მინი-დოსიე

დავით გიორგობიანი დაიბადა 1965 წლის 5 მაისს, თბილისში. 

განათლება

1972-1982 თბილისის 150-ე საშუალო სკოლა; 

1982-1989 საქართველოს პოლიტექნიკური ინსტიტუტი, გეოლოგიის ფაკულტეტი; 

1998-2000 ბიზნეს-ადმინისტრირების ფაკულტეტი, მოსკოვის საერთაშორისო ბიზნესის ინსტიტუტი. 

სამუშაო გამოცდილება

1990-1992 – ტრიკოტაჟის ფაბრიკა `ოქსინო~; 

1992-1994 – სავაჭრო კომპანია, მოსკოვი, რუსეთი; 

1992-1994 – სავაჭრო კომპანია, დუბაი, არაბთა გაერთიანებული საამიროები; 

1995-1997 - საქართველოს ტაქსების კომპანია, მიცუბიშის წარმომადგენლობა – დირექტორი;

 

1997-დღემდე „ჰიუნდაი ავტო საქართველო“ – დამფუძნებელი და დირექტორი. 

უცხო ენები: ინგლისური, რუსული.

ჰყავს მეუღლე და ოთხი შვილი.

– ბატონო დავით, მოკლედ გვიამბეთ თქვენი განვლილი გზის შესახებ, სანამ „ჰიუნდაი ავტო საქართველოს“ ხელმძღვანელი გახდებოდით. 

– დავიბადე თბილისში, 1982 წელს დავამთავრე 150-ე საშუალო სკოლა, ხილიანის ქუჩაზე. იმავე წელს ჩავაბარე საქართველოს პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში, გეოლოგიის ფაკულტეტზე, რომელიც დავამთავრე 1989 წელს. ბიზნესის მოთხოვნებიდან გამომდინარე გადავწყვიტე სწავლის გაგრძელება და 1998 წელს ჩავაბარე მოსკოვის საერთაშორისო ბიზნესის ინსტიტუტში, რომელიც ბიზნეს-ადმინისტრირების დიპლომით დავამთავრე 2000 წელს.

 

– პირველი სამუშაო გამოცდილება სად მიიღეთ?

 

– 1990 წელს დავიწყე მუშაობა ტრიკოტაჟის ფაბრიკა „ოქსინო“-ში, მეორადი გადამუშავების ფაბრიკის სპეციალისტად. აღნიშნული მეორადი გადამუშავების ფაბრიკა ტრიკოტაჟის ნაწარმის დამზადების დროს მორჩენილი მასალისგან ამზადებდა ლეიბებს და ქურთუკების დამათბილებელ მასალას. 

შემდეგ როდესაც 90-ანების დასაწყისში საქართველოში ეკონომიკური და სოციალური გარემო მკვეთრი გაუარესებისკენ წავიდა, 1992 წელს ბიზნესის კეთების მიზნით გავემგზავრე მოსკოვში, ხოლო 1994-ში უკვე მოსკოვიდან გავემგზავრე დუბაიში.

 

– რა მიზნით წახვედით? 

– ბიზნესის კეთების მიზნით, კონკრეტულად კი ტრიკოტაჟის ფაბრიკა `ოქსინოდან~, სადაც ვმუშაობდი, ამ ფაბრიკის მიერ დამზადებული საქონლის დიდი პარტია წავიღეთ რუსეთში სარეალიზაციოდ. გარკვეული პერიოდი ამ საქმემ იმუშავა, თუმცა შემდეგ არასტაბილური მოწოდების გამო ვერ შევძელით ამ მიმართულებით საქმის გაგრძელება. 

– დუბაიშიც იგივე პროფილით განაგრძეთ საქმიანობა? 

– არა, სხვა მიმართულებით. დუბაიში პარტნიორები გვყავდა, ჩვენთვის საინტერესო წინადადება შემოგვთავაზეს და დავიწყეთ იქ მუშაობა. დაახლოებით 2 წელი ვიყავი. დუბაიში ჩემი მომავალი პარტნიორი – არაბი ბიზნესმენი გავიცანი, რომელთან ერთადაც უკვე საქართველოში „მიცუბიშის“ წარმომადგენლობა დავაარსე. 

– ალბათ პირველი იქნებოდა საქართველოს ბაზარზე მსგავსი წარმომადგენლობის გახსნა. 

– კი, პირველი იყო. ფაქტობრივად, პიონერები ვიყავით. 1994 წელს დავაარსეთ. შემდეგ, 1995-ში თბილისის მერიასთან შევათანხმეთ ახალი ტაქსების შემოყვანის პირობები და გავხსენით ტაქსის კომპანია. იმავე წელს შემოვიყვანეთ და თბილისში ავამუშავეთ 230 ერთეული წითელი ტაქსი. 

1997-ში უკვე საქართველოში „ჰიუნდაის“ წარმომადგენლობა დავაფუძნე და მას მერე „ჰიუნდაი ავტო საქართველოს“ ხელმძღვანელი ვარ. 

– დღეის მდგომარეობით, კიდევ რა ბიზნესებში მონაწილეობთ? 

– გვაქვს უძრავი ქონების კომპანია, სასტუმრო დეველოპმენტის კომპანია „ჯორჯიან ჰოტელ მენეჯმენტი“, რომელიც თანამშრომლობს სასტუმროების მართვის ფრანგულ კომანია „აკორთან“ სამვარსკვლავიანი სასტუმროს აშენებაზე აღმაშენებლის გამზირზე. 

ამის გარდა, კიდევ გვაქვს აგროსამრეწველო მიმართულებები, ვამუშავებთ პროექტებს. გვაქვს უძრავი ქონება და გვინდა ამ სფეროშიც ჩავებათ.

 

– დავუბრუნდეთ „ჰიუნდაი ავტო საქართველოს“. დაფუძნების იდეა როგორ დაიბადა და როგორ განვითარდა კომპანიის საქმიანობა? 

– „მიცუბიშის“ წარმომადგენლობაში რომ ვიყავი, მაშინ გვქონდა „ჰიუნდაის“ ერთ-ერთი მოდელის – „ჰიუნდაი გალოპერის“ გაყიდვის უფლება. დაგვპატიჟეს კორეაში კონფერენციაზე. იქ გავიცანით ამ უზარმაზარი კომპანიის მაღალი რანგის წარმომადგენლები. როცა საქართველოში დავბრუნდით, ერთ ქართულ სამშენებლო კომპანიას სურდა 42 ერთეული „ჰიუნდაის~ სამშენებლო ტექნიკის შეძენა. იმ დროისთვის ეს საკმაოდ დიდი შეკვეთა იყო. ჩემს არაბ პარტნიორს შევთავაზე ამ შეკვეთაზე მუშაობა, მაგრამ რატომღაც არ დაინტერესდა, უარი მითხრა. ამიტომ, ჩემი ძალებით მოვახერხე „ჰიუნდაის“ შესაბამის სამსახურებთან დაკავშირება, ფინანსების მოზიდვა და ამ ამ შეკვეთის შესრულება. ამ ფაქტის შემდეგ უკვე „ჰიუნდაიმ“ შემოგვთავაზა საქართველოში წარმომადგენლობის გახსნა, რაზეც დავთანხმდი, რადგან რეალური პერსპექტივა დავინახე ამ თანამშრომლობაში და ასე დაიწყო ჩვენმა კომპანიამ საქმიანობა. 

– რომელი წელი იყო? 

– 1997 წელი. 

– სამეწარმეო რეესტრში „ჰიუნდაი ავტო საქართველოს“ საქმიანობის დასაწყისად 2005 წელია მითითებული. 

– გეტყვით, როგორც იყო. ჯერ იყო „ვილიამა მოტორსი“, რომელსაც ჰქონდა „ჰიუნდაის“ მანქანების შემოყვანა-გაყიდვის უფლება. შემდეგ, „ვილიამა“ რომ დავხურეთ, 2005 წლიდან დავაფუძნეთ „ჰიუნდაი ავტო საქართველო“. 

– „ჰიუნდაი ავტო საქართველოს“ დამფუძნებელი ერთპიროვნულად მხოლოდ თქვენ ხართ, რადგან, როგორც ამბობთ, არაბმა პარტნიორმა უარი თქვა ამ საქმეში ჩართვაზე. თუმცა, არსებობენ ბიზნესმენები, ვისაც პრინციპულად მიაჩნია, რომ ბიზნესის მართვა პარტნიორებთან ერთად უფრო ეფექტიანია. 

– იმ ეტაპზე ასე გადავწყვიტე, რომ დამფუძნებელი მარტო ვყოფილიყავი. შემდეგ ასე გაგრძელდა საქმე და აქამდე პრობლემაც არ შემქმნია. 

– „მიცუბიშის“ წარმომადგენლობა რომ გქონდათ, როგორ გაგრძელდა ეგ ბიზნესი, გაყიდეთ? 

– ჩემს პარტნიორს ფინანსური პრობლემები შეექმნა და საქმიანობაც გაჩერდა. 

– დღეს ხომ აქვს „მიცუბიშს“ წარმომადგენლობა საქართველოში – ეგ სხვა ორგანიზაციაა? 

– ეგ სხვაა ორგანიზაციაა. ახლა უკვე ქართული კომპანია პირდაპირ „მიცუბიშთან“ არის დაკავშირებული. 

– „ჰიუნდაი ავტო საქართველოში“ რამდენი ადამიანია დასაქმებული და როგორია თანამშრომლების შერჩევის პრინციპი?

 

– დღესდღეობით კომპანიაში 75 ადამიანი მუშაობს. თანამშრომელთა შერჩევისას რამე განსაკუთრებულ სისტემას არ ვიყენებთ. როცა კონკრეტული ვაკანსია გვაქვს, იმის მიხედვით – გამოკითხვით და გასაუბრებით ვარჩევთ კვალიფიციურ თანამშრომელს.

 

– კომპანიას რა მოცულობის ბრუნვა აქვს? 

– საკმაოდ დიდი. 

– დაფუძნებიდან მოყოლებული, ზრდის ტენდენცია როგორია, კომპანია მუდმივად მზარდია? 

– იქიდან გამომდინარე, რომ აგერ უკვე 20 წელი ხდება, რაც ამ სფეროში საქმიანობა დავიწყეთ, აღმავლობის პერიოდიც გვქონდა და დაღმავლობისაც. არასტაბილური გარემოს პირობებში მრავალი ფაქტორი მოქმედებს კომ¬პანიის ეკონომიკურ მაჩვენებლებზე. მაგალითად მხოლოდ რამდენიმეს მოვიყვან – საპარლამენტო არჩევნები, ფინანსური კრიზისები, ეროვნული ვალუტის დევალვაცია, რუსეთ-საქართველოს ომი და ა.შ. 

– ბოლო მდგომარეობით რა სიტუაციაა კომპანიაში – ზრდაა თუ გაუარესება? 

– დიდი ზრდა არ გვაქვს, მაგრამ სტაბილურად გვიჭირავს ჩვენი ბაზრის წილი, მიუხედავად იმისა, რომ ამ წლების განმავლობაში ბაზარზე კონკურენცია ძალიან გაიზარდა.

 

– როგორ იცვლებოდა ბიზნეს-გარემო მას შემდეგ, რაც თქვენ წარმომადგენლობა გახსენით? 

– 90-ან წლებში, როდესაც ჩვენ საქმიანობა დავიწყეთ საქართველოს ბაზარზე ავტობიზნესით სულ 4-5 კომპანია იყო დაკავებული. დღეს, ალბათ 30 კომპანიაზე/ბრენდზე მეტია. შესაბამისად, გაზრდილია კონკურენცია და მომხმარებელთა რაოდენობაც ყველაზეა გადანაწილებული. 

– ბიზნეს-გარემოს ცვლილებაში უფრო პოლიტიკური სიტუაციის ცვლილებას ვგულისხმობ. 

– ბიზნეს-გარემო ამჟამად ცალსახად შეცვლილია. არ არსებობს ის წნეხი, რომელსაც ბიზნესი 2004-2012 წლებში განიცდიდა. 2012 წლის ბოლოს, ახალი მთავრობის მოსვლის შემდეგ შეიქმნა სახელმწიფო შესყიდვების ახალი სისტემა, რომელმაც კონკრეტულ ჩარჩოებში მოაქცია ეს პროცესი, რასაც მე პირადად მივესალმები. სახელმწიფო მოხელეს არ უნდა ჰქონდეს უფლება, რომ თავისი ნებით გადაწყვიტოს რომელი ძვირადღირებული მანქანით იაროს, რაც წინა მთავრობის პერიოდში საკმაოდ ხშირად ხდებოდა. ეს კი, ჩემი აზრით, არასწორი იყო, რადგან საქმე ეხებოდა საბიუჯეტო თანხების არაჯეროვნად განკარგვას.

 

– თუმცა, კომპანიების გაყიდვაზე ასეთი შესყიდვები დადებითად აისახებოდა. 

– კომპანიის გაყიდვებზე კი აისახებოდა დადებითად, მაგრამ იყო არასწორი შესყიდვების სისტემა. ეს ხომ ჩვენი, საქართველოს მოსახლეობის მიერ ბიუჯეტში გადახდილი ფულია. 2012 წლის შემდეგ შეიქმნა შესყიდვების ისეთი სისტემა, სადაც მოხდა სახელმწიფო მოხელეების კლასიფიკაციაა და შედეგად, ჩინოვნიკს მხოლოდ ისეთი მანქანის ყიდვა შეუძლია, რომელიც მისი რანგის მიხედვით არის გაწერილი. ერთია, რომ შესყიდვებიც შემცირებულია სახელმწიფოს მხრიდან. ეს არის მინუსი, თორემ თვითონ სისტემა კარგად მოფიქრებულია.

 

– თქვენი კომპანიაც და კონკურენტებიც, ძირითადად სახელმწიფო შესყიდვებზეა დამოკიდებული? 

– ჩვენი კომპანიის გაყიდვების დაახლოებით 40% ისტორიულად სახელმწიფო შესყიდვებზე იყო დამოკიდებული. 

– რამდენად თავისუფალია კონკურენცია იმ სეგმენტზე, სადაც თქვენი კომპანია საქმიანობს? 

– შემიძლია დარწმუნებით ვთქვა, რომ ჩვენს სეგმენტში თავისუფალი კონკურენციაა. 

– არის ხოლმე განცხადებები, რომ ზოგჯერ ჩინოვნიკები ლობირებენ ამა თუ იმ კომპანიას და შესყიდვებზე მათ სასარგებლოდ ხდება გადაწყვეტილებების მიღება.

 

– არა, დღესდღეისობით ასეთი რამე ნამდვილად არ ხდება. 

– წინა ხელისუფლების პერიოდში? 

– წინა ხელისუფლების პერიოდში შესყიდვებისთვის რატომღაც რამდენიმე კომპანია ჰყავდათ ამორჩეული,მაგრამ ეს არ იყო ლობირების გამო. უბრალოდ ეს მათი არჩევანი იყო.

 

პრინციპში, ბაზარზე დღეს თავისუფალი გარემოა. თუმცა, გარკვეულწილად, არსებული რეგულაციები ბიზნესის განვითარებას ხელს უშლის. 

– კონკრეტულად?

 

– ის, რომ არ არის ტექდათვალიერების მოთხოვნა, არ არის საწვავის ხარისხის კონტროლი... 

– რაც დაბალი ხარისხის ავტომობილების გაყიდვას არ ზღუდავს? 

– დიახ! 

– რეგულაციების დაწესება მხოლოდ საჯარო სექტორისთვის არის შესაძლებელი თუ მიგაჩნიათ, რომ კერძო სექტორზეც უნდა გავრცელდეს?

 

– რეგულაციები უნდა გავრცელდეს როგორც საჯარო, ისე კერძო სექტორზე. 

– იყო ხოლმე განცხადებები ბიზნესმენების მხრიდან, რომ წინა ხელისუფლების დროს დაზარალდნენ. თუ მიიჩნევთ თავს იმ ბიზნესმენად, ვინც წინა ხელისუფლებამ დააზარალა? 

– არა. არ მივიჩნევ. 

– წინასაარჩევნოდ ერთგვარ მოდად იქცა სხვადასხვა კომპანიების მხრიდან სახელისუფლებო პარტიის ანგარიშზე შემოწირულობის გაკეთება. 

– მაგის შესახებ ვსაუბრობდით კიდეც ბიზნესმენები, რომ, წელს პირველი არჩევნებია, როდესაც ჩვენ ფული არ გადაგვიხდია. 

– როგორც მახსოვს, წინა ხელისუფლების პირობებში თქვენ გაქვთ მსგავსი შემოწირულობა ჩარიცხული „ნაციონალური მოძრაობის“ ანგარიშზე. 

– კი, ყოველთვის ვიხდიდით. ზოგი მეტს იხდიდა, ზოგი ნაკლებს, მაგრამ ვიხდიდით. 

– ეს შემოწირულობა თქვენი ნების საწინააღმდეგოდ ხდებოდა? 

– არა, მაგრამ გეძახიან და გთხოვენ. ჯობია გადაიხადო. ხომ იცით, როგორც არის... მუქარა არ ყოფილა, უბრალოდ, თხოვნის სახით ხდებოდა ყოველთვის, მაგრამ ეს თხოვნა უნდა გაგვეთვალისწინებინა. 

– ბიზნესმენებისგან ისიც გამიგია, რომ მართალია „ნაციონალური მოძრაობის“ დროს ერთგვარი ხარკი ჰქონდათ სახელისუფლებო ყულაბაში გადასახდელი, მაგრამ სამაგიეროდ, კომპანიის ბრუნვაც გაცილებით მეტი იყო და შესაბამისად, შემოსავალიც მეტი. 

– რა თქმა უნდა, გარკვეულწილად ვეთანხმები, რომ ბრუნვები მეტი იყო, მაგრამ სისტემა შეცვლილია და სხვა გარემოებაა შექმნილი, რასაც უნდა მოვერგოთ. შემოსავლების მხრივ ყოველი წელი განსხვავებულია. ფინანსური მაჩვენებლებით შეიძლება ზოგი წელი უკეთესი იყოს, ზოგი კიდევ უარესი. 

– მაშინ, წინა ხელისუფლებას შევეშვათ და 2012 წლის ოქტომბრიდან არსებული მდგომარეობა შევაფასოთ. იგივე, შარშანდელი წელი იყო შარშანწინდელზე უკეთესი? 

– ზოგადად კარგი ტენდენცია გვაქვს. წელს გაყიდვების ისტორიულ მაქსიმუმზე გავდივართ. 

– მაქსიმუმი როდის გქონდათ? 

– 2008 წელს, სანამ რუსეთ-საქართველოს ომი დაიწყებოდა. 

– ძირითადად სახელმწიფო შესყიდვები იყო თუ კერძო სექტორი ყიდულობდა? 

– 2007-2008 წლებში ბანკებიდან სესხის აღების გამარტივების გამო ბაზარი ძალიან აქტიური იყო. მე ამ პერიოდს „ოქროს ხანას“ ვეძახი, რადგან ძალიან ბევრი მანქანები იყიდებოდა. ხალხში ფულის დიდი მასა ტრიალებდა. იყო ჩვენი ქვეყნისთვის ძალიან უცხო – საერთო კეთილდღეობის შეგრძნება. 

მერე, რა თქმა უნდა, რუსეთ-საქართველოს ომის შემდეგ სერიოზული კრიზისი გვქონდა, წელწადნახევარი დაგვჭირდა იმისთვის, რომ ბაზარზე პოზიციები დაგვებრუნებინა. 

– დღეს არის „აწარმოე საქართველოში“, „დანერგე მომავალი“ და მსგავსი სხვადასხვა ე.წ. წამახალისებელი პროგრამები. როგორც ბიზნესმენს, თუ მიგაჩნიათ, რომ სახელმწიფომ ყველაზე კარგი რაც შეიძლება გააკეთოს ის იქნება, თუ საერთოდ არ ჩაერევა ბიზნესში და თავისუფლად განვითარების საშუალებას დაუტოვებს? 

– არა, ვერ დავეთანხმები მაგ მოსაზრებას, რადგან ძალიან საინტერესო პროექტებია სახელმწიფო ბიუჯეტიდან დაფინანსებული. ადამიანებს ეს რეალურ შანსს აძლევს, რომ ისეთი პროდუქტები და ისეთი წარმოება შექმნან, რასაც სახელმწიფოს დახმარების გარეშე ვერ განახორციელებდნენ. ჩემი ინფორმაციით, სახელმწიფომ ძალიან საინტერესო პროექტები დააფინანსა, რაც გრძელვადიან პერსპექტივაში სახელმწიფოს დადებით შედეგებს მოუტანს.

 

– ხომ არსებობს ბიზნესის დასაფინანსებლად არასახელმწიფო კომერციული სტრუქტურები? 

– დავიწყოთ იქიდან, რომ ბაზარზე ფული ძალიან ძვირია. ეს პროგრამები საშუალებას აძლევს სხვადასხვა ბიზნესს, ძალიან შეღავათიანი პირობებით მიიღონ ქონება, მიწა, ასევე წარმოება განავითარონ. ეს არის ერთ-ერთი სერიოზული მიმართულება და სერიოზული პლუსი ახლანდელი ხელისუფლების, ისევე როგორც „საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამა“, რომელსაც იმდენად დადებითი შედეგები აქვს მოსახლეობისთვის, რომ არ აღვნიშნოთ, არ შეიძლება.

 

– თუმცა, ამ წამახალისებელ სახელმწიფო პროგრამებში მონაწილეობა ყველასთვის რამდენად ხელმისაწვდომია და იაფი სესხის მსურველთა გაფილტვრა როგორ ხდება – ეგ კიდევ ცალკე საკითხია. 

– გეთანხმებით, გარკვეული რისკი არის, მაგრამ ეგეც იხვეწება. საწყის ეტაპზე სესხის მიღების მსურველების ძირითად პრობლემას ბანკისთვის სესხის უზრუნველყოფის არქონა წარმოადგენდა, რადგან ძირითადად, ასეთ მეწარმეებს ბანკისთვის მისაღები უზრუნველყოფა არ აქვთ ხოლმე. ახლა უზრუნველყოფის თანადაფინანსებაშიც იღებს სახელმწიფო მონაწილეობას. ანუ, უფრო და უფრო უკეთეს პირობებს უქმნის ადამიანებს, ვისაც აქვს კარგი ინიციატივა, კარგი იდეა და სურვილი, აქვს ცოდნა, მაგრამ რესურსებთან წვდომის პრობლემა ჰქონდა. 

– თქვენი აზრით, რა შეუძლია დღევანდელ ხელისუფლებას გააკეთოს, რაც ბიზნესს მნიშვნელოვნად წაადგება და ზოგადად, არსებულ ბიზნეს-გარემოს გააუმჯობესებს? 

– ავტოინდუსტრიის თემას შევეხები: შემოსაღებია ევრორეგულაციები საწვავზე და ავტომანქანების ტექნიკურ გამართულობაზე, შემოსაღებია ტექდათვალიერება, უნდა შეიცვალოს იმპორტის გადასახადი ნახმარ ავტომანქანებზე. დღეს საუბარი და მსჯელობა კი მიდის ამ საკითხებზე, მაგრამ რეალურად არაფერი გაკეთებულა. 

მესმის, რომ სოციალური ფონი მძიმეა და ხელისუფლება აღნიშნული არაპოპულარული გადაწყვეტილებების მიღებას მაქსიმალურად ავადებს, მაგრამ მეორე მხრივ, სასწორზეა ჩვენი და ჩვენი ბავშვების ჯანმრთელობა. 

ზოგადად ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ დღევანდელ ხელისუფლებაში პასუხისმგებლობის კისრება არავის უნდა და ყველას ყველაფრის ეშინია. ისეთი ბიუროკრატიული აპარატი შეიქმნა, რომელიც ვერაფერს წყვეტს. ეს არის აუცილებლად მოსაგვარებელი – უმნიშვნელო საკითხზეც კი ძალიან ჭირს გადაწყვეტილების მიღება. ბიზნესს კიდევ არ შეუძლია ამდენის მოთმენა და მოცდა. ეს არის პრობლემა, თორემ სხვა მხრივ ბევრი კარგი რამე კეთდება. 

– არიან ბიზნესმენები, ვისაც მიაჩნია, რომ უფრო დაბალი გადასახადები შეიძლება იყოს საქართველოში და ინვესტორებისთვის უფრო მიმზიდველი გახდეს ქვეყანა. თქვენ როგორ ფიქრობთ, ინვესტორებისთვის მიმზიდველი გარემოა თუ მნიშვნელოვანი დახვეწაა საჭირო? 

– მე ვფიქრობ, რომ ძალიან ნორმალური გარემოა ბიზნესისთვის. მთავრობის მხრიდან ახალი საგადასახადო ინიციატივების შესახებაც ვრცელდება ინფორმაცია, რომელიც მოგების გადასახადს ეხება ეს სამუშაო პროცესია,  

თითოეულ ასეთ ინიციატივას სერიოზული გააზრება და ექსპერტიზა სჭირდება, რომ მივიღოთ სასურველი ეფექტი საინვესტიციო გარემოს მიმზიდველობის კუთხით. მაგრამ, ისე არ უნდა გაკეთდეს, რომ ქვეყნის ბიუჯეტს პრობლემები შეექმნას. ეს ფინანსისტებმა უნდა დათვალონ და გადაწყვიტონ, მაგრამ პრიორიტეტი ყოველთვის სახელმწიფო ბიუჯეტი უნდა იყოს, რომელსაც უამრავი ვალდებულება აკისრია. 

– თქვენს სპორტულ ცხოვრებას შევეხოთ. წლების წინ აქტიური კალათბურთელი იყავით. როგორ დაიწყო თქვენი სპორტული კარიერა? 

– 12 წლიდან დავიწყე კალათბურთის თამაში „დინამოს“ ახალგაზრდულ კლუბში. ძალიან საინტერესო პიროვნებები და მწვრთნელები გამოვიარე: გიორგი ავალიშვილი, ლევან ინწკირველი, მიშა ასიტაშვილი, ვაჟა მხეიძე და შემდეგ უკვე მოვხვდი საბჭოთა კავშირის ახალგაზრდულ ნაკრებში. ვთამაშობდი თბილისის „დინამოში“, რომელსაც ლევან მოსეშვილი წვრთნიდა. 

– რომელ წლებში ითამაშეთ? 

– 1982-1987 წლებში. რაც შეეხება „დინამოს“, ძალიან კარგი თაობა იყო, ახალგაზრდულმა ნაკრებმა ლამის ყველა საკავშირო შეჯიბრი მოვიგეთ. მოგვიანებით, 90-ანებიდან უკვე იცით რა სიტუაციაც განვითარდა და აღარ ვთამაშობდი. 

– ახლადშექმნილ ეროვნულ ჩემპიონატში თქვენ აღარ გითამაშიათ. 

– არა. მაგ დროს აღარც ვიყავი საქართველოში. მერე როდესაც მოვძლიერდით და ფეხზე დავდექით, ისევ მივუბრუნდი კალათბურთს. „ჰიუნდაის“ საკალათბურთო ბავშვთა სკოლა გვაქვს, სადაც 200-ზე მეტი ბავშვი ვარჯიშობს. ეს სკოლა მრავალგზის გამარჯვებულია საქართველოს პირველობებზე სხვადასხვა ასაკობრივ ჯგუფში. 

– რას უნდა მივაწეროთ საქართველოს ნაკრების ბოლოდროინდელი საკმაოდ წარმატებული გამოსვლა, რასაც სპორტის ბევრ სახეობაში ვერ დავიკვეხნით? 

– ქართულ კალათბურთში ყოველთვის იყო ტალანტები. გვქონდა საერთაშორისო და საკავშირო დონის წარმატებები როგორც საკლუბო, ასევე სანაკრებო დონეზე. ბოლო პერიოდში მიღწეული წარმატება კალათბურთის ფედერაციის სწორი მუშაობის შედეგია. სახელმწიფოს მხრიდან რაც უფრო მეტად გაიზარდა სფეროს დაფინანსება, მით უფრო კარგი შედეგები გამოჩნდა. 

– ეროვნული ჩემპიონატი ბევრად უღიმღამოდ მიდის, ვიდრე თუნდაც გაჭირვებულ, 90-ან წლებში იყო ხოლმე დაძაბული თამაშები. საკმაოდ უცნაურად ჩანს ამ ფონზე ნაკრების წარმატება. 

– ეროვნული ჩემპიონატის მიმართ თითქმის ყველა მიმართულებით ინტერესია დაკარგული. მაყურებელი არ დადის. ეს ძალიან უცნაურია. არ ვიცი რას დავაბრალო. სამუშაოა, რომ მაყურებელი მოიზიდონ. 

– თქვენი კომპანია რამდენიმე წლის წინ საფეხბურთო კლუბ თბილისის „დინამოს“ სპონსორიც იყო, ახლა კალათბურთის ეროვნული ნაკრების სპონსორობა გაახანგრძლივა. ფეხბურთთან ურთიერთობაზე ხელი ჩაიქნიეთ და შეწყვიტეთ? 

– უბრალოდ, მაშინ ძალიან წარმატებული კლუბის დირექტორი ჰყავდათ, ზურაბ პოლოლიკაშვილი, რომელმაც ჩვენთან კარგად იმუშავა, დაგვარწმუნა, რომ ჩვენი კომპანიისთვის საინტერესო იყო მათთან თანამშრომლობა. ჩვენც გადავდგით ეგ ნაბიჯი, თორემ, მე საერთოდ არ ვფიქრობდი ფეხბურთთან თანამშრომლობას.

 

– სხვა გუნდებთან ან კომპანიებთან თუ თანამშრომლობთ, ან ქველმოქმედების მხრივ რა დატვირთვა აქვს „ჰიუნდაის“? 

– კალათბურთის გარდაც ბევრს ვეხმარებით. ძირითადად ფიზიკურ პირებს, ორგანიზაციებს ნაკლებად, თუმცა, ვეხმარებით მაგალითად, „კათარზისს“.

 

– ოჯახი და ბიზნესი – როგორ ათავსებთ საქმეს და ოჯახთან ურთიერთობას? 

– მყავს მეუღლე და ოთხი შვილი, მთელ თავისუფალ დროს ოჯახს ვახმარ. 

– ბიზნესმენები ხშირად ამბობენ ხოლმე, რომ თავისუფალი დრო არ აქვთ. 

– თავისუფალი დროის პრობლემა ნამდვილად არ მაქვს, ისე ვახერხებ, რომ ყველას და ყველაფერს თავისი დრო გამოვუყო. 

– მომავლის გეგმები თქვენი კომპანიისთვის რა გაქვთ და ასევე პირადად თუ გეგმავთ რამეს? 

– სურვილი მაქვს რომ მომავალ წელს ჩვენი კომპანიის დაარსებიდან 20 წლის იუბილე აღვნიშნოთ.

 

– თავისუფალ დროს ოჯახის გარდა რას უთმობთ? 

– მთლიანად კალათბურთში ვარ ჩართული. გვაქვს დაარსებული ვეტერანი კალათბურთელების გუნდი, რომლითაც ყოველწლიურად ვმონაწილეობთ საერთაშორისო შეჯიბრებებში. მაგალითად, შარშან ვიყავით ევროპის ჩემპიონატზე სერბეთში და მესამე ადგილი ავიღეთ, ბრინჯაოს მედლებით ჩამოვედით. 

– რამდენი გუნდი მონაწილეობდა? 

– ჩვენს ასაკში იყო 11 გუნდი. ეს არის ვეტერან კალათბურთელთა საერთაშორისო ფედერაცია FIMBA, რომელიც არგენტინელების დაარსებულია 25 წლის წინ და ახლა 70-ზე მეტი ქვეყანაა წევრი. ყოველწლიურად ატარებენ ტურნირებს – მსოფლიო ჩემპიონატს, ევროპის ჩემპიონატს.

 

– თქვენ რომელ ასაკობრივ კატეგორიაში მიიღეთ მონაწილეობა? 

– 50 წელს გადაცილებულთა კატეგორიაში. ჩვენ, ვეტერანი კალათბურთელები სანაძე, გურასპაული, ფერიაშვილი და ასე შემდეგ, მეგობრები ვვარჯიშობთ, დავდივართ და ვერთობით. შარშანწინ მსოფლიო ჩემპიონატზე ვიყავით, 32 გუნდი იყო ჩვენს ასაკში: ამერიკა, იტალია, სერბეთი, ხორვატია, ძალიან ბევრი ქვეყანა. იქაც კარგად გამოვედით, 6-დან 5 მოვიგეთ და სამწუხაროდ, პრინციპული თამაში წავაგეთ. 

– კალათბურთის გარდა სხვა გატაცება თუ გაქვთ? საქმიანობიდან გამომდინარე, მაგალითად, მანქანები კოლექცია ან რამე მსგავსი? 

– სხვა არაფერი. კალათბურთი და ჩემი ოჯახი არის ჩემი ჰობი. 

ესაუბრა თემურ იობაშვილი