ბიოგრაფია

ზურაბ გაბინაშვილი დაიბადა 1967 წლის 3 მაისს ქალაქ თბილისში. 1984 წელს დაამთავრა 141-ე საშუალო სკოლა. სკოლის დამთავრების შემდეგ მუშაობა დაიწყო თბილისის ვაგონშემკეთებელ ქარხანაში ზეინკლად. 1985-87 წლებში საბჭოთა ჯარში გაიწვიეს, იმსახურა გერმანიის დემოკრატიულ რესპუბლიკაში. დაბრუნებისთანავე მუშაობა ისევ ვაგონშემკეთებელ ქარხანაში გაგრძელა. მუშაობის პარალელურად სწავლობდა ქალაქ თბილისის სახელმწიფო ტექნიკურ უნივერსიტეტში მანქანათმშენებლობის ფაკულტეტზე, რომელიც 1995 წელს დაამთავრა.

1992 წლიდან 1995 წლამდე იმუშავა საბანკო სისტემაში მძღოლ-ინკასატორად.

1995 წლიდან ბედი მცირე ბიზნესში გამოსცადა ინდმეწარმის სტატუსით. 1999 წელს ჩამოაყალიბა შპს "ახალი ნათება", რომელსაც დღემდე ხელმძღვანელობს.

ჰყავს მეუღლე და ორი ვაჟი.

- ბატონო ზურაბ, როგორ დაიწყეთ ბიზნეს-საქმიანობა? საკუთარი ბიზნესის წამოწყება რაიმე შემთხვევითობამ განაპირობა თუ ეს იყო წინასწარ მოფიქრებული და აწონ-დაწონილი ნაბიჯი?

_ ჩემი ბიზნეს-საქმიანობის დაწყება სრულიად შემთხვევითი იყო. მინდა ვთქვა, რომ ჩემი ოჯახის ფენომენი ისეთი იყო, რომ ვაჭრობასთან და ბიზნესთან არანაირი კავშირი არ გვქონდა. მამაჩემი რკინიგზის სამმართველოს მუშაკი იყო და რკინიგზის ტექნიკუმში ლექტორადაც მუშაობდა.

მე როდესაც საბანკო სისტემაში ვმუშაობდი _ 1992-95 წლებში _ ქვეყანაში სერიოზული კრიზისი იყო. ხელფასს კუპონებზე ვიღებდი. შემოსავალი რეალურად ძალზედ მცირე იყო და ხელფასი მხოლოდ ცოტაოდენი ბოსტნეულის საყიდლად თუ მეყოფოდა. ამ დროს, ბანკში მძღოლ-ინკასატორად მუშაობისას დიდი რისკის ქვეშ 100 ათასობით თანხა გადაგვქონდა. ერთი სიტყვით, 1995 წელს ბანკიდან წამოვედი და გადავწყვიტე, ჩემი მონდომებით და გზით მეშოვა ოჯახისათვის რაღაც სარჩო. თურქეთში სამჯერ უკვე ნამყოფი ვიყავი, 1995 წელს კი კაცი რომ უგზოუკვლოდ დაიკარგება, იქ ისე აღმოვჩნდი, თუმცა ჩანაფიქრი და მიზანი იმდენად ძლიერი აღმოჩნდა, რომ დღემდე მოვედით საბოლოოდ.

თურქეთში მცირე სესხით წავედი (პროცენტიანი ვალი ავიღე), და კიდევ ჩემმა დამ ბინა გაყიდა 900 დოლარად. მაშინ ეს თანხა რომ ამომეღო და თან პროცენტიც მეხადა, ერთ კვირაში ან ათ დღეში ერთხელ მაინც მიწევდა თურქეთში ჩასვლა-ჩამოსვლა. ვაგზლის მოედანზე გვქონდა 80-სანტიმეტრიანი დახლი, მე და ჩემი და ვიდექით მასთან და ცელოფნის პარკებს, "ჯილეტის" ფირმის საპარსებს, პლასტმასის ჭურჭელს ვყიდდით. ეს ისეთი პროდუქცია იყო, რომ ბაზარზე კარგად იყიდებოდა. "ჯილეტიც" შეიძლება უფრო სერიოზული ბიზნესი ყოფილიყო, თუმცა ამას არ გავყევი. პარალელურად ისე მოხდა, რომ მაშინ ნათურების სავაჭრო საბითუმო ფირმას მივაგენი ტრაპიზონში, რამოდენიმე ყუთი ჩამოვიტანე და აღმოჩნდა, რომ ბაზარზე ამ საქონლის სერიოზული დეფიციტი იყო. ხალხი მოდიოდა და სულ ახალ-ახალ ნათურას გვთხოვდა. მე ვცდილობდი, რომ ეს მოთხოვნები დამეკმაყოფილებინა, რადგან ხშირ-ხშირად მივდიოდი თურქეთში. ჩვენი ასორტიმენტი იზრდებოდა და ერთ წელიწადში (1996 წელს) ელიავას ბაზრობაზე გადავედით, იქ ჯიხური ავიღეთ და პირველად "ფილიპსის" ნათურებით დავიწყეთ მუშაობა. თანდათანობით გადავედით ისეთ პროდუქციაზე, რაც საერთოდ განათების სფეროს მოიცავდა.

ჩემი ხელით დაწერილი "ფილიპსის" ტრაფარეტი ეხლაც შენახული მაქვს. ცოტა ხნის წინ, "ფილიპსის" ფირმის ვიცე-პრეზიდენტი იყო ჩამოსული ჰოლანდიიდან, ჰოდა საღებავით დაწერილი ეს ტრაფარეტი ვაჩვენე, მათთვის ეს საოცარი იყო საკმაოდ.

ჩვენი ჯიხური მაშინ 2 კვ. მეტრი ფართის იყო სულ. ჯიხურთან კი ხშირად რიგი იდგა, რადგან "ფილიპსის" ნათურები მხოლოდ ჩვენ გვქონდა, მაშინ ბაზარზე არც ჩინური პროდუქცია იყო შემოსული, თურქული კი უხარისხო გახლდათ.

მაშინ ვიყიდე პირველი ავტომანქანა – "ჟიგულის" მარკის. მანამდე ფეხით დავდიოდი. იქვე "ელიავას ბაზრობაზე" 60-70 მეტრში ადგილი შევიძინეთ და შედარებით დიდი სავაჭრო წერტილის – მაღაზიის გაკეთების საშუალება მოგვეცა. 1997 წლიდან იქ ვფუნქციონირებდით, იქ საკმაოდ სერიოზული წარმატება გვქონდა, რადგან მაღაზია იყო დიდი. პროდუქციის გამოფენა უფრო მეტად შეგვეძლო, რამაც სერიოზული წარმატება განაპირობა.

1999 წელს დიდუბის ქუჩაზე პავილიონის ტიპის მაღაზია გავხსენით, რომელიც როგორც ქალაქში, ისე ბაზარზე აღმოჩნდა, რომ პირველი იყო.

თვითონ კომპანია "ახალი ნათება" ამ მაღაზიის შექმნასთან ერთად დაფუძნდა 1999 წლის 18 ოქტომბერს.

- ვისი იდეა იყო, რომ ფირმისათვის "ახალი ნათება" დაგერქმიათ?

_ ოჯახში გადავწყვიტეთ ასე, ჩემი და ჩემი ოჯახის იდეა იყო, რადგან ამ პროდუქციის ანალოგი არ არსებობდა და საერთოდ ეს კულტურაც არ იყო მაშინ ქალაქში.

მარტივი და ლოგიკური სახელწოდება იყო. სახელწოდება თავად სლოგანიცაა, ხანდახან გვეხმარება, სლოგანადაც ვხმარობთ და აღარაფერი აღარ უნდა. თუმცა ცოტა დისკომფორტში ვართ ინგლისურთან მიმართებაში, ცოტა უფრო სერიოზული და მკაცრი ექსპერტები ამბობენ, რომ "ახალი ნათება" ინგლისურადაც "ახალ ნათებად" უნდა გამოითქმებოდეს, რომელიც ინგლისურად ძნელია, რომ თქვა, უფრო სწორედ უცხოელებისათვის არის ძნელი. ჩვენ ამიტომ მივეცით თავს უფლება და ინგლისურად "Nეწ Lიგჰტ"-ს ვწერთ. უცხოელი პარტნიორები "ახალი ნათებას" "Nეწ Lიგჰტ"-ად მოიხსენიებენ.

- ის წარმატება, რასაც დღეს-დღეობით მიაღწიეთ, მაშინ თქვენთვის მოსალოდნელი იყო თუ არა?

_ მოსალოდნელი იყო, რა თქმა უნდა. 1996 წელს ეკონომიკა საქართველოში ნელ-ნელა ფეხზე დადგა შედარებით. ქვეყანაში ფული იხარჯებოდა და ამან ე.წ. "მცირე ბიზნესის" განვითარებას ხელი შეუწყო. რადგან წარმატება გვქონდა, გაფართოებაზეც ვიფიქრე, ვხედავდით, რომ ის მაღაზია სტრატეგიულ ადგილზე არ იყო, ფაქტიურად ჩიხში იყო და მცირე კრედიტის საშუალებით შევეცადე, ცოტა პრესტიჟულ ადგილზე შემეძინა ფართი. ძებნითა და მაკლერების დახმარებით ყაზბეგის გამზირზე მივაგენით ამ ადგილს, სადაც ახლა ვართ და 20 000 დოლარი სესხი გამოვიტანე, რომ ეს მაღაზია შემეძინა. ვალი დავფარეთ. მაღაზიის რემონტს 25 ათასი კიდევ მოვახმარეთ და ასე ვვითარდებოდით.

- საკუთარი ბიზნესის გაძღოლისას, ალბათ, ბევრი წინააღმდეგობა და პრობლემა გხვდებოდათ. არ გიფიქრიათ, მიგეტოვებინათ ყველაფერი და სხვაგან გემუშავათ?

_ ყველაფრისადმი და საქმისადმი მიდგომაც, ადამიანის ხასიათიდან გამომდინარე, ინდივიდუალურია. მე არასოდეს არ მიფიქრია ჩემი საქმიანობის მიტოვებაზე. პირველი პრინციპი, რის გამოც არ მიფიქრია ამაზე, იყო ის, რომ (არ მინდა თავის ქებაში ჩამომართვათ) ჩემი ხედვა მქონდა. მე ვხედავდი, რომ ეს არ იყო ისეთი სტრატეგიული ბიზნესი, როგორიც სიგარეტი და ნავთობი, იგივე ის "ჯილეტის" საპარსები. მე ჩავთვალე, რომ არ ვიყავი იმ საზოგადოების წევრი, რომელიც ასეთ სტრატეგიულ ბიზნესში შეიძლება ყოფილიყო, ჩემი ბიზნესი კი ისეთი შრე იყო, რომელშიც შეიძლებოდა წარმატებისთვის მიმეღწია. ნათება და ნათურები არ არის ისეთი ბიზნესი, რომ რომელიმე ცნობილმა ადამიანმა მოინდომოს. ნაკლებად მიმზიდველია, კი ლამაზია ერთი შეხედვით, მაგრამ იმდენი წვრილმანი აქვს ამ ბიზნესს, რომ მარკეტოლოგიური გამოცდილება ჭირდება და ეს ერთი ხელის მოსმით ვერ კეთდება.

- თქვენ როგორ ფიქრობთ, დღეს საქართველოში არის თუ არა ხელისშემწყობი პირობები ბიზნეს-საქმიანობის წამოსაწყებად და საერთოდ, ზოგადად ბიზნესისათვის?

_ არსებულ სიტუაციასთან დაკავშირებით შემიძლია ვთქვა, რომ დღეს ნამდვილად არავინ არ მოდის და არ გვაწუხებს. მაგ მხრივ, შეიძლება ითქვას, რომ ამოვისუნთქეთ. მაგრამ არის სხვა ხელისშემშლელი პირობები, რომელიც მთავრობის მხრიდან სხვაგვარად მოიაზრება. ამბობენ, რომ ბიზნესს ხელშეწყობა აქვს, მაგრამ კონკრეტულ სიტუაციებში ჩვენ საკმაოდ სერიოზული პრობლემები გვაქვს ხოლმე.

ჩვენ აბსოლუტურად გამჭვირვალე ფირმა ვართ და თეთრი ბიზნესით ვართ დაკავებული. ადრე შეიძლებოდა ბიზნესმენს მოეაზრებინა და ვთქვათ, ფასი შეემცირებინა, იმისთვის რომ ნაკლები საბაჟო გადასახადი გადაეხადა. რატომ? – იმიტომ რომ მებაჟე მაინც ფულს ართმევდა, ისე არ უშვებდა. ის კი ამ თანხის კომპენსირებას გადასახადის შემცირებით აკეთებდა. ამას დღეს ჩვენი პრეზიდენტი ხშირად იმეორებს და ამბობს, ეს ყველაფერი იყო და აღარ უნდა იყოსო.

ჩვენ ეს ყველაფერი ვიწამეთ და ამ გზით მივდივართ კიდეც, მაგრამ ხანდახან აბსურდულ რაღაცეებს ვაწყდებით. მაგალითად, ამა წლის 9 იანვარს საბაჟო დეპარტამენტის ხელმძღვანელის ბრძანებება გამოვიდა, რომელიც კანონს პირდაპირ ეწინააღმდეგება. საუბარია სარეზერვო მეთოდის შემოღებაზე, რაღაც გარკვეული სია გაავრცელეს საბაჟოზე, რომლის მეშვეობითაც აბსოლუტურად კანონის საწინააღმდეგოდ, იმპორტიორებს ახალ ტარიფებს უწესებენ.

კულუარებიდან ვიცი, რომ სტაჟიორები დაუგზავნათ ბაზრობებზე და მაღაზიებში, რათა პროდუქციის რეალური ღირებულებები გაეგოთ და აქედან გამომდინარე გამოეყვანათ რაღაც საშუალო, ფასდანამატებით გამოეკლოთ და გამოეყვანათ იქაური იმპორტირებული ფასები. ეს აბსურდია. წარმოიდგინეთ, შემოდის ვთქვათ ჩვენთან მაღაზიაში სტაჟიორი და კითხულობს ფასს, ის ყველა სახის პროდუქციაზე ხომ ვერ გაიგებს ფასებს? მან შეიძლება იკითხოს ხუთდოლარიანი საქონლის ფასი, მიიტანა ამბავი იქ და ვიღაც ჭკუათმყოფელმა გამოთვალა, რომ ეს იმპორტირებული საქონელი 2 დოლარი უნდა ღირდეს და არა 50 ცენტი. აქედან გამომდინარე, ჩვენ საბაჟოზე დამატებით ფასებს გვახდევინებენ და ტარიფები იწევა. ჩვენ ამის თაობაზე სარჩელიც შევიტანეთ, მაგრამ არანაირი რეაქცია არ არის. ბიზნესის გაჩერებას ვარჩიეთ, ვცდილობთ, ისეთი პროდუქცია შემოვიტანოთ, რაზეც შეიძლება დიდი გადასახადის გადახდა არ მოგვიწიოს. როცა ბაზარი ხარისხიანს და იაფიანს ითხოვს, შენ კი აღარ შემოგაქვს, იმიტომ რომ მაინც მეტად იბეგრები, ამიტომ ყიდულობ რაღაცას ძვირად და შესაბამისად იმას უფრო ძვირად ყიდი. გამოდის რეალურად, რომ ამ არასწორი ქმედებით ბაზარზე ფასები ხელოვნურად იწევს. ხომ არ შეიძლება, ბოლოს და ბოლოს, რომ მხოლოდ ასმა კაცმა იყიდოს ეს პროდუქცია, _ ის ყველასათვის ხელმისაწვდომი უნდა იყოს.

იმის თქმა მინდა, რომ "ფიცი მწამს, ბოლო მაკვირვებსო". ლაპარაკია, რომ ბიზნესს ხელი ეწყობა, მაგრამ საბაჟოზე ასეთი რამ ხდება.

- აქედან გამომდინარე, თქვენ ფიქრობთ რომ საბაჟო კანონმდებლობა შესაცვლელია?

_ საბაჟო კოდექსში არის მუხლები, სადაც პირდაპირ წერია, რომ სათანადო და სარწმუნო დოკუმენტაციის წარდგენის შემთხვევაში არა აქვთ უფლება, რომ საბაჟოზე იგნორირება გაუკეთონ მას.

არსებობს მსოფლიო სავაჭრო ორგანიზაციის (ჭთO) ხელშეკრულება, სადაც საქართველოცაა გაწევრიანებული, გამოდის, რომ ჩვენ პირდაპირ უნდობლობას ვუცხადებთ მას ერთი საბაჟოს უფროსის ბრძანების საფუძველზე. თუ ეჭვი ეპარება, საბაჟო ვალდებულება უნდა გადაამოწმოს ნებისმიერი მეთოდით – ტელექსებით, ინტერნეტით, ტელეფონით. ესენი განა ვერ ხვდებიან რომ დოკუმენტაციაში ფასი გაყალბებული არ არის, მაგრამ შემოსავლების გაზრდის მიზნით, გამოდის რომ ნებისმიერი გადამოწმების გარეშე აი ესე, უტიფრად გვიწევენ ფასებს. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ გადასახადს ბოლო კაპიკამდე ვიხდით, მაინც ზედმეტის გადახდა გვიწევს.

- რაც შეეხება საგადასახადო კოდექსს, რამდენად მისაღებია თქვენთვის?

_ კოდექსი გარეგნულადაა მიმზიდველი. "დღგ" 2%-ით შემცირდა, ესეც საქმეა, სერიოზული შეღავათი კი, რა თქმა უნდა, არ არის. რეალურად ჩვენ გადასახადებს თავს ვართმევთ. ჩვენ კომპანიას იმხელა ინერცია აქვს აღებული – 7 წლის მუშაობა ბაზარზე, რომ რეალურად თავს ართმევს გადასახადებს. მაგრამ ერთის მხრივ დავიწყოთ იმ ადამიანებით, ვინც დღეს შეიძლება ბიზნესი წამოიწყოს. დღეს სალარო აპარატები შემოვიდა და შემოსავლების მკაცრი აღრიცხვა მიდის. რა თქმა უნდა, ქვეყანა წინ ვერ წავა, გადასახადები თუ არ შევიდა, მაგრამ ამ ყველაფერს სწორად წარმართვა უნდა. საგადასახადო კოდექსი ახლადდამწყები ბიზნესმენისათვის უფრო მეტად ლიბერალური უნდა იყოს, ჩემი აზრით, ვიდრე არის. ახლადდამწყებთ ნამდვილად უჭირთ თეთრად მუშაობა, დიდი ფირმებისთვის ეს კიდევ ასატანია, ვინაიდან ბრუნვა დიდია და რენტაბელობაც მაღალი.

- იმისათვის, რომ დღეს გახდე წარმატებული ბიზნესმენი, თქვენ როგორ ფიქრობთ, აუცილებელია განათლება თუ მხოლოდ უბრალოდ ალღოც საკმარისია?

_ განათლება მხოლოდ დამხმარე ინსტრუმენტია. განათლება საჭირო ფაქტორია, თუმცა მე არანაირი განათლება არ მქონდა ამ კუთხით – მანქანათმშენებლობის ფაკულტეტი დავამთავრე, იცით თან, როგორ ასწავლიდნენ მაშინ და თანაც ვიღას სჭირდებოდა ეს სფერო, საქართველოში კარგა ხანია მანქანათმშენებლობა აღარც კი მოიაზრება. ისე კი განათლება აუცილებელია. დღეს ნაკლებად განათლებული ადამიანები ვეღარ დაიწყებენ ბიზნესს, იმიტომ რომ სერიოზული კონკურენცია განვითარდა ბიზნესში, მაგრამ უფრო მთავარია ადამიანის პიროვნული თვისებები – ხასიათი, ნებისყოფა – რა შინაგანი ძალა გაქვს. ნებისმიერი ბიზნესის განვითარება შეიძლება, თუ კაცმა მოინდომა, გვიან არასოდეს არ არის, განათლებასაც რომ შეიძენს, მერე ეს ბიზნესის წარმართვაშიც დაეხმარება. თუ ადამიანი ფიქრობს, რომ მხოლოდ ისწავლის, ის რიგითი მოსამსახურე იქნება – ეს აქსიომასავითაა. თუ ადამიანი ფიქრობს, რომ მისი შესაძლებლობა გაცილებით უფრო დიდია, ვიდრე რაღაც პროფესიის შეძენა და მერე სამსახური, ვერაფერს მიაღწევს ბიზნესში.

მიღწეული არასდროს არ უნდა გაკმაყოფილებდეს და ყოველთვის წინ უნდა ისწრაფვოდე, რომ რაღაც უფრო მეტი გააკეთო. ეს ერთგვაროვნად მინდა გითხრათ, რომ რაღაცა თავგანწირვაცაა, რადგან ხშირად ვხვდები, რომ ზოგიერთ რიგით თანამშრომელთან შედარებით მე გაცილებით უფრო დისკომფორტში ვარ ზოგიერთ სიტუაციაში.

- ამაში, მაგალითად, რას გულისხმობთ?

_ დისკომფორტია, როდესაც დიდი პასუხისმგებლობის გამო ადრე იწყებ და გვიან ამთავრებ სამსახურს; ვთქვათ, დროულად ან საერთოდ ვერ სადილობ მთელი დღის განმავლობაში; 24 საათის მანძილზე უმეტესწილად საქმე გიტრიალებს თავში და ჩვეულებრივი ყოფითი მოვლენები აღარც გახსოვთ და ა.შ., ანუ ჩვეულებრივი ცხოვრებით ვერ ცხოვრობ.

- თქვენ ბიზნესი ოჯახის წევრებთან ერთად დაიწყეთ და შემდეგ ახლობლებიც დაასაქმეთ. რა იყო ამის მიზეზი, უბრალოდ მათ უფრო ენდობოდით თუ სხვა გარემოება განაპირობებდა, ვთქვათ, დახმარების სურვილი? რამდენად ამართლებს ახლობლების დასაქმება თქვენი აზრით?

_ ჩემი ბიზნესი სპონტანურად დაიწყო. თავიდან დახლთან მდგომი ადამიანი შეიძლება ვხედავდი კიდეც, რომ ნათურების ბიზნესი განვითარდებოდა საქართველოში და ეს ჩემი საქმე იქნებოდა, მაგრამ ვერ ვხედავდი, როგორი მენეჯმენტი უნდა გვქონოდა, იმიტომ რომ, რეალურად ამის განათლება არ მქონდა. თავიდან სპონტანურად დაიწყო: მოვიყვანეთ ერთი ნათესავი; შემდეგ, ვთქვათ, რომელიღაც მეზობელი და შემდეგ სხვები. დღეს თანამშრომელთა 75% ახლობელია. ჯობია ახლობელი იყოს, მას უფრო იცნობ და ენდობი, ვიდრე ქუჩიდან მოსულს. ნდობის ამბავში, ჩემი კადრები მაინც გამართლებულად შემიძლია ჩავთვალო, იმიტომ რომ ახლობლების წრეშიც კადრებს საკმაოდ ფაქიზად ვირჩევდით. კადრების 90-95%-ით ფაქტიურად კმაყოფილი ვართ.

რაც შეეხება ზოგადად ბიზნესის კანონს, მენეჯმენტს და მართვას, რა თქმა უნდა, ეს მიუღებელია, როცა კრიტერიუმი შეფასებისას არის ის, რომ ნათესავია. მე აი ამ გადასახედიდან ვხედავ, რომ ჯობია თანამშრომელი პროფესიული ნიშნით შეირჩეს და ამასთან შეჯერებული იყოს მისი პიროვნული თვისებები, მერე კი სხვა დანარჩენი. ჩვენი კომპანია როცა გაიზარდა, აღმოჩნდა, რომ პროფესიონალიზმში ხარვეზები გვქონდა.

- ისე, ოჯახის წევრებთან და ახლობელ თანამშრომლებთან უფრო ლოიალური ხართ თუ პირიქით?

_ არა, შეიძლება ითქვას, რომ მათთან ურთიერთობებისას განსხვავებული არ ვარ. ასე რომ იყოს და ეს კონტრასტი ვინმემ დაიჭიროს, მე ვფიქრობ, ძალიან დავმცირდები უცხოს თვალში. ისე, "არა-ახლობლები" უფრო პასუხისმგებლობით ეკიდებიან საქმეს, ვიდრე შინაურები, რადგან მათ იციან, რომ მათი ხარვეზი შეიძლება სამსახურიდან გაშვების მიზეზი გახდეს. აი, ამ ახლობლებთან უფრო მიწევს ხმამაღლა საუბარი.

- თქვენ ბიზნეს-საქმიანობა მარტომ დაიწყეთ. როგორ ფიქრობთ, კომპანიონი ან სერიოზული პარტნიორი რომ გყოლოდათ, უფრო მეტს მიაღწევდით და უფრო მასშტაბური ბიზნესი გექნებოდათ, თუ თქვენთვის მთავარია მარტომ მართოთ თქვენი ბიზნესი?

_ შეიძლება ეს ჩემი მინუსია და კომპლექსია ჩემი, თუმცა მე ერთპიროვნულად ვიცოდი, რომ მეწილე არ უნდა მყოლოდა. ამ ხნის მანძილზე ბევრი შემოთავაზება მქონდა. ჯერ კიდევ მაშინ, როცა ბაზარზე ვმოღვაწეობდით, ბევრი ხედავდა, რომ საქმეს თავს კარგად ვართმევდით, ტენდენცია წარმატებისკენ იყო, ამიტომ უამრავი შემოთავაზება გვქონდა. აბსოლუტურად ყველას უარით ვისტუმრებდი, ეს ჩევნი ოჯახური ბიზნესია, მარტო ვერ ვწყვეტ და არ გვაქვს ამის აუცილებლობაო – ასე ვამბობდი.

ეს შინაგანი კარნახი იყო და დღეს რომ ვუფიქრდები, სწორი გადაწყვეტილებაა, მითუმეტეს საქართველოში. ჩვენთან იურიდიულად მოწესრიგებული ბიზნესი პრაქტიკულად არ არსებობს, იმიტომ რომ ადამიანი არ არის მიჩვეული ხელშეკრულებით კულტურას, წესების დაცვას. აქ როგორაა იცით? – შეიკრიბებიან ხშირ შემთხვევაში და ფული რომ შემოვა, მერე მიდის ამის გაყოფაზე შეცილება და საქმე კრახით მთავრდება.

- როგორია თქვენი გეგმები, ხომ არ აპირებთ მაღაზიების ქსელის გაფართოებას ან პროფილის შეცვლას?

_ პროფილის შეცვლას არ ვაპირებ, იმდენად მომწონს და მიყვარს ეს სფერო. კიდევ ვხედავ, რომ ბევრი რამეა ასათვისებელი. ადამიანს ცუდი ხედვა უნდა ქონდეს ნამდვილად, რომ ხედავდეს ამას და სხვა საქმეზე გადაერთოს. ასე ორი კურდღლის მადევარის როლში გამოხვალ.

აქამდე მე შემეძლო სამი რესტორანი ან ორი სასტუმრო ამეშენებინა, თუმცა ეს რომ გამეკეთებინა, არ მექნებოდა ის, რაც დღესა მაქვს. ჩვენ ბაზარზე ლიდერები და დომიმანტები ვართ, იმიტომ, რომ განათების ასეთი ასორტიმენტი არავის არ აქვს. წინააღმდეგ შემთხვევაში ჩვენ ამ სფეროს მესამე-მეოთხე ადგილზე ვიქნებოდით და პარალელურად მექნებოდა სხვა ბიზნესიც. ეს, მე ვიტყოდი, იქნებოდა ბიზნესის ძალიან ცუდი შედეგი. კი, ფული იქნებოდა, მაგრამ ბიზნესში მხოლოდ ფული არ არის, მთავარია ამ ფულის კეთებას შინაგანი სიამოვნებაც გქონდეს ანუ გსიამოვნებდეს საქმის კეთება. საქმე არ გიყვარს და ისე აკეთებ, ეს არასწორია.

გაფართოებას რაც შეეხება, დღეისათვის ქალაქში სამი მაღაზია გვაქვს, ერთი ბაზრობაზე, დისტრიბუცია გვაქვს გლდანში და კიდევ გორში, მაღაზიას ვხსნით ბათუმში – 100-105 კვ. მეტრი ფართის იქნება. თუ ყველაფერი სტაბილურად იქნება, მაღაზიას ქუთაისში და კახეთის რეგიონშიც გავხსნით.

დაახლოებით ოთხი წელია, რაც ამ პატარ-პატარა მაღაზიების ფონზე ჩავიფიქრეთ განათების დიდი ცენტრის გაკეთება. ამას უკვე ხორცი ესხმება და აღმაშენებლის ხეივანში – თბილისის გასასვლელში ვაკეთებთ განათების დიდ ცენტრს და მარკეტს. შენობაში იქნება 1 800 კვ. მეტრი სასარგებლო ფართი, აქედან 800 კვ. მეტრამდე – შოუ-რუმი ექსპოზიციისათვის, 200 კვ. მეტრი ოფისისათვის და 800 კვ მეტრი სასაწყობე მეურნეობისთვის. შენობა ორიგინალური იქნება და რაც მთავარია, საინტერესო განათებით. ეს საკმაოდ სერიოზული ჩანაფიქრია და ვფიქრობ, რომ ყველაფერი ამ წლის ბოლოს მზად იქნება.

- არის თუ არა თქვენს სფეროში ძლიერი კონკურენცია და თუ არის, როგორ ართმევთ თავს?

_ ბაზრობებზე და მაღაზიებში, რაც ახლა გაიხსნა, სხვა სახის განათებაა, თუმცა რეალურად კონკურენციაში მაინც არ ჯდება ეს. კონკურენცია არის, როცა იდენტური პროდუქციაა და ფასებში მიდის ჭიდაობა. წელიწადნახევარია, რაც პრეზიდენტის მხრიდან განათებას ყურადღება მიექცია, უამრავი ტენდერი გამოცხადდა, თბილისი განათდა, რაც ძალიან კარგია და სასიამოვნოა. ერთ ტენდერში მონაწილეობის მიღება დაგვაგვიანდა, ერთში ვერ გავიმარჯვეთ, რადგან ჩვენ შედარებით ოპტიმალური ვარიანტი შევთავაზეთ და ფასი დაბალი, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ძვირიანი არჩიეს. ხარისხი ჩვენიც კარგი იყო, მაგრამ იქ ტექნიკური ნიუანსებიც გაითვალისწინეს. ეხლა კიდევ ვიღებთ ერთ ტენდერში მონაწილეობას გარეგანათებაზე. ჩვენ დარწმუნებულები ვართ ჩვენს კონკურენტუნარიანობაში.

- ზოგადად, როგორია თქვენი შეხედულება ბიზნესზე, რა არის ბიზნესი? ზოგიერთი თვლის, რომ ბიზნესში მკაცრი კანონებია და ზოგჯერ "მგლური კანონებიც" კი მოქმედებს, თქვენ რას ფიქრობთ ამ შეხედულებაზე?

_ მე არ ვიცი, შეიძლება მე ნაკლებად მიწევს "მგელ" ბიზნესმენებთან შეხვედრა, მაგრამ ჩემს სფეროში ასეთი რამ არ ხდება. მე ბევრი უცხოელი პარტნიორი მყავს, ბევრ კომპანიასთან ვთანამშრომლობ, ბევრი მეგობარი შევიძინე ევროპაში, თურქეთში, ჩინეთში და მე ვიტყოდი, რომ ამ სფეროში "მგლური კანონები" არ არის, ჩვენი ბიზნესი ძირითადად კარგი ადამიანებით, კარგი პიროვნებებით არის დაკომპლექტებული. ეს ერთი, თუმცა მე რომ ვუყურებ ბიზნესს თბილისის კვალობაზე, მინდა, რომ კორექტული ვიყო, ვიტყოდი, რომ მცირე ნაწილი ისე იქცევა, როგორც არ ეკადრებათ. ცუდია, თუ ვინმემ სხვის კისერზე იშოვა ფული, მაგრამ წესიერი ბიზნესმენი არასოდეს სხვის ხარჯზე არ გააკეთებს ფულს. ბიზნესმენი ფულს თავისი ენერგიის, რისკისა და აზროვნების ხარჯზე შოულობს.

ბიზნესი რეალობაში არის დადებითი მოვლენა, იმიტომ, რომ ამის გარეშე რეალურად განვითარება არ არსებობს.

- ბიზნესს ბევრი პრობლემა და სიძნელე ახლავს თან. თქვენ როგორ ახერხებთ მათ დაძლევას, როგორ პოულობთ ძალას იმისთვის, რომ საქმე ახალი შემართებით აკეთოთ?

_ კი, არის დღეები, როცა პრობლემების გამო დეპრესია ყალიბდება, მაგალითად, იგივე საბაჟო პრობლემების გამო, ვთქვათ, ორი წლის წინ კი ფინანსური პოლიცია მყავდა. მაშინ ვარდების რევოლუცია ახალი მომხდარი იყო – 2004 წლის ზაფხულში სრულიად უსაფუძვლოდ, უმიზეზოდ შემოვიდნენ და იყო დეპრესიული პერიოდი. მაგრამ, ადამიანს ალბათ აქვს სულიერი სიძლიერის ხარისხი, როცა, ვთქვათ, დროსთან ერთად ნელდება ყველაფერი. ერთი-ორი დღე და შემდეგ იკრეფ ძალას შიგნით და შენს თავს მიმართავ წინსვლისაკენ. ისე, ზოგჯერ ისეთი მომენტიც დგება, როცა ფიქრობ, ამ ქვეყანაში რა უნდა გააკეთო.

- ხართ თუ არა კმაყოფილი იმით, რასაც ბიზნესში მიაღწიეთ?

_ მიღწეულით არ შეიძლება რომ დაკმაყოფილდე, თუმცა, ისე რომ ვთქვათ, არაფრისგან და არაფრიდან – დახლიდან ამ ძვირადღირებულ პროექტამდე მიღწევით კი კმაყოფილი ვარ. წინსვლას, რა თქმა უნდა, ვაპირებთ და მიღწეულს არ დავჯერდებით.

- ძალიან ხშირად ბიზნესმენები ხშირად თავისუფალ დროის დეფიციტს უჩივიან. თქვენ თუ გაქვთ დრო დასვენებისათვის და როგორ დასვენებას ანიჭებთ უპირატესობას, აქტიურს თუ პასიურს?

_ კვირაში ერთი დღე ვისვენებ და უფრო პასიური დასვენების მოყვარული ვარ ჩემდა სამწუხაროდ. თუმცა ძალიან მოულოდნელადაც შეიძლება მივიღო გადაწყვეტილება და ისეთი მოულოდნელი კრუიზი "დავარტყა", რომელიც ნორმალურ ადამიანს თავში არ მოუვა. ძირითადად საღამოებს სახლში ვატარებ და კვირას ოჯახთან ერთად.

- წარმოგიდგენიათ თუ არა, როგორი იქნება ზურაბ გაბინაშვილი ვთქვათ, 10 წლის შემდეგ?

_ მთლად ისეთის, რომ ხელს არ ვანძრევდე და დონ კორლეონესავით ვიჯდე, ამის წარმოდგენა გამიჭირდება. 10 წლის შემდეგ ჩვენ, იმედია, ბიზნესის ზრდას არ შევაჩერებთ და პირიქით, წინ წავალთ და აუცილებლად საქმეში ვიტრიალებ.

მე დარწმუნებული ვარ, იმდენად დალაგდება აქ ყველაფერი, რომ წარმოების გახსნასაც ექნება უკვე აზრი. ალბათ მცირე საწარმო იქნება, სადაც ინდივიდუალურ ნივთებს დავამზადებთ. ადამიანის ფანტაზია და დიზაინი, მოგეხსენებათ, ამოუწურავია.

- დაბოლოს, ჩვენს ჟურნალს თუ ეცნობით?

_ ჟურნალს ვიცნობ, თუმცა უდროობის გამო, სამწუხაროდ, ბევრს ვერ ვკითხულობ. საკმაოდ კარგი ჟურნალია. მადლიერება მინდა გამოვხატო მთავარი რედაქტორის მიმართ, რომელიც ამ საქმეს დიდ ყურადღებას უთმობს და ამ ჟურნალს უშვებს. მე ამას ჩავთვლიდი არა ბიზნესად, არამედ უფრო ქველმოქმედებად.

ესაუბრა: მარინე ვარდოშვილი