– დავიბადე თბილისში. 1968 წელს დავამთავრე 55-ე სკოლა და იმავე წელს ჩავაბარე თბილისის სახელმწიფოუნივერსიტეტში, გეოგრგაფიაგეოლოგიის
ფაკულტეტზე.მესამე კურსზე ვიყავი, როდესაც საბჭოთა არმიაშიგამიწვიეს. 6 თვის შემდეგ გამომიძახეს ე.წ. არმიის სპორტულკლუბში, სადაც დარჩენილი წელიწადნახევარიპრაქტიკულად უწყვეტად ალპინისტურ ექსპედიციებში
გავატარე.

– ალპინიზმით თქვენი დაინტერესება ჯარიდანდაიწყო?

– არა, გაცილებით ადრე. თავიდან მთით გატაცება მამასთანერთად სპელეოლოგიურ ექსპედიციაში წასვლითდაიწყო 12 წლის ასაკში. 1983-ში
კლდეზე ცოცვის სპორტულსკოლაში დავიწყე ვარჯიში ლადო გურჩიანთან.
იმავე წელს იყო პირველი მწვერვალი – გორი; კლდეზეცოცვის პარალელურად დავიწყე ალპინისტურ ბანაკებშისიარული ჩრდილო კავკასიაში... სხვათა შორის, პირველად,1985 წელს სვანებთან ერთად, ჯუმბერ კახიანისშეკრებაზე ვიყავი ჩრდილო კავკასიაში. ჯარის პერიოდშიდა შემდგომ წლებში ალპინიზმი უკვე პროფესია გახდა.წლის მანძილზე ალბათ 67თვეს მაინც ექსპედიციებში
ვატარებდი. სხვას არაფერს ვაკეთებდი. ჯარიდან დაბრუნებისთანავე
უნივერსიტეტშიც ამიტომ ვეღარ გავაგრძელესწავლა. 1991-93წლებში შვეიცარიაში დავამთავრე სამთო გიდების სკოლა. შემდეგ ჩამოვედი საქართველოშიდა მეგობრებთან ერთად იქაურ გამოცდილებაზედაყრდნობით საქართველოს სამთო გამყოლების სკოლადავაფუძნე. 25 წლის შემდეგ დღეს უკვე პროფესიულისასწავლებელია, სათავგადასავლო ტურიზმის სკოლა.

– დღეს ფუნქციობს?

– წარმატებულად ფუნქციობს, და ამაში დიდი წვლილიპრემიერ კვირიკაშვილს, მთის კურორტების კომპანიისდირექტორ სანდრო ონოფრიშვილს და განათლების მინისტრის მოადგილეს, ქეთი ნატრიაშვილს მიუძღვით.2016 წელს, ეკონომიკის სამინისტროს, განათლების სამინისტროსდა სამთო გამყოლთა ასოციაციის ერთობლივიმონაწილეობით, საჯარო კერძო პარტნიორობის პრინციპითდაფუძნდა პროფესიული კოლეჯი – „სათავგადასავლოტურიზმის სკოლა“. სკოლამ მიიღო მილენიუმის კორპორაციის გრანტი. სკოლას მეთვალყურეობს საერთაშორისო
კონსორციუმი, რომელშიც შედიან საერთაშორისოპარტნიორებიც – შვეიცარიის სამთო გამყოლთაასოციაცია და მიუნხენის ტექნიკური უნივერსიტეტი.

ალპინიზმი, სამთოსაგამყოლოდა სამაშველო საქმიანობა,თანდათანობით გადაიზარდა ტურისტულ ბიზნესში.პირველი ნაბიჯები აქაც მეგობარ მთამსვლელებთანერთად გადავდგი – საბა კიკნაძე, ნიკა ერქომაიშვილი,ბიძინა გუჯაბიძე, ვანო ვაშაყმაძე, თორნიკე ბერიშვილი,ვახტანგ მიქელაძე, ცხონებული ზალიკო ქიქოძე – ესხალხი ერთად ვიწყებდით ჩვენი ალპინისტური გამოცდილებისდა უნარების „კომერციალიზაციას“.

მეორე, ასევე ძალიან მნიშვნელოვანი სამყარო იყო დაარის მუსიკა. 89წლიდან ვსწავლობდი კლასიკურ გიტარას– დასაწყისში მშობლების იძულებით, თუმცა, რამდენიმეწელიწადში ჩემი იდენტობის ნაწილი გახდა დადღემდე ასეა. 2000 წელს „ბიტლს კლაბში“ მოვუსმინევოვა მოგელაძის ბლუზ მობილ ბენდს და დაიწყო დაუსრულებელიმოგზაურობა ბლუზის სამყაროში. რამდენიმეწელი ვოვასთან ერთად ვუკრავდი – თბილისში, ევროპაშიდა ამერიკაში.

როდესაც ამერიკაში დესპანი ვიყავი, იქაც გვქონდაჯგუფი დიპლომატებთან ერთად. დღესაც, მეგობრებთანერთად პერიოდულად ვუკრავთ. ჯგუფიც გვაქვს რამდენიმეუცხოელ და რამდენიმე ქართველ მუსიკოსთან ერთადშექმნილი.

– ჯგუფს სახელი აქვს და ისე უკრავთ თუ, უბრალოდმეგობრები როცა შეიკრიბებით, მაშინ ერთობით?

– ბენდს ჰქვია „ფრირაიდი“. მუსიკა დღეს არ არის შემოსავლისწყარო, მაგრამ არის ერთ-ერთიიშვიათი რამე,რასაც პირადად ჩემთვის ვაკეთებ.

– ალპინიზმის და მუსიკის გარდა თქვენ არასამთავრობოსექტორში მუშაობის გამოცდილებაც გაქვთ.

– არასამთავრობო სექტორთან ჩემი ურთიერთობა„ჯიპათი“ დაიწყო, როდესაც მოხდა ამ ინსტიტუტის რეფორმირებადა გიორგი მარგველაშვილი გახდა რექტორი.წლების განმავლობაში ვიყავი სამეთვალყურეო საბჭოსწევრი. საკმაოდ ხანგრძლივად ვიყავი ბორდის თავმჯდომარე.ეს ინსტიტუტი ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავს.

სხვა არასამთავრობო ორგანიზაციებთან უფრომჭიდრო ურთიერთობა მას შემდეგ ჩამომიყალიბდა, რაცსახელმწიფო მოხელე გავხდი.

– იმ გამოცდილების მერე, რაც თქვენ მიამბეთ, სახელმწიფო
სამსახურში გადასვლა ცოტა უცნაურად ჩანს.2008 წლამდე საჯარო სექტორთან შეხება გქონდათ?

– ჩვენი თაობის, ჩვენი სამეგობროს ცხოვრება, რაც არუნდა პროფესიის ყოფილიყავი, განუყოფელი იყო ქვეყნისპოლიტიკური ცხოვრებისგან. ჩვენ ყველა ვმონაწილეობდითსახელმწიფოს მშენებლობაში ამა თუ იმ ფორმით. მათ შორის, ხშირად ვმუშაობდი სახელმწიფო სტრუქტურებთანსხვადასხვა პროექტებზე – ეკონომიკური,პოლიტიკური და უსაფრთხოების ფორუმების დაგეგმვაზე.ასევე, „ჯიპას“ საქმიანობაში წამყვანი და საკვანძოიყო საჯარო სექტორის რეფორმირების და ახალი ყაიდისსაჯარო მოხელეების ფორმირების საკითხები. რაღაცეტაპზე ძალიან მიმიზიდა საჯარო სამსახურმა. ვფიქრობ,
ახალი ინსტრუმენტი აღმოვაჩინე საინტერესო და ღირებულისაქმის საკეთებლად. საჯარო სამსახურში პირველად2008 წელს, რეინტეგრაციის მინისტრის – თემურიაკობაშვილის მოადგილედ მივედი. ჩვენ მანამდე დიდი
ხანი ვიცნობდით ერთმანეთს. ხშირად ვსაუბრობდით სახელმწიფოზე,
სახელმწიფოს მოწყობაზე, იმ პრობლემებზე,რომელიც მაშინ აქტუალური იყო; რა ცვლილებებიშეიძლებოდა გაკეთებულიყო, რომ ჩამოყალიბებულისიტუაცია აფხაზეთსა და სამაჩაბლოში უკეთესობისკენშეცვლილიყო. როდესაც თემური დანიშნეს სახელმწიფომინისტრად, მან მოადგილეობა შემომთავაზა.

– სახელმწიფო სამსახურში თქვენი მოსვლიდან მალევეაგვისტოს ომი დაიწყო.

– 1990-იანი წლებიდან ყველა ტრაგედია მახსოვს...ასაკის თუ ზედაპირული წარმოდგენის გამო გვეგონა,რომ მყისიერი კონფლიქტებია, რომელიც 1-2 კვირაშიმორჩებოდა. თბილისის ომი, ცხინვალის მოვლენები, შემდეგ აფხაზეთი... არ ჩანდა ასე ნათლად, თუ რისი ნაწილიიყო ეს მოვლენები. 2008-ში სრული სიცხადით გამოჩნდა,ვისთან, რა ბოროტებასთან გვაქვს საქმე. მიხარია, რომ2008 წელს უშუალოდ ვიყავი ჩართული პროცესებში დაგვერდიდან არ მიწევდა ამ ტრაგედიის ყურება. ომამდე
ვმონაწილეობდი მოლაპარაკებებში საერთაშორისოპარტნიორებთან, ვცდილობდით, რომ რაღაცნაირადაგრესია აგვეცილებინა. ომის დროსაც და წინა დღეებშიცხშირად ჩავდიოდი კონფლიქტის ზონაში. ესეც ძალიანუცნაური გამოცილებაა: თითქოს ყველა იქ იყო – ელჩები,ეუთოს მისია, მთელი მსოფლიო გვიყურებდა და ამ დაკვირვებისქვეშ მყოფ ქვეყანაში მაინც ასეთი რამე მოხდა.

– ომის შემდეგ, თემურ იაკობაშვილმა ინტერვიუშიმითხრა, უცხოელებს როცა ვეუბნებოდით, რუსებისაქართველოში ომს იწყებენო, გვპასუხობდნენ – რასლაპარაკობთ, სიტყვა ომი აღარ ახსენოთ, საიდან მოგაქვთო.

– კი, თემურმა ევროპის ერთ-ერთ დედაქალაქშიროდესაც თქვა, ჩვენ ომის ზღვარზე ვართო, უთხრეს,რომ ევროპაში დიდი ხანია ამ სიტყვას აღარ ახსენებენო.ეს მართლაც ასე იყო.

მადლობელი ვარ თემურის, რომ ეს შესაძლებლობამომეცა. მასთან ერთად ყოფნა ამ პროცესებში ბევრისმომცემი იყო. ჯერ ერთი, ძალიან საიმედო ადამიანია,მეორეც, მასთან ერთად ყოფნამ უფრო იოლად გადამატანინაის პირველი პერიოდი, როცა ახალ სიტუაციაშიაღმოვჩნდით.

სხვათა შორის, იმ პერიოდზე მინდა ვთქვა, რომ ძალიანუსამართლოდ იხსენებენ საჯარო მოხელეებს ან პოლიტიკოსებს,როდესაც ამბობენ, რომ ვიღაცები ქვეყნიდანგარბოდნენო. ვისთანაც შეხება მქონდა და რაც ჩემი თვალით მაქვს ნანახი, შესაშურია მაშინდელი შემართება,მათ შორის იმ ორგანიზაციაში, რომელშიც ახლა ჩვენ ვიმყოფებით.უშიშროების საბჭოს კახა ლომაია ხელმძღვანელობდა,რომელმაც ფრონტის ხაზზე გაატარა აგვისტოს
დღეები. იმ ახალგაზრდა გოგოებისგან და ბიჭებისგან,ვინც მაშინ სახელმწიფო სამსახურებში მუშაობდნენ, ძალიანპროფესიული, მშვიდი თავდადების გარდა არაფერიშემხვედრია.

– რაც შეეხება იმ პერიოდში მიხეილ სააკაშვილს?

– სააკაშვილი პრეზიდენტი და ბუნებრივია, მთავარიფიგურანტი იყო. მასთან უშუალო შეხება არ მქონდა ჩემიპოზიციიდან გამომდინარე. მაგრამ, ყველა ვხედავდით,რომ მისი ფიგურიდან და მისი აქტიურობიდან გამომდინარე,იმ დღეებში საქართველოს გვერდით მთელიმსოფლიო დადგა. ამის არდანახვა არათუ შეცდომაა, არამედფუნდამენტურად არასწორ ორიენტირებს აჩენს, თუ
რას ნიშნავს საქართველოს უსაფრთხოება.

– აგვისტოს ომში მაშინდელმა ოპოზიციონერმაპოლიტიკოსებმა სააკაშვილი დაადანაშაულეს და თქვეს,რომ მისი არასწორი პოლიტიკის შედეგია ომი. თქვენი შეფასებით,თუ შეიძლებოდა ომის აცილება და რის ფასად?

– მაშინ ვხედავდი ერთ რამეს, ჩვენი პარტნიორებიდანარავის სჯეროდა, რომ რუსები ამ ნაბიჯს გადადგამდნენ.სადაც კი დავსწრებივარ და რომელ შეხვედრაშიც მიმიღიამონაწილეობა, იყო მხოლოდ შავი და თეთრი პოზიცია.
ჩვენი მხარე ყოველთვის ამბობდა, რომ ომის დასაწყებადარსებობს ყველა ინდიკატორი: აგერ, რკინიგზაგაიყვანეს, არტილერია შეიყვანეს, „სამშვიდობოების“როტაცია მოხდა და სხვა ტიპის ძალები შემოიყვანეს, გააჩაღესინტენსიური პროპაგანდა. ცხინვალის მარიონეტულირეჟიმი ამბობდა, რომ თრუსოს და ბორჯომის ხეობაჩვენიაო... მიმდინარეობდა ინფორმაციული მზადება,სამხედრო წვრთნები.

ასევე გავიხსენოთ ჯერ კიდევ 2000-იანი წლების დასაწყისიდან:რუსეთის საერთაშორისო ამბიციები გაეროსკომიტეტში, კოსოვოზე როდესაც დაგვპირდნენ, რომ პასუხსგაგცემთო; მიუნხენის კონფერენცია, რომელზეც
პუტინმა თქვა, რომ სსრკ-ის დაშლა იყო საუკუნისუდიდესი გეოპოლიტიკური კატასტროფა... ცხადი იყო,რუსეთი აპირებდა აღედგინა გავლენის სფეროები... საქართველომაშინ იყო ზუსტად ის წყალგამყოფი, რომლისწარმატების შემთხვევაში რუსეთის რევიზიონისტულიპოლიტიკა დასუსტდებოდა.

ერთადერთი, რასაც შეიძლება გაეჩერებინა რუსეთისაგრესია მანამდეც, 2008 წლის აგვისტოშიც და შემდგომწლებშიც, იყო საერთაშორისო თანამეგობრობის გაცილებითუფრო მკაფიო და შეუპოვარი პოზიცია რუსეთისმიმართ.

– როდესაც დღევანდელი სახელმწიფო მოხელეებითუნდაც ეჭვის დონეზე, ამ ომში საქართველოს მაშინდელხელისუფლებასაც ადანაშაულებენ, ეს რა გავლენასახდენს სახელმწიფო უსაფრთხოებაზე?

– პასუხი მარტივია. საქართველოს ტერიტორიაზე,საქართველოს სახელმწიფო სხვა ქვეყნის სამხედრო ძალებთანვერაფრით ომს ვერ დაიწყებდა. ამის იქით არ უნდა წავიდეს შეფასება არც პოლიტიკური და არც სახელმწიფოებრივი
პოზიციების თვალსაზრისით. თვითონსამხედრო ოპერაციების წარმოება, სამხედრო-პოლიტიკურიგადაწყვეტილებები, სამოქალაქო პირების უსაფრთხოებისხარისხი და სხვა მრავალი სტრატეგიულითუ ტაქტიკური საკითხი – ეს ყველაფერი ჩვენი გასარჩევია.ნებისმიერ კრიზისს, რომელიც ამ ქვეყანაში 90-იანიწლების მერე იყო და მათ შორის არის 2008 წლის ომი, ცხადია,ახლდა შეცდომები. მაგრამ, ეს არის ჩვენი სუვერენული,
შიდასახელმწიფოებრივი ამოცანა, მაქსიმალურადკარგად შევისწავლოთ კრიზისები, პრობლემები, რომ მომავალშიმსგავსი შეცდომები გამოვრიცხოთ.

– რაც შეეხება რუსეთის მიმართ მაამებლურ განცხადებებს და წინა ხელისუფლების დადანაშაულებას?

– კიდევ ვიმეორებ – საქართველოს არ შეეძლო თავისტერიტორიაზე ომის დაწყება სხვა ქვეყნის წინააღმდეგ.ამასთან, უნდა გვახსოვდეს, რომ 2008 წელს ომისცხელი ფაზა რამდენიმე კვირაში დასრულდა. მაგრამომის პირველივე დღეებში დაიწყო ბრძოლა ამ მოვლენისპოლიტიკური და ისტორიული შეფასებისთვის. ეს ომიდღემდე გრძელდება და მისი შედეგი გადამწყვეტი ფაქტორიიქნება არა მარტო საქართველოს ტერიტორიულიმთლიანობის აღდგენის საკითხში, არამედ საქართველოსთავისუფლებისთვის ბრძოლაში.

იმის მიხედვით თუ როგორც დამთავრდება პოლიტიკურიბრძოლა, განისაზღვრება საქართველოს სასტარტოპოზიციები სამშვიდობო მოლაპარაკებებში, რომელიცაუცილებლად შედგება ადრე თუ გვიან.

მაგრამ უფრო მნიშვნელოვანია ის, თუ როგორ დამთავრდება ეს ბრძოლა ჩვენი საზოგადოების შიგნით,ჩვენს გონებაში. ის, თუ როგორ შეფასდება ისტორიულადეს მოვლენა, გაამყარებს ან პირიქით, შეარყევს მომავალი
თაობების რწმენას, განაპირობებს მათი მორალის სიმტკიცესდა პირდაპირი ზეგავლენა ექნება მომავალი თაობებისმზაობაზე გააგრძელოს ბრძოლა თავისუფლებისთვის.

– მაშინდელი რეინტეგრაციის სამინისტრო რამდენადკარგად ართმევდა თავს ოკუპირებულ ტერიტორიაზედარჩენილი მოსახლეობის მხარში ამოდგომას დადახმარებას? სამინისტრომ სტრატეგიაც შეიმუშავა ამმიმართულებით სამოქმედოდ.

– კი, სტრატეგია შევქმენით. ომის შემდგომ საქართველომგადაწყვიტა, რომ თავისი პოლიტიკა ეწარმოებინაორი ძირითადი მიმართულებით: ერთი იყო საგარეოპოლიტიკურივექტორი, რომელიც იყო არაღიარებისპოლიტიკა. რუსეთმა მაშინ ცალმხრივად აღიარა სამხრეთოსეთის და აფხაზეთის დამოუკიდებლობა. მთავარი ამოცანაგვქონდა, რომ ამ აღიარებას არ გაჰყოლოდა სხვაქვეყნები. წარმოუდგენლად დიდი რესურსი ჩადო რუსეთმა,
რადგან მისი სამხედრო კამპანიის პოლიტიკურიგამართლება იყო ეს ყველაფერი. მეორე იყო – მოგვეძებნაის ახალი მიდგომა, რომლითაც შესაძლებელი გახდებოდაგახლეჩილ საზოგადოებს შორის ურთიერთობა
აღდგენილიყო. ასეთი მცდელობა პრაქტიკულად ყველახელისუფლებას ჰქონდა: შევარდნაძეს, სააკაშვილს, `ქართულოცნებას~. არ უნდა ვეძებოთ მაინცდამაინც ის მიზეზები, რატომ არ გამოდის. იმიტომ არ გამოდის, რომმის საწინააღმდეგოდ მთელი რუსული რესურსია გამოყენებული.ასე იყო ჩვენს სტრატეგიასთან მიმართებაშიც.

საბოლოო ჯამში ყველაფერი მაინც ერთი და იგივესაფუძველს ეყრდნობა, რომ გახლეჩილ საზოგადოებებსშორის ნდობის აღდგენა უნდა დაიწყოს სავაჭრო ურთიერთობებით,ეკონომიკური თანამშრომლობით... უნდაგვერდზე იყოს გადადებული პოლიტიკური სტატუსისდადგენა და ა.შ. ეს იყო იმ სტრატეგიის სულისკვეთება.რაღაც პროგრესი ნამდვილად გვქონდა. ამ საქმეშიპრობლემა ისაა, რომ შედეგის გაზომვა პრაქტიკულადშეუძლებელია – მოკლევადიანი შედეგები უბრალოდ არიკითხება. გარდა ამისა, აფხაზეთის მიმართულებაა თუ
ცხინვალის, ადამიანები იქითა მხრიდან ვინც არიან ჩართული,პრაქტიკულად რუსეთის მძევლები არიან. მათინებისმიერი ურთიერთობა ჩვენთან, დასჯადია. იგივედილემის წინაშეა ახლანდელი მინისტრიც – მასაც აქვსკარგი იდეები და მოსაზრებები ამ მიმართულებით, მაგრამპროგრესი, რომელსაც შეიძლება მიაღწიოს, ან აღწევდეს,ვერ გახდება საჯაროდ ცნობილი.

– თავისთავად, ილუზია ხომ არ არის მდგომარეობისგამოსწორების იმედი, როცა ლაპარაკია ქართველთადა აფხაზთა, ქართველთა და ოსთა შორის ორმხრივდიალოგზე და ნდობის აღდგენაზე, როცა იქ რუსეთსსაერთოდ არც ვახსენებთ?

– ეს არის ხაფანგი, რომელშიც ხშირად ებმება როგორცსაზოგადოება, ასევე პოლიტიკოსებიც. 2008 წლისომამდე საქართველოს ცენტრალური ხელისუფლებააცხადებდა, რომ რუსეთი არის არაპატიოსანი მედიატორი,
კონფლიქტის შენარჩუნებაში დაინტერესებული მხარე.ამიტომ ვითხოვდით, რუსების ნაცვლად ყოფილიყოსაერთაშორისო მონიტორინგი. გასაგებია, აფხაზებს დაოსებს ეშინიათ და არ გვენდობიან – ეს უნდა ვაღიაროთ.ამდენი ხანია კომუნიკაცია შეწყვეტილია. რუსეთი როდესაციყო მედიატორი ჩვენსა და ამ ორ საზოგადოებასშორის, მის ხელთ იყო ბერკეტი და როცა სურდა, მაშინ
აღვივებდა კონფლიქტს. არცერთ ეტაპზე არ მოგვცა რუსეთმაშესაძლებლობა, გვქონოდა პირდაპირი დიალოგი.სამაგიეროდ, როგორც კი დამოუკიდებელ ქვეყნებადაღიარეს, მთელი პარადიგმა შეცვალეს და პირიქით, ახლა
გვეუბნებიან, მიდით და პირდაპირ ელაპარაკეთ სოხუმსდა ცხინვალსო. ამ შემთხვევაში ჩვენი პირდაპირ ლაპარაკიარის აფხაზეთის და სამხრეთ ოსეთის პოლიტიკურიაღიარების მიმართ გადადგმული ნაბიჯი. ეს არის ხაფანგი,
რომელშიც ყოველთვის ცდილობს რუსეთი გააბასქართველი პოლიტიკოსები, არასამთავრობო სექტორი დაა.შ.

აფხაზებსა და ქართველებს შორის ნდობაზე როდესაცვლაპარაკობთ, ვისზე ვლაპარაკობთ? ეს არის ერთი დაიგივე საზოგადოება, რომელიც ცხოვრობდა ერთ ტერიტორიაზე,ერთი და იგივე უფლებებით, ერთი ქუჩის აქეთიქით
მხარეს და რომელიც გაიყო კონფლიქტის შედეგად.როდესაც ლაპარაკია ნდობის აღდგენაზე, პირველ რიგშიამ გახლეჩილ საზოგადოებებს შორის, მათი შვილების, მათი შთამომავლობის შორის ნდობაა საჭირო – ისინიუნდა დაბრუნდნენ სახლებში, მათ უნდა იცხოვრონ ისევერთ ქუჩაზე.

აქ ლაპარაკი არ არის პოლიტიკური ნდობის აღდგენაზე.პოლიტიკური ნდობის აღდგენა ბევრად მარტივისაკითხია. საკმარისია სოხუმს და ცხინვალს ჰქონდეთ ალტერნატიულიუსაფრთხოების გარანტიები საერთაშორისოთანამეგობრობის მხრიდან, პოლიტიკური ნდობის აღდგენაძალიან სწრაფად მოხდება. გაცილებით რთულიაადამიანური ტრაგედიების ნაიარევის მოშუშება.

მოხდა ძალიან მძიმე, სისხლიანი დაპირისპირება.ორივე მხრიდან მთელი ოჯახები გაუბედურდა. აი ამადამიანებმა, მათმა შთამომავლებმა უნდა შეძლონ ისევერთად ცხოვრება. ეს რთული პროცესი იქნება, მაგრამყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ჩვენ ათჯერ და ასჯერმეტი მშვიდობიანი და ერთად ყოფნის გამოცდილებაგვაქვს, ვიდრე ომის.

– ივანიშვილის ხელისუფლებამ რეინტეგრაციისსამინისტროს გამოუცვალა სახელი და შერიგების დათანასწორობის სამინისტრო უწოდეს. სახელის ცვლილებასაქმეს წაადგა თუ მხოლოდ წინა ხელისუფლებისმიმართ ჯიბრით გადადგმული ნაბიჯია?

– უფრო ადრე ამ უწყებას კონფლიქტების დარეგულირებისსამინისტრო ერქვა. მოდის ახალი პოლიტიკურიხელმძღვანელობა და რა ინსტრუმენტებსაც ხედავს, ისემოქმედებს. მთავარია სახელმწიფო ინტერესების საწინააღმდეგოარაფერი გააკეთოს. ფორმის, ტაქტიკისშეცვლაში ვერ ვხედავ პრობლემას.

– დღევანდელი და მაშინდელი სამინისტროს მიღწეულიშედეგების შედარება შეგვიძლია?

– ვერ შევადარებთ. 2009 წელს რეინტეგრაციის სამინისტროომის შემდგომ პერიოდში მოქმედებდა. აბსოლუტურადსხვა გარემოება იყო. რომ ვთქვა, ან მაშინ უფროეფექტიანი იყოო, ან ახლაა – ეს ხომ რაღაცაზე დაყრდნობით
უნდა ვთქვა? როგორც გითხარით, ძალიან რთულიამოკლევადიანი შედეგების გაზომვა.

– უშიშროების საბჭოს მდივნად თქვენი მუშაობაგიორგი მარგველაშვილის იდეა იყო?

– ცხადია, პრეზიდენტმა შემომთავაზა ეს პოზიცია.

– წინა ხელისუფლების წარმომადგენლები დღესძალიან იშვიათად არიან მაღალი რანგის საჯარო მოხელეები.

– მე პრეზიდენტის გადაწყვეტილებაზე კომენტარსვერ გავაკეთებ. შემოთავაზებას დავთანხმდი დიდი პასუხისმგებლობითდა მადლიერებით. ძალიან მომწონსეს მიმართულება, მიყვარს ეს საქმე და უაღრესად მნიშვნელოვნადმიმაჩნია.

– რამდენად გავლენიანი სტრუქტურაა პრეზიდენტთანარსებული უშიშროების საბჭო, როცა გიორგი მარგველაშვილსაცკი ხშირად მთავრობის წევრები ლამის ანტისახელმწიფოებრივქმედებებში სდებენ ხოლმე ბრალს?

– არა აქვს არსებითი მნიშვნელობა რას ამბობენ სხვები...

– „სხვები“ მთავრობის წევრები არიან.

– მთავრობის წევრები, პოლიტიკოსები, პარლამენტარები...ასე კრებსითად მაინც არ მოვიხსენიებდი არცმთავრობას და არც პარლამენტს. არიან ზოგიერთი პარლამენტარებიდა მთავრობის ახლანდელი ან ყოფილი
წევრები, რომლებიც ამგვარ კამპანიებს აწარმოებენ.ასევე არიან სხვებიც, ვისაც ჩემი აზრით, გაცილებითუფრო სახელმწიფოებრივი მიდგომა აქვთ საკითხებისადმი.

ამ შემთხვევაში, პრინციპული და არსებითია, თუროგორ იქცევა პრეზიდენტი და მისი გუნდი. პრეზიდენტიის პოლიტიკური ფიგურაა, რომელიც არის ქვეყნისუმაღლესი წარმომადგენელი საგარეო ურთიერთობებშიდა არის ქვეყნის უმაღლესი მთავარსარდალი. როგორცსახელმწიფოს მეთაური, ამ ორ ყველაზე მნიშვნელოვანფუნქციას ატარებს. ერთზეც და მეორეზეც ჩვენი ქვეყნისთავდაცვისუნარიანობის და უსაფრთხოების ზღვარიგადის.

პრეზიდენტის საქმიანობას თუ გადახედავთ, ნახავთ რომ ის ძალიან დიდ დროს და ენერგიას მიმართავსეროვნული უსაფრთხოების და ეროვნული არჩევანის
სტრატეგიულ საკითხებზე – ნატოში და ევროკავშირშიინტეგრაციის პროცესზე; და არანაკლებ ყურადღებასაქცევს პრეზიდენტი ჩვენი ქვეყნის გადარჩენის მთავარსაყრდენს – დემოკრატიული სახელმწიფო ინსტიტუტების
განვითარებას. დემოკრატიის მშენებლობა, ნატოში გაწევრება,ევროკავშირში წარმატებული ინტეგრაცია არისის ძირითადი საფუძვლები, რომელზეც იქნება აგებულიმომავალი თაობების კეთილდღეობა და უსაფრთხოება.

ამიტომ, ისევ ვიმეორებ, სამწუხარო ტრადიცია დაპოლიტიკური დისკუსია, რომელსაც ზოგიერთი პოლიტიკოსიმიმართავს პრეზიდენტის საწინააღმდეგოდ,უბრალოდ არის იმ რეალური პრობლემების გვერდისავლა, რომელიც ჩვენი ქვეყნის წინაშე დგას.

– მიგაჩნიათ თუ არა, რომ ყოფილი პრემიერმინისტრიბიძინა ივანიშვილი არის არაფორმალური ლიდერი დაიმავდროულად, პრეზიდენტთან მიმართებაში ჩამოყალიბებულინეგატიური ურთიერთობის მთავარი განმსაზღვრელიც?

– ასეთი განცდა საზოგადოების ნაწილში არსებობს.ამგვარი განცდის არსებობა კი თავისთავად უკვე პრობლემურიასახელმწიფო ინსტიტუტებისთვის. ასეთი შეგრძნებახომ აჩენს მეორე განცდას, რომ პასუხი აღარმოეთხოვება იმ ადამიანებს, ვინც სახელმწიფომ ან აირჩიაან დანიშნა ამა თუ იმ ფუნქციის შესასრულებლად? ადამიანები,რომლებიც იკავებენ მნიშვნელოვან პოზიციებს,
მათ მიმართ თუ არ არის საზოგადოების კრიტიკულიდამოკიდებულება, იმ არგუმენტით, რომ მათ მაინცარავინ არაფერს ეკითხება, მაშინ პასუხისმგებლობისხარისხი ყველა დონეზე ეცემა. საზოგადოებაში ასეთი
განცდა რა თქმა უნდა იწვევს სახელმწიფოს ეროზიას. თუ ეს შეგრძნებები გაღრმავდა, აღარავინ წავა არჩევნებზე.

– 2013 წელი იყო, როდესაც პრემიერმინისტრმაივანიშვილმა თქვა – „ვერ ვიჯერებ, რომ რუსეთისსტრატეგიაა მეზობელი ქვეყნების ტერიტორიებისდაპყრობა და ოკუპაცია“. იგივე ხაზი დღესაც ხომ არ
გრძელდება რუსეთის მიმართ დღევანდელი ხელისუფლებისმხრიდან?

– 2012 წელს ქართულმა ოცნებამ რუსეთთანმიმართებაში ახალი კურსის დეკლარირება მოახდინა.ეს მოსალოდნელი და ბუნებრივიც იყო – ფსკერზე დასულიურთიერთობების ფონზე ახალი პოლიტიკურიძალა უნდა ეძებდეს ახალ გზებს. როდესაც საგარეოპოლიტიკის დეკლარირება მოხდა, ამ ყველაფერს რუსეთისფედერაციამ პირველივე დღეს გასცა პასუხი. თუ არ
ვცდები, საგარეო საქმეთა მინისტრის მოადგილე ლუკაშევიჩმათქვა, რომ მიესალმება საქართველოს პრემიერმინისტრისგანცხადებას, ოღონდ საქართველოს ახალმახელისუფლებამ უნდა გაითვალისწინოს ახალი რეალობა
– სამხრეთ კავკასიის, ყოფილი საქართველოს ტერიტორიაზედღეს არის სამი ახალი ქვეყანა: საქართველო,სამხრეთ ოსეთი და აფხაზეთი. ეს იყო პასუხი კეთილმეზობლურიურთიერთობის შეთავაზებაზე. იმის მერეარცერთ ფუნდამენტურ საკითხზე რუსეთს არ გაუკეთებიაარანაირი დათმობა. პირიქით – ყველა მიმართულებითგააუარესა პოლიტიკა საქართველოსთან მიმართებაში.

– ანუ, საქართველომ რუსეთთან ურთიერთობებშიპოზიცია კიდევ უფრო გაიუარესა.

– იმ პოლიტიკამ, რომელიც შეთავაზებული იყორუსეთთან მიმართებაში, იმუშავა გარკვეული მიმართულებით,მაგრამ რუსეთის პოლიტიკა – ფუნდამენტურსაკითხებში, მიუხედავად საქართველოს ხელისუფლების მცდელობისა, არ შეცვლილა. მეტიც, რუსებმა 2013 წლიდანდაიწყეს და 2014-ში გაააქტიურეს ანექსიური პოლიტიკა,დაიწყეს ე.წ. ბორდერიზაცია, კიდევ უფრო შეზღუდესგადაადგილების თავისუფლება. მაგრამ ეს არარის მხოლოდ საქართველოს მიმართებაში წარმოებულიაგრესია – რუსეთის რევიზიონიზმი გაცილებით დიდმასშტაბებს ეხება.

– მიგაჩნიათ, რომ დღევანდელი ხელისუფლებისპოლიტიკა უცვლელია და ისევ არ სჯერათ, რომ რუსეთიაგრძელებს ტერიტორიების ოკუპაციას? თუნდაც, ჩვენიმწირი რესურსით, რაიმე სახის წინააღმდეგობის გაწევაჩვენ სახელმწიფოს სურს და შეუძლია?

– ძალიან გამიკვირდება, თუკი ვინმეს რამე ილუზიადარჩა რუსეთის პოლიტიკასთან მიმართებაში. საჭიროაახალი მიდგომების ჩამოყალიბება. საჭიროა ახალი პოლიტიკურიკამპანიების ჩატარება პარტნიორი ქვეყნების
დედაქალაქებში რუსეთის ქმედებებისთვის ფასის დასადებად.ახალი მიდგომების ჩამოყალიბებას აუცილებლადსჭირდება მჭიდრო კოორდინირებული მუშაობა,აუცილებელია, საკვანძო საკითხებზე ერთიან აზრზეყოფნა – როგორც მმართველი ძალის, ისე ოპოზიციის, ხელისუფლების
სხვადასხვა შტოების, არასამთავრობო სექტორის,მედიის – ასეთი სახელმწიფოებრივი ერთიანობაჯერ კიდევ მისაღწევი გვაქვს.

– უშიშროების საბჭოს ეფექტიანობა რაში გამოიხატება ბოლოდროინდელ საოკუპაციო საზღვრის გადმოწევისას
თუ მოქალაქეების გატაცებისას?

– უშიშროების საბჭო ეს არის უსაფრთხოების პოლიტიკის,
თავდაცვისუნარიანობის და სამხედრო აღმშენებლობისსაკითხებზე პრეზიდენტის სათათბირო ორგანო,რომელშიც პრეზიდენტის გარდა შედიან უმაღლესიპოლიტიკური ფიგურები: პრემიერ-მინისტრი, პარლამენტის
თავმჯდომარე და თავდაცვის მინისტრი. საბჭოსეფექტიანობა არ იზომება ყოველდღიური საქმიანობით.ჩვენი ძირითადი სამუშაოა სტრატეგიული სამხედროპოლიტიკის საკითხები. ოკუპაციის საკითხებში უშიშროების
საბჭოს აპარატი ინტენსიურად ვართ ჩართული.

– გავრცელებული ინფორმაციით, საოკუპაციო ხაზის გასწვრივ 2013 წლიდან პატრულირება შემცირებულია.თქვენი აზრით, ინტენსიური მონიტორინგი რომ შენარჩუნებულიყო,შეცვლიდა სიტუაციას თუ მაინც არაფერიშეუშლიდა ხელს ქართული სოფლებიდან ხალხის გატაცებას?

– მე ვფიქრობ, რომ საჭიროა მონიტორინგის და პატრულირებისგაძლიერება. საჭიროა მეტი ეკონომიკურიაქტივობის შეტანა ოკუპაციის ხაზის მიმდებარე სოფლებში,მათი მედეგობის გაზრდა.

ცხადია, პატრულირება ახლაც ხორციელდება. საუბარია,რომ უფრო ინტენსიური მონიტორინგი და პატრულირებაპირველ რიგში ოკუპაციის ხაზის მიმდებარედმცხოვრები ხალხისთვის იქნება მნიშვნელოვანი. უმთავრესი,
რაც აწუხებთ, მათი ოჯახების უსაფრთხოებაა.ამიტომ, რაც უფრო ხშირად ხარ მათთან, მით უკეთესი.

– საქართველოს თავდაცვისუნარიანობა და მოტივაციადღეს როგორია – წეღან ამბობდით, რომ 2008 წლისომის დროს ყველა საჯარო მოხელე შემართებით იყო.

– არა მხოლოდ საჯარო მოხელეები. 2008 წელს სახელმწიფოერთიანი იყო – ხელისუფლება, ოპოზიცია,სამოქალაქო სექტორი, პოლიტიკოსები, სასულიერო
პირები, ექიმები, ჟურნალისტები…... რაც უფრო კონსოლიდირებულია ერი, მით უფრო ხმამაღლა ისმის მისი ხმაპარტნიორების დედაქალაქებში – შესაბამისად, ძალიანდიდი იყო ჩვენი ქვეყნის საერთაშორისო მხარდაჭერაც.
მაგრამ 2008 წელს ჩვენ ღია სამხედრო აგრესიის წინაშეაღმოვჩნდით. დღეს ბრძოლა სხვა მეთოდებით გრძელდება.მთავარი მიზანი – ჩვენი სიმტკიცის გატეხვა და ე.წ.„ახალ რეალობასთან“ შეგუებაა. მე დარწმუნებული ვარ,რომ საზოგადოებაში სულისკვეთება და მოტივაცია ძალიანმაღალია. ასევე მაღალია მოთმინების უნარი, რაცუდავოდ სწორი სტრატეგიაა საქართველოსთვის. რაც
შეეხება თავდაცვისუნარიანობას – მიმდინარეობს თავდაცვისრეფორმა, მათ შორის რეზერვის სისტემის მიმართულებით,წარმატებულად ვითარდება ნატოს არსებითიპაკეტის იმპლემენტაცია, ამერიკელების დახმარებითიწყება საქართველოს თავდაცვის მზაობის პროგრამა…;სამხედრო კომპონენტის პარალელურად, ვითარდებაჰიბრიდულ საფრთხეებთან ბრძოლის ინსტრუმენტები– საინფორმაციო, კიბერ-მიმართულებები. წელს პრეზიდენტისინიციატივით ძალიან საინტერესო პროექტიდავიწყეთ, რომლის მიზანი ეროვნული უსაფრთხოებისსაკითხებში ერთიანი ეროვნული მიდგომის მიღწევაა.ეროვნული უსაფრთხოების განსამტკიცებლად მხოლოდსამხედრო კომპონენტი საკმარისი აღარ არის. აუცილებელიასაზოგადოების და სახელმწიფო ინსტიტუტებისმეტი ჩართულობა. ეს გულისხმობს მოსახლეობის უკეთინფორმირებას. მათ უნდა იცოდნენ, რა გააკეთონ სახელმწიფოს
თავდაცვისუნარიანობის გასაძლიერებლად.მარტო ელოდო, ჯარისკაცი როდის გაისვრის – აქედანარაფერი გამოდის. არა იმიტომ, რომ შეიძლება სამხედროებმათავიანთი ფუნქცია ვერ შეასრულონ, არამედიმიტომ, რომ სხვა მეთოდებით გებრძვის მტერი. სანამიარაღით შეგებრძოლება, ის კიბერ-შეტევას განახორციელებს,პროპაგანდისტულ ომს აწარმოებს, სახელმწიფო
ინსტიტუტების მორღვევას იწყებს, ქსენოფობიურინსტინქტებს აღვივებს... ამ ყველაფერთან ბრძოლა სამხედროძალებით შეუძლებელია. ამისთვის აუცილებელია,პირველ რიგში მთელმა ერმა გაიგოს, რასთან გვაქვსსაქმე. ადამიანი როცა ყოველდღე უყურებს რუსულიარხების საინფორმაციო გამოშვებას, რა ინფორმაციასაცმიიღებს, უნდა შეძლოს მისი გადამოწმება და ალტერნატიულიაზრის მოსმენა. ინტერნეტში შევიდეს, თუინტერნეტი არა აქვს – მივაწოდოთ. შეადაროს და ალტერნატიულიინფორმაცია მოიძიოს. ამით ის აძლიერებსეროვნულ მედეგობას და ებრძვის მტერს. თვითონ აღარუშვებს თავის გონებაში ამ პროპაგანდას. პროპაგანდა კიომის ერთ-ერთი მთავარი კომპონენტია...

ერთიანი ეროვნული მიდგომა იმდენად ზრდის პოლიტიკურ,ეკონომიკურ და თუნდაც სამხედრო ფასს, რომაგრესორი ბევრჯერ დაფიქრდება, სანამ რაღაცა ნაბიჯს გადადგამს.

– საერთაშორისო უმაღლეს დონეზე საქართველოსოკუპაციის საკითხი ისე აღარ ისმის, როგორც წინაწლებში იყო ხოლმე. „გადატვირთვის პოლიტიკის“მომხრე ბარაკ ობამაც კი აცხადებდა, რომ რუსეთმაუნდა შეასრულოს სარკოზიმედვედევისშეთანხმებადა დაუბრუნდეს 2008 წლის აგვისტომდე დაკავებულპოზიციებს. ბოლო პერიოდში, თუ პრეზიდენტ ტრამპისგამოსვლებს გადავხედავთ, იგი რუსეთს მოუწოდებსგაიყვანოს სამხედრო ძალები სირიიდან და უკრაინიდან.საქართველოზე კი თითქმის აღარაფერს ამბობენ. ეს რამ
გამოიწვია, 2008 წლის აგვისტოდან დიდი დრო გავიდათუ, ყოფილი პრემიერის – ივანიშვილის განცხადებისშედეგია, რომ „საქართველო არ უნდა ყოფილიყო დაპირისპირებისსაგანი დასავლეთსა და რუსეთს შორის“?

– ყველაფერი ერთად. 2017 წელს კი არა, „სიენენზე“აგვისტოს ომის გაშუქება 2008 წელს, ომიდან რამდენიმედღეში შეწყდა. ადამიანური კატასტროფების მასშტაბითანამედროვე სამყაროში იმხელაა, რომ ძნელია მორალურად
დაავალდებულო სამყარო ჩვენზე იდარდოს. ბევრირამე მოხდა 2008 წლის მერე, თუნდაც ომი უკრაინაში,სირიის ომი, ტერორისტული აქტები... ამიტომ, ასეთრთულ ვითარებაში გაათმაგებული ენერგია და აქტიურიპოლიტიკა მოეთხოვება ქვეყანას, რომ მისი პრობლემებისმიმართ ყურადღება არ შენელდეს. ჩვენი დიპლომატებისთავდადების შედეგია წარმატება არაღიარების მიმართულებით,დევნილთა რეზოლუციის მიმართულებით, მაგრამმათი რესურსი განუსაზღვრელი არ არის. ამიტომ,მათ ჭირდებათ მკაფიო დასახული პრიორიტეტები დაჩარჩოები – სადამდე შეუძლიათ საკითხის გარშემო ტემპერატურისაწევა. ვფიქრობ, საქართველომ, სტრატეგიულპარტნიორებთან შეთანხმებით უნდა დაიწყოს რუსეთისოკუპაციასთან შეუგუებლობის ახალი მიდგომებისჩამოყალიბება.

– როგორ ფიქრობთ, შედეგის მომტანია შიდა ქართლში,სამოქალაქო საზოგადოების მიერ ე.წ. მცოცავი ოკუპაციისგაპროტესტება? რამდენიმე დღის წინ, სოფელბერშუეთში მასშტაბური აქციაც მოეწყო.

– ერთიანი ეროვნული მიდგომა ვახსენეთ. მე ამაქციების სულისკვეთებას ვიზიარებ. ის, რომ საქართველოსსაზოგადოება მშვიდობიან დემონსტრაციას
აწყობს და ამბობს, მე ოკუპაციას არ ვეგუებიო, ამის მადლობელიუნდა ვიყოთ ყველა. შეუგუებლობამ არაერთიოკუპაცია დაასრულა კაცობრიობის ისტორიაში.

– თუმცა, პარლამენტის თავდაცვის კომიტეტის თავმჯდომარე
ირაკლი სესიაშვილმა აქციას ნაციონალურიმოძრაობის აქტივისტების ორგანიზებული, არაფრისმომცემი და საზოგადოების შეურაცხმყოფელი უწოდა.

– მე ასე არ მიმაჩნია. მე ვთვლი, რომ საზოგადოებისმშვიდობიანი მობილიზაცია, საკუთარი ქვეყნის, ტერიტორიულიმთლიანობის და სუვერენიტეტის მიმართგამოხატული პოზიცია არის ის, რამაც უნდა დეოკუპაციამდემიგვიყვანოს.

– თუ ხელისუფლების და საზოგადოების პოზიციებიერთმანეთს არ ემთხვევა ამ საკითხში, შედეგის მოლოდინიუნდა გვქონდეს?

– როდესაც საზოგადოების და ხელისუფლების პოზიციაერთმანეთს არ ემთხვევა, ხელისუფლება მიდის. მუდამასე ხდებოდა, მით უმეტეს საქართველოში.

– სახელმწიფო სამსახურში ყოფნას დიდხანს აპირებთთუ სხვა გეგმები გაქვთ?

– სახელმწიფო სამსახურში ყოფნა დიდი პატივია.მით უმეტეს, ისეთ პოზიციაზე, რომელიც ეროვნულ უსაფრთხოებას,საგარეო პოლიტიკას, ქვეყნის თავდაცვისუნარიანობასეხება. სხვა გეგმები არ მაქვს ამ ეტაპზე.ვაპირებ ვიყო იმდენ ხანს, სანამდეც პრეზიდენტიგადაწყვეტს.

– ალპინიზმთან თქვენს კავშირზე უკვე ვისაუბრეთ.ბოლო დღეებში საქართველოში ლეგენდარული ალპინისტირეინჰოლდ მესნერი იყო ჩამოსული, ხომ არ შეხვდით?

– პრეზიდენტსაც, რომელიც ასევე მთამსვლელი დასამთო გამყოლი იყო, სურდა შეხვედრის მოწყობა, მაგრამსამწუხაროდ ვერ გამოვძებნეთ დრო იმ დღეებში.. სხვათაშორის, ჩემთვის ალპინისტურ გამოცდილებას უდიდესი
მნიშვნელობა აქვს. მთაში ხშირად ხდება ხოლმე, როდესაცისეთი სიტუაციაა, სრულიად სასოწარკვეთილი ხარ,გამოსავალი არ ჩანს...

– ყოფილხართ მსგავს სიტუაციაში?

– პროფესიულ ალპინიზმში რთულ ვითარებაშითითქმის სულ ხარ – ყოველთვის ცდილობ საზღვრებიკომფორტის ზონის მიღმა გაწიო. ბევრ რამეს სწავლობ– კრიზისული სიტუაციის მართვას, რთული გადაწყვეტილებების
მიღებას. დგება მომენტი, როდესაცგეჩვენება, რომ აღარაფერი გიშველის. ამ დროს, ერთადერთირაც შეგიძლია გააკეთო, უბრალოდ უნდა გააგრძელო
მოძრაობა. ეს არის გადარჩენის მთავარი ინსტინქტი,რომელიც სხვათა შორის, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანიაიმ საქმეში, რაშიც ახლა ვართ ჩართული. თითქოს არანაირიპერსპექტივა ჩანს, არც სასოწარკვეთამდეა შორი
მოქალაქეებში, მოსახლეობაში, პოლიტიკოსებში, რომაი, ბირთვულიარაღიან მტერს, რომელიც ასე მოდის დაეზოებს გართმევს, თითქოს ვერაფერს დაუპირისპირებ.უფრო დამთრგუნველი და ყოვლისმომცველი უბედურება
რა უნდა დაგემართოს? მაგრამ, არ არის ასე. უბრალოდ,ყველაფრის ფასად უნდა გააგრძელო სიარული იმ მიზნისაკენ, სადაც მიდიხარ.

– მთაში ყოფნისას, ყველაზე უკეთესი შედეგი რასიმაღლე გაქვთ დაძლეული?

– პროფესიულ ალპინიზმში ასე არ ფასდება. ბევრისაინტერესო მარშრუტია, რომელიც შეიძლება სულაცარ იყოს სიმაღლეზე გათვლილი. ბევრი მთაა, რომელიცპროფესიულ წრეებში უაღრესად მნიშვნელოვანია... არის
კონკრეტული მარშრუტები, მონაკვეთები.

– მაშინ, ყველაზე მაღალ მწვერვალზე რომელზე ყოფილხართ?

– არ გეტყვით. ჩემი სურვილიც იქნება, რომ მკითხველიუფრო სიღრმისეულად დაინტერესდეს ალპინიზმითდა სამთო გამყოლობით. მართლა უნიკალური სივრცეა.ასევე, მითები, რომ მაგალითად, ყველა ალპინისტიაუცილებლად კარგი პიროვნებაა, ტყუილია. აქ მთავარია,რომ ალპინისტს უვითარდება უნიკალური უნარჩვევები,რომლის გაუმჯობესება ნებისმიერ ადამიანს შეუძლია,თუკი, მცირე შეხება მაინც ექნება ამ სფეროსთან. თქვენხართ ნამყოფი მთაში?

– არა.

– ხვალ რომ მთაში წახვიდეთ, ემოციურად რაღაცზღვარს მიაღწევთ. ჯერ გაგიჭირდებათ, შეგეშინდებათ,მერე გადალახავთ და გამარჯვებით იქნებით ბედნიერი.ჩამოხვალთ და ამ შეგრძნებით იცხოვრებთ. თქვენთანშედარებით, ალპინიზმში ჩემი კომპეტენციის ზღვარი გაცილებითმაღალია, მაგრამ, ჩემს ზღვარს რომ მივაღწევ,ემოციურად მეც ზუსტად იგივე განცდა მექნება. ამიტომ,რა სიმაღლეზე, რა სირთულის მარშრუტზე ხარ ნამყოფი,ეს პროფესიული თვალსაზრისით არის საინტერესო მხოლოდ.ალპინიზმი, როგორც ფილოსოფია, გაცილებითუფრო საინტერესო და სიღრმისეულია.

– მუსიკაზეც უკვე ვილაპარაკეთ. როგორც ბრძანეთ,ბლუზის მიმდევარი ხართ.

– ბლუზი, როკი... სხვათა შორის, საინტერესოა, რომრა სფეროსაც შევეხე, ყველგან უმაღლესი კომპეტენციისადამიანები მეხმარებოდნენ გზის გაკვლევაში.. როცაალპინიზმზე ვლაპარაკობთ, ლოვა სარქისოვი და ბიძინა
გუჯაბიძე უნდა ვახსენო. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომამ ორმა ადამიანმა თანამედროვე ქართული ალპინიზმისკულტურა შექმნა; მუსიკაში კი იყო ვოვა მოგელაძე, რომელიცალბათ ერთერთიყველაზე უნიკალური მუსიკოსია
მთლიანად პოსტსაბჭოთასივრცეში – ვოვა ამერიკულადუკრავს, რაც დიდი იშვიათობაა პოსტსაბჭოთასივრცეში. ბიზნესში საბა კიკნაძე, გამორჩეული მასშტაბისდა ხედვის ენტრეპრენერი; საჯარო სამსახურზეცუკვე ვისაუბრე – თემურ იაკობაშვილი და პრეზიდენტიმარგველაშვილი. მოკლედ, ძალიან მიმართლებს..

– ოჯახის შესახებ რას გვეტყვით?

– ძალიან კარგი ოჯახი მყავს. მყავს მეუღლე, სოფო.უფროსი შვილები თაკო და თორნიკე შტატებში არიან,ლილი საქართველოშია და მისი წყალობით გვყავს
შვილიშვილი რატი. უმცროსი ქალიშვილი ნატალია13წლისაა. ძალიან ვმეგობრობთ შვილებთან. ყველა თავისჭკუაზე ცხოვრობს, უკვე ნატალიაც ძალიან დამოუკიდებელია.მყავს მშობლებიც, სიდედრი, და, სიძე, დისშვილები,
ცოლის ნათესავები და დაქალები. ვცხოვრობთსაგურამოში საოცნებო მეზობელმეგობრებთანერთად,ტერი ტორიების გამყოფი ღობის გარეშე. გვყავს სამიძაღლი და ძალიან ბევრი მეგობარი.

ესაუბრა თემურ იობაშვილი