედი“, საინფორმაციო პროგრამის კორესპონდენტი. 

2004-2007 – ტელეკომპანია „მე-9 არხი“, საინფორმაციო კორესპონდენტი. 

2004-2007 – რადიო „თავისუფლება“, ჟურნალისტი. 

2007-2009 – ტელევიზია „მაესტრო“, ჟურნალისტი. 

2008-2014 – ტელევიზია „კავკასია“, ჟურნალისტი. 

2014 – შეწყალების კომისიის თავმჯდომარე. 

2014 – ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს წევრი, საბურთალოს რაიონის დამოუკიდებელი მაჟორიტარი დეპუტატი. 

საზოგადოებრივი აქტივობა 

2006-2012 – თბილისზე მზრუნველთა გაერთიანება „ტფილისის ჰამქარი“, თავმჯდომარე.

ჰყავს მეუღლე და ორი შვილი.

 

– ბატონო ალეკო, რა გზა გაიარეთ სანამ საკრებულოს დეპუტატი გახდებოდით? 

– დავიბადე თბილისში, საბურთალოზე, ყაზბეგის გამზირზე. შემდეგ ვსწავლობდი პირველ ექსპერიმენტულ სკოლაში და დავამთავრე. ჩავაბარე ისტორიის ფაკულტეტზე თსუ-ში, პოლიტოლოგიის სპეციალობაზე. სწავლის პარალელურად დავიწყე მუშაობა ჟურნალისტად. ბევრი სამსახური გამოვიარე. მოამბე, მოამბე-ექსპრესი, `პიკის საათი~, რადიო2-ში საინფორმაციოს წამყვანად ვიმუშავე, შემდეგ იყო რადიო „აუდიენცია“, რადიო „იმედი“, ტელეკომპანია მე-9 არხი, რადიო „თავისუფლებაში“ 3 წელი ვუმუშავე, „მაესტრო“, „კავკასია“. ამის შემდეგ შეწყალების კომისიის თავმჯდომარეც ვიყავი და 2014 წლიდან საკრებულოს წევრი ვარ. 

– თქვენ მე-9 არხზეც იმუშავეთ და 2005 წელს ტელევიზიის დახურვით სხვა ჟურნალისტების მსგავსად სამსახური დაკარგეთ. მაშინ თუ გქონდათ ურთიერთობა არხის მფლობელ ბიძინა ივანიშვილთან? 

– მე-9 არხი 2005 წლის პირველ აპრილს დახურეს. ყვე¬ლას საპირველაპრილო ხუმრობა გვეგონა. ბიძინა ივანიშვილი თვალით არ გვყავდა ნანახი. სანამ ასლან აბაშიძე რუსეთში გაიქცეოდა, აჭარის მოვლენების გასაშუქებლად მივდიოდით ხოლმე. ერთ დღესაც, გადაღებიდან როცა დავბრუნდით, მაშინ გვითხრეს მე-9 არხი დაიხურაო. 

თან, წინა დღეებში დირექციამ პროექტი დამიმტკიცა და დოკუმენტურ ფილმებზე უნდა მემუშავა. ამ საქმეზე საბოლოო მოსალაპარაკებლად ავედი დირექტორთან, მითხრა, რა დროს დოკუმენტური ფილმებია, არხს ხურავენო.

– განახლებული მე-9 არხი 2012 წელსაც მოულოდნელად დახურა ივანიშვილმა. 

– მე როცა ვმუშაობდი, მაშინ ტელევიზია ორთაჭალჰესთან, ძველი აუზების ტერიტორიაზე იყო. რატომ დახურეს, არავინ არაფერი გვითხრა. მეორედ რომ განახლდა, თანამშრომლების ნაწილი დაბრუნდა და მეორედაც დაიხურა. მაშინ მე აღარ მივსულვარ. 

– რატომ, უნდობლობა გქონდათ? 

– მე-9 არხზე ბევრი აღარც მიფიქრია. უბრალოდ, გამიხარდა, რომ ბევრმა სამსახური ნახა და არხმა მუშაობა განაახლა. მესამედაც რომ აღადგინონ, არა მგონია ძველი თანამშრომლებიდან სამუშაოდ ბევრი მივიდეს. 

– სანამ პოლიტიკაში ჩაერთვებოდით თქვენ ასევე გაერთიანება „ტფილისის ჰამქარში“ აქტიურობდით. რა შედეგს მიაღწია ამ გაერთიანებამ? 

– საერთოდ, ჯობია ჩვენს საქმეზე სხვამ ილაპარაკოს, თუმცა არის შედეგები, რითაც მეც და ჩემი მეგობრებიც ვამაყობთ. ერთია, რომ თბილისის კულტურული მემკვიდრეობა უფრო აქტუალური საკითხი გახდა და სხვებთან ერთად აქ ჩვენი წვლილიც არის. უფრო მეტი აქცენტი კეთდება ამ საკითხზე. თუნდაც მოქალაქეს, რომელსაც კულტურულ მემკვიდრეობასთან დაკავშირებული პრობლემა აწუხებს, იცის, რომ „ტფილისს ჰამქარის“ წარმომადგენლებს უნდა მიმართოს და მათი დახმარების იმედი აქვს. 

დედაქალაქში არის რამდენიმე ადგილი, რომელიც დიდი ძალისხმევით შევინარჩუნეთ. გუდიაშვილის მოედანი, სადაც კიდევ ბრძოლაა საჭირო, მაგრამ მოედანი გადავარჩინეთ. ავთენტური სახით შემორჩენილი ბოლო არქიტექტურული მოედანია თბილისში. ასევე „იმელის“ შენობა, რომ¬ლის უკანაც რაღაც საშინელებას აშენებენ, მაგრამ თავად „იმელის“ ძველი შენობის რეაბილიტაცია ახლა მთავრდება და ეს შენობა არქიტექტურულად ძალიან ღირებულია. 

სულ ბოლო ისტორია, რომლითაც ვამაყობთ, ეს არის ორთაჭალაში, „სოკარმა“ უნიკალური შენობა რომ არ დაანგრია და მისი რეაბილიტაციისთვის ფულიც დახარჯა. „ტფილისის ჰამქარი“ იალბუზის #18-ში მდგარი შენობის გადასარჩენად დიდი ხნის განმავლობაში იბრძოდა. ორგანიზაცია ცდილობდა, რომ მას ძეგლის სტატუსი მინიჭებოდა, თუმცა ეს ვერ მოხერხდა. სამართლებრივად ყველა პირობა არსებობდა, რომ ინვესტორს შენობა დაენგრია, მაგრამ მოხდა უპრეცენდენტო ფაქტი, ინვესტორმა ძეგლის სტატუსის გარეშეც შეინარჩუნა შენობა.ეს „ჰამქარის“ წერილების საფუძველზე მოხდა. „სოკარი“ თავიდან დანგრევას უპირებდა და ჯერ კულტურის სამინისტროს მიმართა, შემდეგ მერიას დემონტაჟის ნებართვისთვის. ერთმაც და მეორემაც ნებართვები მისცა. მაგრამ, ამასობაში „ჰამქარიდან“ იყო წერილები დასაბუთებით, რომ ძალიან ღირებული შენობაა, არქიტექტორ შიმკევიჩის აშენებული და ა.შ.

 

მიხვდა აზერბაიჯანული კომპანია, რომ გაცილებით მაგარი იქნებოდა შენობა შეენარჩუნებინა და კი არ დაანგრიეს, რასაც თავიდან აპირებდა, არამედ შენობის მიწაში ჩაძირული ნაწილი დაუზიანებლად ამოწია და მთლიანობაში შენობა 3,5 მეტრის სიმაღლეზე აიწია. ჩვენდა სამარცხვინოდ, ეს უნიკალური მოვლენაა ამ საუკუნის თბილისისთვის. თორემ, ადრე, 30-იან წლებში, ბერიას მმართველობის დროს, მარჯანიშვილის თეატრი რამდენიმე მეტრით უკან გადაწიეს. ტროტუარი არ იყო და გააჩინეს. 

ასევე ტურები ტარდება ისტორიულ ქალაქში, ბევრს ემოცია გაუჩნდა და მგრძნობელობა აუმაღლდა თბილისის არქიტექტორულ თუ ზოგადად ისტორიულ ღირებულებებზე. ეს არის, მოკლედ თუ ვიტყვი, „ტფილისის ჰამქარის“დამსახურება.

 

– რუბრიკას, სადაც ეს ინტერვიუ ქვეყნდება, ჰქვია „სახელმწიფო მოხელე“. თქვენი შეფასებით, საქართველო რაც დამოუკიდებელი გახდა, რამდენად შედგა და როგორ ვითარდება სახელმწიფო მოხელის ინსტიტუტი – სახელმწიფო მოხელეებს როგორ აქვთ პასუხისმგებლობა გააზრებული? 

– თბილისში, სახლებზე ბევრ აბრას ნახავთ, სადაც წერია, რომ აქ ცხოვრობდა მწერალი, ენდოკრინოლოგი, მეცნიერი და ა.შ. ყველას ქვემოთ მიწერილია „საზოგადო მოღვაწე“, „სახელმწიფო მოღვაწე“ თითქმის არსად წერია. ისიც არის, რომ სახელმწიფო არც გვქონდა. ვისურვებდი, რომ მომავალში ბევრი აბრა გამოჩნდეს, სადაც ღირსეული „სახელმწიფო მოღვაწის“ სახელი ეწერება. თუმცა, მაჩაბლის ქუჩაზე არის ნოე რამიშვილის სახელობის აბრა და აწერია კიდეც – ნამდვილად იყო სახელმწიფო მოღვაწე. 

სახელმწიფო მოხელის ინსტიტუტი ბოლომდე ვერ შედგა. სახელმწიფო მოხელეთა კლასიც ახალგაზრდაა. ასევე, ქვეყნის ერთ-ერთი მთავარი პრობლემაა, რომ პოლიტიკაში ყოფნა სიბინძურესთან არის დაკავშირებული და ღირსეული ადამიანები პოლიტიკაში წასვლას თავს არიდებენ. ეს არის რკინა-ბეტონის სტერეოტიპი, რომელიც უნდა დავანგრიოთ. ამიტომ არის ქვეყანაში კარგი სახელმწიფო მოღვაწეების დეფიციტი. სამაგიეროდ, პოლიტიკაში ყოფნა არ რცხვენიათ იმ ადამიანებს, ვისაც ნაკლები პასუხისმგებლობა, ნაკლები გამოცდილება და დიდი თავხედობა აქვთ. გრძნობენ, რომ ფული აქ იოლად იშოვება. 

ჩვენთან, სახელმწიფო მოხელეების ქვედა და საშუალო რგოლი გაცილებით უკეთესია. უბრალოდ, დღევანდელი ხელისუფლების პირობებში არიან დეზორგანიზებული და დემოტივირებული. საკრებულოს და მერიის მაგალითზე შემიძლია ვილაპარაკო, არიან ადამიანები, რომლებსაც შეუძლიათ და მზად არიან უკეთესად იმუშაონ, მაგრამ თავს არ იწუხებენ. ახალ ხელისუფლებაში ინიციატივა დასჯადია. ურჩევნიათ არაფერი აკეთონ, შესაბამისად არაფერი გააფუჭონ და არანაირი საყვედური არ მიიღონ. დღევანდელ ხელისუფლებას ინიციატივა არ მოსწონს. ერთ მინისტრს მეორე მინისტრის აქტიურობა და გაკეთებული საქმე ნერვებს უშლის, ერთმანეთს ფეხს უდებენ, გუნდურობის განცდა საერთოდ არ არის. 

საკრებულოში არის ასეთი წესი – კვარტალში ერთხელ პრემია გაიცემა ყველა აპარატის თანამშრომელზე. ვინმემ კარგად იმუშავა თუ ყავის სმის, სიგარეტის მოწევის და ლაზღანდარობის მეტი არაფერი უკეთებია – პრემიას ყველა თანაბრად ღებულობს. ეს არის დემოტივატორი. ამ ხალხს სწორად წახალისება უნდა, მეტი წავარჯიშება, გაწვრთნა, დამუხტვა და მათგან მაქსიმუმის აღება. სახელმწიფოს როლი და ფუნქციაა, რომ სახელმწიფო სექტორში დასაქმებული ადამიანების მარგი ქმედების კოეფიციენტი მაქსიმალურად გაზარდოს და ლიმონივით დაწუროს ეს ხალხი. ასევე, დიდი პრობლემაა, რომ სახელმწიფო სექტორში, ჩემი აზრით, ალბათ 2/3-ით მეტია ადამიანი მუშაობს, ვიდრე საჭიროა. ღატაკი ქვეყანა უზარმაზარ ფულს ხარჯავს სახელმწიფო აპარატის შენახვაზე. 

– შეწყალების კომისიის თავმჯდომარედ თქვენი დანიშვნა ვისი იდეა იყო, ვინ შემოგთავაზათ? 

– შემომთავაზეს შალვა რამიშვილმა, რომელიც პრეზიდენტის ადმინისტრაციაში მუშაობდა და პრეზიდენტის ადმინისტრაციის მაშინდელმა ხელმძღვანელმა ლაშა აბაშიძემ. დამირეკეს, შეხვედრა მთხოვეს. კანცელარიაში შეგვხვდა პრეზიდენტი. რამდენიმე დღეში დავთანხმდი.

 

– რამდენად სამართლიანი და ეფექტურია შეწყალების კომისია პატიმრებთან მიმართებაში მაშინდელი ან დღევანდელი გადასახედიდან? 

– როცა მივედი, შეწყალების კომისია კორუფციის ბუდე იყო. კომისია გამოიყენებოდა როგორც პირდაპირი, ასევე პოლიტიკური კორუფციისთვისაც. საარჩევნოდ ხდებოდა ხმების სანაცვლოდ პატიმრების გათავისუფლება. არ მინდა ახლა სახელების და გვარების დასახელება და ამის გამო კიდევ პროკურატურაში სიარული. საზოგადოებრივად ცნობილია ეს ამბები. ასევე, ძალიან ცუდად მოიქცა მიხეილ სააკაშვილი, როდესაც უფლებამოსილების ამოწურვის ბოლო თვეებში ვინც განცხადებით მიმართა, თითქმის ყველა გაუშვა.

 

შეწყალება სპეციფიკური და ფაქიზი საკითხია. ბევრს, მათ შორის პარლამენტის ზოგიერთ წევრს ჰგონია, რომ შეწყალების კომისიის ხელმძღვანელს პატიმრის შეწყალება შეუძლია. ეს არის სათათბირო-საკონსულტაციო ორგანო, რომელიც პრეზიდენტისთვის შავ სამუშაოს აკეთებს. პრეზიდენტს იმდენი დრო არ აქვს, ათასობით საქმე შეისწავლოს. კომისია თავისი შეხედულებებით ფილტრავს შემოსულ საქმეებს და მაგალითად, ათასხუთასიდან ასორმოცდაათკაციან სიას უგზავნის. მერე პრეზიდენტი ვისაც მიიჩნევს საჭიროდ, იმას შეიწყალებს. ეს მისი ექსკლუზიური დისკრეცია და უფლებაა. შეუძლია ამა თუ იმ მიზეზით, ან უმიზეზოდაც შეიწყალოს ვინმე და პატიმრობიდან გაათავისუფლოს. 

რაღაცები დასახვეწია კომისიაში, მაგრამ ორი მნიშვნელოვანი რამ გავაკეთე. 1 – კორუფცია არ არის, რაც პრეზიდენტის და კომისიის წევრების მხარდაჭერით მოხერხდა და 2. მარტივი და გასაგები გავხადეთ დებულება, რითაც ეს კრიტერიუმები დგება. დებულება გახდა სამართლიანი და ადეკვატური. 

– რატომ გადაწყვიტეთ შეწყალების კომისიიდან პოლიტიკაში წასვლა? „პოლიტპატიმართა“ სიის ბოლოდროინდელი ამბები ხომ არ გახდა მიზეზი? 

– არა. კომისიის თავმჯდომარეობას მხოლოდ იმიტომ დავთანხმდი, რომ მაინტერესებდა სავარძლის და კაბინეტის სინდრომი რა იყო. ჩემთვის იყო ძალიან ბევრი შრომა, უძილო ღამეები და დაწყვეტილი ნერვები. რომ მივედი, მეკუთვნოდა, მაგრამ მანქანაზე უარი ვთქვი. ავლაბარში მეტროთი რომ მივდიოდი ხოლმე, უნდა გენახათ მსჯავრდებულების ოჯახის წევრების გაკვირვებული სახეები. ვერ იჯერებდნენ, რომ კომისიის თავმჯდომარე, რომელთან შეხვედრასაც საათობით ელოდნენ, მათთან ერთად მეტროთი მგზავრობდა. არაფერია ეს სკამი და კაბინეტი შრომის, პასუხისმგებლობის და ნერვიულობის მეტი.

 

– ანაზღაურება? 

– 2000 ლარი მქონდა ხელზე. კვირაში ერთხელ მიღება იყო ხოლმე და ერთხელ 78 ადამიანი მივიღე. იმ ღამეს ცუდად გავხდი. წარმოიდგინეთ, 78-ვე ადამიანი ძალიან მძიმე ისტორიებით და თხოვნით მოდის. ძნელია ამ ხალხის მოსმენა, დაკვალიანება. ყველას უნდა კონკრეტული პასუხი გაიტანოს და მოისმინოს – პატიმარს აუცილებლად გაუშვებ. ამას რომ ვერ ვეუბნებოდი, მაინც ცდილობდნენ მათთვის სასურველი პასუხი წაეღოთ.

 

როცა შეწყალების კომისიის თავმჯდომარეობას დავთანხმდი, მინდოდა რაღაც შედეგები დამედო და თავი გამომეცადა. არ მიფიქრია დიდხანს მემუშავა. 

– მაშინ თუ გქონდათ კონფლიქტები ვინმესთან? 

– პოლიტიკაში წასვლაზე მანამდეც ვფიქრობდი, რომ თვითმმართველობის არჩევნებში მივიღებდი მონაწილეობას. ჩემი ასპარეზი უფრო თბილისი და თბილისის საკრებულო იყო, ვიდრე შეწყალების კომისიაში. არა, კონფლიქტები არავისთან მქონია. მანანა კობახიძე და ეკა ბესელია ზეწოლას ცდილობდნენ და მე ძალიან მოხერხებულად ვიგერიებდი. 

– როგორ ფიქრობთ, მოქმედი პოლიტიკოსებიდან მხოლოდ მანანა კობახიძე და ეკა ბესელია მონაწილეობდნენ საყოველთაო ამნისტიის ფორმირებაში და „ოცნების“ სხვა ლიდერები, ან თვითონ ბიძინა ივანიშვილი საერთოდ არ იყო ჩართული? 

– მე რომ ვთქვი, ჩემზე ატეხეს მთელი ამბავი, თორემ შეგიძლიათ ნახოთ 2013 წელს, ბიძინა ივანიშვილის პარლამენტში გამოსვლა. „ნაციონალური მოძრაობის“ კითხვაზე უპასუხა, რომ პოლიტპატიმრების სიასთან დაკავშირებით მასაც სმენია უცნაური ხმები და შსს მინისტრ ირაკლი ღარიბაშვილს დაავალა ამ ხმების გადამოწმება. ღარიბაშვილმაც თქვა, რომ მისთვის ბევრი მიუღებელი ადამიანი გათავისუფლდა, მაგრამ, რა ვქნა, ეს პარლამენტის გადაწყვეტილება იყოო.

 

ეს უცნაურობები რას უკავშირდებოდა – რომ მიამიტები ადგენდნენ იმ სიას? არავითარ შემთხვევაში. რამდენიმე ადამიანი სიას ადგენდა ანგარების მიზნით. 

– გჯერათ, რომ არც ღარიბაშვილი და არც ივანიშვილი საეროდ არ იყვნენ სიის ფორმირებაში ჩართული? ხომ შეიძლება ასე იმიტომ თქვეს, რომ მთელი პასუხისმგებლობა სხვას გადააკისრეს. 

– მე ვფიქრობ, რომ უფრო წაუყრუეს ამ ყველაფერს. რატომ წაუყრუეს – ვერ ვხვდები. ბიძინა ივანიშვილი რომ პატიმრებზე და პოლიტპატიმართა სიის შედგენაში ფულს არ გააკეთებდა, მაგაში დარწმუნებული ვარ. 

– მაგრამ, საქმის კურსში იყო თუ არა? 

– დარწმუნებული ვარ, რაც ხდებოდა, საქმის კურსში იყო. ბიძინა ივანიშვილს აქვს მიდრეკილება, ყველაფერი იცოდეს და ინფორმაცია ყველანაირი გზით მიიღოს. შეუძლებელია ეს დეტალები მას არ სცოდნოდა.

 

– როგორ ფიქრობთ, პოლიტპატიმრის სტატუსით გათავისუფლებულები წინა ხელისუფლებამ სწორედაც პოლიტიკური ნიშნით დააპატიმრა თუ მიგაჩნიათ, რომ მათი დაპატიმრების საფუძველი პოლიტიკა არ ყოფილა? 

– მათი ნაწილი ნამდვილად პოლიტიკური ნიშნით იყო დაპატიმრებული. ყველამ ყველაფერი ვიცით და ახალს არაფერს ვამბობ. მაგრამ, ასევე არაერთი ადამიანია, ვისზეც საზოგადოებაში იყო მსჯელობა. მაგალითად, ადამიანი, რომელმაც კაცს 8 ტყვია ესროლა, სამი ტყვიით დაჭრა, მერე მიიმალა – ის როგორ არის პოლიტიკური პატიმარი, ვერაფრით ვხვდები. 

– თუმცა, უცხო ქვეყნის ჯაშუშობის ბრალდებით დაპატიმრებულებიც თავგამოდებით დაიცვეს პოლიტიკოსებმა და პოლიტპატიმრის სტატუსი მიანიჭეს. 

– ზოგადად, საქართველოში რუსეთის და სხვა ქვეყნების ჯაშუშებიც რომ იყვნენ, ამას რად უნდა ლაპარაკი. მაგრამ, კონკრეტულად ეს გევორქიანი, შკრილნიკოვი – ნამდვილად ჯაშუშები იყვნენ თუ არა, არ ვიცი. სააკაშვილის დროს ყველას მსგავსი ხელწერით იჭერდნენ და ესეც დიდი პრობლემა იყო. მაგალითად, ნარკოტიკების რეალური რეალიზატორი და ადამიანი, რომელსაც მართლა „ჩაუდეს“ და ისე დაიჭირეს – ერთნაირად იყვნენ დაჭერილები. ჩვენი თავსატეხი იყო, გაგვერკვია პატიმარი ნარკორეალიზატორი იყო თუ „ჩაუდეს“. არაფრით არ მინდოდა შეცდომა დაგვეშვა და პრეზიდენტისთვის ნარკორეალიზატორის შეწყალება შემეთავაზებინა.

 

გევორქიანზე და შკრილნიკოვზე კითხვებს „ქართული ოცნება“ საერთოდ პასუხს ვერ სცემს. ამიტომ, მჯერა, რომ ისინი უფრო იყვნენ სამხედრო დაზვერვის აგენტები, ვიდრე უდანაშაულოები. 

– როდესაც ამბობთ, რომ წინა ხელისუფლებას ჰყავდა პოლიტიკური ნიშნით დაპატიმრებული თუ დევნილი ადამიანები, მიგაჩნიათ თუ არა, რომ დღეს, მაგალითად გიგი უგულავა, ვანო მერაბიშვილი, ბაჩო ახალაია პოლიტიკური ნიშნით და ბიძინა ივანიშვილის პირადი სურვილით უფრო არიან დაპატიმრებული, ვიდრე რაიმე იმ დანაშაულის გამო, რასაც ედავებიან? 

– არ მიმაჩნია, რომ პოლიტიკური ნიშნით არიან დაპატიმრებული. პროკურატურა თუ ბრალს ვერ ადასტურებს, ეს ნიშნავს, რომ პროკურატურა ძალიან სამარცხვინო ორგანიზაციაა. გიგი უგულავა იყო ხაზინის ქურდი. ეს საყოველთაოდ ცნობილი ამბავია და არ მინდა ლაპარაკი ადამიანებზე, რომლებიც მსჯავრდებული არიან. 

– როცა საქმე მაღალჩინოსნებს ეხება, სახელმწიფო ზოგ შემთხვევაში პატიმრობის ნაცვლად პოლიტიკური პასუხისმგებლობით შემოიფარგლება ხოლმე. მით უმეტეს წინასწარი პატიმრობის გამოყენება ეჭვის მიზეზიც გახდა. თქვენი აზრით, აუცილებელი იყო ამ ხალხის დაპატიმრება თუ პოლიტიკური პასუხისმგებლობა შესაძლოა უფრო გამართლებული ყოფილიყო? 

– ვინც კანონის წინაშე დააშავა, კანონთან ენის მოჩლექვები და გამონაკლისები მე არ მომწონს. „ნაციონალური მოძრაობა“ ასე აჩვენებდა, ჩვენს ლიდერებს თუ დაიჭერთ, ეს იმას ნიშნავს, რომ მმართველი ძალა მომავალში მაქსიმალურად ეცდება, არ დათმოს ხელისუფლება. მაგრამ, მოდი საკითხს მეორე კუთხიდან შევხედოთ: თუ პასუხს არ აგებენ ადამიანები, ვინც დანაშაული ჩაიდინეს, შემდეგ ეს გამართლდება მხოლოდ იმით, რომ მათ ხელისუფლება დათმეს – მაშინ ყველა ახალი ხელისუფალი რასაც უნდა იმას გააკეთებს. ბოლოს იტყვის, მე ხომ ხელისუფლება დავთმე და ახლა ამის გამო უნდა დამიჭირონო?

 

– თუმცა, ბაჩო ახალაიას მაგალითი პროკურატურისთვის ძალიან კომიკური გამოდგა, რამდენი ბრალდებაც წაუყენეს, თითქმის იმდენჯერ გამართლდა და მაინც პატიმარია... 

– გიგი უგულავასთან დაკავშირებითაც, წინასწარი გამოძიება 9 თვეზე მეტხანს რომ გაგრძელდა, პროცედურული დარღვევები რა თქმა უნდა იყო. მე იმის მომხრე ვარ, რომ კანონზე მაღლა თავის აწევის უფლება არავის უნდა ჰქონდეს. სახელმწიფოს ასე სჭირდება – ეს მომენტი არ უნდა ამართლებდეს ამ ყველაფერს. 

– თუ არც უმტკიცდება წაყენებული უამრავი ბრალდება, არ ჯობდა საერთოდ არ დაეპატიმრებინათ? 

– ეს იყო სამარცხვინო ამბავი. იმიტომ, რომ გიგი უგულავას როგორ ვერ უნდა დაუდასტურონ ბრალი „სიტი პარკთან“ გარიგებასთან დაკავშირებით – არ მესმის. პროკურატურაში პირადი შეხება მაქვს და ვხედავ, როგორი უვიცები სხედან.

 

თუ ბრალს ვერ დაუდასტურებ ბაჩო ახალაიას – არ უნდა დაიჭირო. დათა ახალაია დაიჭირეს და ბრალი ვერ დაუდასტურეს, რომ ექსტრადიცია მომხდარიყო. ამიტომ ვამბობ, რომ კანონი უნდა იყოს ყველაზე მთავარი. ვერ დაუდასტურებ ბრალს? არ უნდა დაიჭირო. შენ რომ არ მოგწონს, ეს არ არის საკმარისი. 

კანონი არის ყველაზე მნიშვნელოვანი და არა ის, რომ ხალხი ცუდად გაგვიგებს. ყველას გვაქვს ვნება და სურვილი, კანონი დავარღვიოთ და ჩვენ გემოზე მოვირგოთ. წინა ხელისუფლებასაც ჰქონდა, იმის წინასაც, ამ ხელისუფლებასაც ზუსტად ისეთივე ვნება და სურვილი აქვს და ასე არაფერი გამოვა. კანონის პატივისცემა უნდა იყოს საყოველთაო. 

– თუ გქონდათ რომელიმე პოლიტიკურ ძალასთან პოლიტიკური დონეზე ურთიერთობა, სანამ დამოუკიდებლად გადაწყვეტდით საბურთალოზე კენჭისყრას? 

– კონსულტაცია არავისთან გამივლია და არაფერს შევთანხმებივარ. ჩემი მეგობრების წრეში იყო შემოთავაზება, რომ კენჭი მეყარა თბილისის მერის პოზიციაზე. გულახდილად ვთქვათ, დიდი შანსი იყო მეორე ტურში გავსულიყავი. მაგრამ ამის წინააღმდეგი ვიყავი. ჯერ ერთი მერობა ძალიან დიდი პასუხისმგებლობაა და ამისთვის მზად უნდა იყო. მეორე ტურში გასვლა კი რეალური იყო, მაგრამ წაგებით ჩემი პოლიტიკური კარიერა რატომ უნდა დამეწყო? მეორეც – რომც მომეგო, ვიქნებოდი ძალიან უპასუხისმგებლო საკუთარი თავის და ქალაქის წინაშე. ეს ნარმანიას ეგონა, ჩაჯდებოდა მერის სავარძელში და ყველაფერი თავისით იმუშავებდა. ძალიან რთული ქალაქია, საუკუნეების განმავლობაშია ჩამოყალიბებული პრობლემები. მაგალითად, გრუნტის წყლები, მიწისქვეშა კომუნიკაციები, რომელსაც არავინ აქცევს ყურადღებას. 

– უკვე არც მიწისზედა მხარეა მაინცდამაინც იდეალურ მდგომარეობაში. 

– რასაც მე ვამბობ, საუკუნეების მანძილზე ჩამოყალიბებული პრობლემაა. ქალაქის ისტორიულ ნაწილში მე-17, მე-18, მე-19 საუკუნის კოლექტორებია, რომელიც სილით არის ამოვსებული, წყალი თავისით ეძებს გასასვლელს და ძველ თბილისს ანგრევს. შენობები დგომით კი არ დაიღალნენ, კონკრეტული მიზეზებია რატომაც ინგრევა. მოუწესრიგებელი მიწისქვეშა კომუნიკაციები, თვითნებური კანალიზაცია – ზოგს მილი პირდაპირ საძირკველში აქვს გაშვებული. ამ ყველაფერს ცოდნა უნდა. სხვაც უამრავი პრობლემაა – სატრანსპორტო და ა.შ. ასეთი ქალაქის მერობა რომ გინდოდეს, კარგად უნდა იყო მზად. არც მაშინ და არც ახლა მერობისთვის მზად არ ვარ. ზუსტად უნდა იცოდე ყველაფერი, სად რა და როგორ მუშაობს. 

– მერობა თუ გინდათ, ალბათ საკუთარი პოლიტიკური ძალაც უნდა გყავდეთ საკრებულოში, რომელსაც დაეყრდნობით. 

– კი, საკრებულოში დასაყრდენი ძალა საჭიროა. მარტო მერს გაუჭირდება. დღესაც, საკრებულოს უმრავლესობა უკვე ბუზღუნებს მერზე და პრობლემის შექმნა რომ გადაწყვიტოს, მერი საკრებულოს მძევალი გახდება. გვახსოვს შიხიაშვილ-უგულავას ისტორია, როგორ შეიძლება არ ამუშაოს მერია საკრებულომ. ამდენად, არ ვიყავი მერობისთვის მზად. საკრებულოს დეპუტატობისთვის, კი ბატონო, მზად ვიყავი და მოვიგე კიდეც არჩევნები. 

– თქვენ დამოუკიდებელი დეპუტატის სტატუსით ხართ და როგორია კოორდინაცია საკრებულოში სხვა პოლიტიკურ ძალებთან – რაიმე საკითხები თუ არის, რაც თქვენი აზრით ქალაქს წაადგება და თუ ახერხებთ ან „ნაციონალური მოძრაობის“ ან „ქართული ოცნების“ წარმომადგენლებთან საერთო ენის გამონახვას? 

– მეტნაკლებად. მეც ვითხოვდი, „ნაციონალური მოძრაობაც“ და „ქართული ოცნების“ რამდენიმე დეპუტატიც, რომ 13 ივნისის სტიქიის შედეგად დაზარალებულ ადამიანებს დაუზღვეველ მანქანებზე ზარალი ანაზღაურებოდათ. „ოცნების“ დიდი ნაწილი კატეგორიულად ეწინააღმდეგებოდა ამ საკითხს. შევძელით და მაინც მივიღეთ გადაწყვეტილება. ცოტა ხანში კომპენსაციების გაცემა დაიწყება. 5.000 დოლარამდე ღირებულების მანქანა სრულად ანაზღაურდება. უფრო ძვირი მანქანები 70%-ით ანაზღაურდება. სულ 100-ზე მეტი ავტომანქანაა. მიუხედავად იმისა, რომ დაზღვევის კულტურა დაბალია და ჯობდა ამ ადამიანებს ავტომობილები დაზღვეული ჰქონოდათ, აქ სახელმწიფოს პასუხისმგებლობა იყო. სახელმწიფოს და შსს-ს რომ დროული რეაგირება მოეხდინათ და ვერეს ხეობაში ჩასასვლელი ჩაეკეტათ, ეს ადამიანები კი თვითნებურად ჩასულიყვნენ და მაშინ დაზიანებოდათ მანქანები, სიტყვას არ დავძრავდი მათ მხარდასაჭერად. მაგრამ, როცა ხეობაში ყველა ჩასასვლელი იყო ღია, ეს ადამიანები არხეინად ჩავიდნენ და უცბად მოვარდნილმა წყალმა დააზარალა – ეს სახელმწიფოს ბრალია. სახელმწიფო ვერ მიხვდა, რომ მეწყერი გამოიწვევდა წყლის შეგუბებას, შემდეგ შეგუბებული წყალი დაარტყამდა ვერეს ხეობას, ხეობაში კი მანქანებისთვის გზა რომ უნდა ჩაეკეტათ... 

– დაახლოებით რა თანხაზეა ლაპარაკი? 

– 800.000 ლარია. თან, ეს სახელმწიფოს ფული არ იხარჯება, სტიქიით დაზარალებულების ფონდში შეგროვილი 21 მილიონიდან მოხდება კომპენსაციების გაცემა. 

– იმ თანხას სახელმწიფო განკარგავს? 

– შეგროვებული ფული თბილისის ბიუჯეტში ჩაირიცხა და საკრებულო განკარგავს. 

ასე რომ ამ საკითხზე საკრებულოში „ნაციონალური მოძრაობის“ მხარდაჭერაც იყო, „ქართული ოცნების“ რამდენიმე დეპუტატისაც და ჩემიც. ასეა რა, საკითხებს და თემებს გააჩნია, როცა საქმე სხვადასხვა პოლიტიკურ ძალებთან კოორდინაციას ეხება. 

– რადგან საუბარმა მოიტანა, თქვენი აზრით, მაშინ სახელმწიფოს და ქალაქის სამსახურებმა, რამდენად ოპტიმალურად იმუშავა და თუ მიგაჩნიათ, რომ წინა ხელისუფლების პერიოდში უფრო ოპერატიულად და უფრო გამართულად მუშაობდა საქალაქო სამსახურები? 

– მიუხედავად ჩემი დამოკიდებულებისა, გიგი უგულავა გაცილებით ეფექტიანი მენეჯერი იყო, ვიდრე დავით ნარმანიაა. მაგრამ, მისი მერობის დროსაც კრწანისის ხევი ადიდდა და ორთაჭალაში რამდენიმე ადამიანი შეეწირა ანალოგიურ ამბავს. 

რაც შეეხება 13 ივნისის სტიქიას, გაიხსენეთ, რომ 6 ივნისს იყო პირველი წყალდიდობა, რომელმაც თამაზ ელიზბარაშვილის ცხოველთა თავშესაფარი დატბორა და დათვები და ძაღლები დახოცა. 7 ივნისს, საღამოს ეთერში დებატები გვქონდა. მაშინდელი კეთილმოწყობის სამსახურის უფროსს, ავთანდილ სუდაძეს ვუთხარი, წყალდიდობის განმეორების შემთხვევაში პრევენციისთვის რას აკეთებთ-მეთქი. „მტირალა და მყვირალა დეპუტატების არ გვეშინია, ჩვენ ვიცით რასაც ვაკეთებთო“, – ასე მიპასუხა. 

პრევენციისთვის ახლაც არაფერი კეთდება. გაზაფხულიც მოვა და წვიმაც იქნება. საქალაქო სამსახურებს მხოლოდ პოსტფაქტუმ კი არა, პროაქტიური რეაცია უნდა ჰქონდეთ. 

– სუსტი რგოლი რა იყო მაშინდელ ამბებში? 

– საკრებულოში ერთი თვეა გავიძახი – დავხუროთ სხდომა, გავაანალიზოთ, საქალაქო სამსახურებთან ერთად გავიაროთ ყველა საკითხი და გავარკვიოთ სად იყო ჩავარდნა. თუნდაც 6 ივნისის შემდეგ ხეობა უნდა შემოწმებულიყო, სად იყო საშიში ზონა; ასევე ერთი საათით წყალი რომ შეგუბდა ელიზბარაშვილის თავშესაფართან, თამარაშვილის ქუჩის მარჯვენა მხარეს, ვერავინ მიხვდა ამას რა მოჰყვებოდა. ჩვენთან რაღაცა ისეთი ტენდენციაა, როცა რაღაცა ხდება, ყველა თანამდებობის პირი ეპიცენტრში მიდის და ვხედავდით, რომ წყალში ბოტებით დადიოდა თბილისის მერი. არადა, ამ დროს მართვის ცენტრში უნდა მჯდარიყო და სიტუაცია ეკონტროლებინა. უწყებები ყველანი წკიპზე უნდა იყვნენ, უნდა ხედავდე მოვლენები როგორ შეიძლება განვითარდეს და ა.შ. ბოტებიანი მერიც ისეთივე უმწეოა, როგორც დანარჩენი სხვა. 

კარგი და ეფექტური მენეჯმენტი იმას ნიშნავს, პრევენცია უნდა გეხერხებოდეს და არა მერე ტალახისგან მოედნის გაწმენდა. მით უმეტეს, დღემდე არ არის იქაურობა ბოლომდე გაწმენდილი. ძალიან ნელა მიდის პროცესი. 11-სართულიანის ეზოში რომ შეხვიდეთ, ნახავთ დასილულია იქაურობა. მიწისქვეშა გადასასვლელი დღემდე არ არის წესიერად გაწმენდილი. 

– ივანიშვილთან უთანხმოება თქვენ გასულ წლებში უკვე გქონდათ, როცა „ნაციონალური მოძრაობის“ თანამოაზრედ დაგასახელათ, „პანორამა თბილისი“ და საყდრისის აფეთქება როცა გააპროტესტეთ. 

– „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ არც ადრე მაკავშირებდა რამე და არც ახლა. უბრალოდ, საკრებულოს სხდომაზე „ნაციონალური მოძრაობის“ პოზიცია და ჩემი პოზიცია ზოგჯერ თუ ერთმანეთს ემთხვევა, ამის პრობლემა არ მაქვს. 

ვისაც რა უნდა, ის მიწოდოს. ზუსტად ვიცი, არცერთ პოლიტიკურ ძალასთან არ ვარ აფილირებული და შეკრული. ეს ივანიშვილის პრობლემაა. სააკაშვილის პრობლემაც იყო, რომ ადამიანები მას თუ აკრიტიკებდნენ, აუცილებლად ეგონა და დარწმუნებული იყო, რომ რუსეთის აგენტები იყვნენ. ივანიშვილის პრობლემაა, რომ კრიტიკაზე ასე არაადეკვატურად რეაგირებს. „პანორამა თბილისი“ თუ არ მომწონს, ამიტომ „ნაციონალური მოძრაობის“ მომხრე ვარ? 

– თუმცა, ეს პროექტი გრძელდება და აშენებენ... 

– მარტო მე რას ვუშველი? ვიღაცამ შეიძლება საყვედური მითხრას, რატომ უფრო მეტს არ აკეთებო, მაგრამ სხვამაც გააკეთსო და მეც იმდენს გავაკეთებ, რამდენიც შემიძლია. პროექტი გრძელდება, რადგან ეკონომიკის სამინისტროში გადავიდა და მერიას აღარ ექვემდებარება. 

– როგორც ყოფილი ჟურნალისტი, როგორ შეაფასებდით ხელისუფლების დამოკიდებულებას კრიტიკულად განწყობილი მედიის მიმართ? ხშირად ისმის ხოლმე, რომ 2007 წლის „იმედის“ და ახლანდელი „რუსთავი 2“-ის შემთხვევები ერთმანეთს წააგავს – ხელისუფლება ცდილობს კრიტიკული მედიის განეიტრალებას.

 

– ძალიან ჰგავს ერთმანეთს, უბრალოდ, სააკაშვილმა გაბედა და მოექცა „იმედს“ ისე, როგორც მოექცა. დარწმუნებული ვარ ამ ხელისუფლებას – ივანიშვილსაც და ღარიბაშვილსაც უნდოდათ მსგავსად მოქცეულიყვნენ. უბრალოდ, არც მაგის გამბედაობა ეყოთ და არც რესურსი. „რუსთავი2“-ის ჯიბეში ჩადების პროექტი ჩაუვარდათ. 

– თქვენი აზრით რამ შეაფერხათ? 

– ბევრმა რამემ. საზოგადოების რეაქციამ, საელჩოების რეაქციამ, თვითონ „რუსთავი2“-ის რეაქციამ. ეს მიზეზები რომ არა, ტელევიზიას ჯიბეში ჩაიდებდნენ. 

– თუმცა, „იმედს“ როცა „რუსთავი2“-ს ვადარებთ, გავიხსენოთ ბადრი პატარკაციშვილის გამოსვლა, რომელიც სახელმწიფო გადატრიალებისკენ მოუწოდებდა. მსგავსი რამ `რუსთავი2~-ის ხელმძღვანელების მხრიდან არ გაგვიგია. 

– ძალიან ცუდი გამოსვლა ჰქონდა ნიკა გვარამიას, რომელმაც თქვა, რომ სასამართლომ რა გადაწყვეტილებაც არ უნდა მიიღოს, ჩვენ მას არ დავემორჩილებითო. იურისტისგან და ყოფილი მთავარი პროკურორისგან ასეთი რამ გამაოგნებელი მოსასმენი იყო. მერე თვითონვე დაარბილა პოზიცია. 

კრიტიკულ მედიას, რომელი პოლიტიკური ძალის მხარდამჭერიც არ უნდა იყოს, ასევე, პირდაპირი პარტიული ტელევიზიის არსებობას – ამას უნდა შევეგუოთ. ვიყოთ ისეთ სივრცეში, სადაც გაგვაკრიტიკებენ. გამორიცხულია ვინმეს კრიტიკა სიამოვნებდეს, მაგრამ უნდა შევეგუოთ. თუ გაქვს არგუმენტები, ამ კრიტიკას დაუპირისპირე. ეს არის ნორმალური სახელმწიფო. არანორმალური იყო, როცა სააკაშვილის დროს შევარდნენ „იმედში“ და მილეწ-მოლეწეს. თუ მიაჩნდათ, რომ ანტისახელმწიფოებრივი იყო „იმედის“ პოზიცია, უბრალოდ სიგნალი გაეთიშათ და ის დარბევა არ მოეწყოთ. 

ასევე ივანიშვილის ხელისუფლებამ ძალიან სასაცილო და სამარცხვინო სასამართლო პროცესი წამოიწყო მოსამართლე ურთმელიძის მეთაურობით. წააგო და ამ ყველაფრისგან ისევ თვითონ დაზარალდა. ამიტომ, ჯობია კრიტიკას გაგებით მოვეკიდოთ ხოლმე.

 

– რას იტყვით ქალაქის განვითარებაზე წინა და ახლანდელი ხელისუფლებების პირობებში? 

– ქალაქის წინა ხელისუფლება ეფექტიანი იყო, მაგრამ არაგეგმაზომიერი. ძირითადად ორი რამით ხელმძღვანელობდა: მიხეილ სააკაშვილისთვის რომ ესიამოვნებინათ, ისეთი არქიტექტურულ-ურბანული პროექტები განხორციელებულიყო და ასევე თავისი კორუფციული ვნებები დაეკმაყოფილებინათ. პარალელურად იყო ფრაგმენტული, მაგრამ ქალაქის ეფექტური მოწესრიგება. მაგალითად, დასუფთავების სამსახური გამართულად ამუშავდა, ჩაბნელებული ქალაქი განათდა, გზების დაგება ეფექტურად და ენერგიულად დაიწყო. მაგრამ, არ იყო ქალაქის განვითარების გრძელვადიანი ხედვა. იყო კონტექსტიდან ამოვარდნილი და ხშირ შემთხვევაში გაუგებარი პროექტები. თუმცა, წინა ხელისუფლებას ჰქონდა ნება, დიდი პროექტები დაეწყო და გაეკეთებინა. ახალი ხელისუფლება არ ვიცი რა განვითარებაზე ზრუნავს. შარშან უნდა დამთავრებულიყო პუშკინის ქუჩაზე ორმხრივი ესტაკადა. ახლაღა იწყებენ... 

– პუშკინის ქუჩა თქვენი აზრით ცალმხრივი უნდა დარჩეს თუ ორმხრივი გახდეს? იქ ისტორიული ფრაგმენტებია აღმოჩენილი და შესაბამისად, ცალმხრივობაც მაგან გამოიწვია – გზა შევიწროვდა, რათა ისტორიული გალავანი გამოჩენილიყო. 

– მოძრაობა ორმხრივი უნდა იყოს, რადგან ცალმხრივობამ სატრანსპორტო მიმოსვლა ძალიან გაართულა. მაგრამ, იმ მემკვიდრეობასაც კორექტულად უნდა მოვექცეთ. არც წინა ხელისუფლება მოექცა კორექტულად – კონსერვაციას ვაკეთებთო და გალავანს ზემოდან ბეტონი დაასხეს. თან, ყველაფერზე ძეგლიო, გაიძახიან და იურიდიულად ძეგლის სტატუსი მაგ გალავანს არა აქვს. შესაძლებელია გზის გაყვანაც და ამ გალავნის შენარჩუნებაც. 

მარტო ერთი ამოცანა ხომ არ არის? ერთდროულად ორი საკითხის გადაჭრაც შეიძლება: გზა გახდეს ორმხრივი და არც გალავანი დაზიანდეს. შესაძლებელია კარგი საგამოფენო სივრცე მოეწყოს. არაჩვეულებრივი ნივთებია აღმოჩენილი. მონეტებიდან დაწყებული, ლოდსატყორცნებიდან ნასროლი ქვებით დამთავრებული, რომელიც არავინ იცის და სადღაც მუზეუმის ფონდებში მტვერი აყრია. 

– წეღან თქვით, რომ თბილისის მერობას ჯერ არ აპირებთ. უახლოეს გეგმებში რა გაქვთ? 

– ვინ თქვა რომ არ ვაპირებ? როდესაც ჩავთვლი, რომ მზად ვარ, არჩევნებში მონაწილეობას მივიღებ. 

ამჟამად პოლიტიკურად აქტიური ვარ და ვაპირებ უფრო მოვღონიერდე. როგორ, ეს ზუსტად არ ვიცი. ვიღაცებისგან განსხვავებით გადაწყვეტილებას ერთ დღეში არ ვიღებ. მინდა მოვძლიერდე, ბევრი ადამიანი გავაქეზო იმისთვის, რომ პოლიტიკაში ჩაერთოს. ის ადამიანები, ვისაც აქვთ პასუხისმგებლობა, უყვართ ქვეყანა, სურთ აქ იცხოვრონ, შვილები აქ გაზარდონ. ასევე სურთ შევცვალოთ ეს ქვეყანა და უკეთესი გავხადოთ. მინდა ასეთ ადამიანებს პოლიტიკაში მონაწილეობის მოტივაცია მივცე და დავარწმუნო, რომ პოლიტიკა არ არის ბინძური საქმე. 

მომავალ არჩევნებში აუცილებლად მივიღებ მონაწილეობას. საპარლამენტოზე ყველაზე ნაკლებად ვფიქრობ, მერის არჩევნებზე არ დავმალავ და ვიტყვი, რომ ვფიქრობ და ეს სამარცხვინო სულაც არ არის. ეკა ბესელიამ ისე წარმოაჩინა, ელისაშვილს თბილისის მერობა უნდა და იმიტომ აქტიურობსო. ნარმანიას შემხედვარე, თბილისის მერობა მე კი არა, ლამის ნებისმიერ ტაქსის მძღოლსაც უნდა, ისე არიან საცობებით გატანჯული. ყველაზე უამბიციო ადამიანები გახდნენ მერობაზე მოფიქრალნი და მე რომ ვფიქრობ თბილისის მერობაზე, უნდა მრცხვენოდეს? 

დღეს ან ხვალ რომ დაინიშნოს მერის არჩევნები, მონაწილეობას არ მივიღებ. არ ვარ მზად. 

– რაც შეეხება ეკა ბესელიასთან და მანანა კობახიძესთან არსებულ მდგომარეობას? 

– პარლამენტში, საგაზაფხულო სესიები როგორც კი გაიხსნება, უახლოეს სესიაზე ველოდები საპარლამენტო კომისიის შექმნას და გამოძიების დაწყებას. თავისუფალი დემოკრატები აპირებენ ამ საკითხის დასმას. მე ველი, რომ რეალური გამოძიება დაიწყოს. პროკურატურა საქმეს არ იძიებს. 

– დასასრულ, რა გატაცება გაქვთ, რასაც თავისუფალ დროს უთმობთ ხოლმე? 

– ჩემი ჰობია ციხე-სიმაგრეების მონახულება მთელი საქართველოს 

ტერიტორიაზე. ჯერჯერობით, ქვემო და შიდა ქართლს მოვიცავ. მინდა ყველა ციხე-სიმაგრე ვნახო და შაბათ-კვირას ვცდილობ, აუცილებლად რომელიმე ციხეს ვესტუმრო ხოლმე. ყველას ვურჩევ, ჩემი ბოლოდროინდელი აღმოჩენაა, დირსის ციხე ნახონ კასპში. ეს არის ჩემი გატაცება, შაბათ-კვირას ტყეში ხეტიალი.

 

ესაუბრა თემურ იობაშვილი